Quantu manchi quannu sini tu luntan’i mia?
Mancu Cristu sapi diri cchiù l’Avi Maria
e lu pettu batti forti ‘nto casciuni di la vita
e u pinseri si cunfunni ‘nni la testa ormai ‘mpazzita.
S’avissi li to’ cianchi i vulissi iò ‘ncagghiari
‘nte mè peti spasimanti chi non vonnu arripusari.
Li mè mani s’arrimoḍḍunu di sudura chi trasuda
e ḍḍa sutta canta e grida la ferita che ora è viva.
Ҫiumi jancu, scurri e vola ‘nta lu pettu e la ‘ncinagghia;
scinni lentu e forti abbrucia, pari cira ca si squagghia.
Mi consolo piano e sola mentre pensu, sentu e canto
con la luna, anche lei sola, bianca, grande luce bianca.
Mancu Cristu sapi diri cchiù l’Avi Maria
e lu pettu batti forti ‘nto casciuni di la vita
e u pinseri si cunfunni ‘nni la testa ormai ‘mpazzita.
S’avissi li to’ cianchi i vulissi iò ‘ncagghiari
‘nte mè peti spasimanti chi non vonnu arripusari.
Li mè mani s’arrimoḍḍunu di sudura chi trasuda
e ḍḍa sutta canta e grida la ferita che ora è viva.
Ҫiumi jancu, scurri e vola ‘nta lu pettu e la ‘ncinagghia;
scinni lentu e forti abbrucia, pari cira ca si squagghia.
Mi consolo piano e sola mentre pensu, sentu e canto
con la luna, anche lei sola, bianca, grande luce bianca.
×