Στης πίκρας τα ξερόνησα
Nikos Gatsos / Νίκος Γκάτσος| Original | Versione spagnola di Luis Fernández |
| ΣΤΗΣ ΠΊΚΡΑΣ ΤΑ ΞΕΡΌΝΗΣΑ Πού να `βρω τέσσερα σπαθιά και μια λαμπάδα στη γροθιά φωτιά να βάλω σήμερα και να τον κάψω σίγουρα τον κόσμο αυτό που αγάπησα και μ’ άφησε και σάπισα Στης πίκρας τα ξερόνησα το δάκρυ μου κοινώνησα και στης ζωής τη φυλακή που δεν υπάρχει Κυριακή ποτέ μου δε λησμόνησα τη μοναξιά τη φόνισσα Κι εσύ που ήρθες μια βραδιά να μου ζεστάνεις την καρδιά με πέταξες αλίμονο στο μαύρο καταχείμωνο με πρόδωσες και μ’ έφτυσες ήσουν χαρά και ξέφτισες Πού να `βρω τέσσερα κεριά και στην ψυχή μου σιγουριά φωτιά να βάλω γρήγορα και να τον κάψω σήμερα τον κόσμο αυτό που αγάπησα και μ’ άφησε και σάπισα και σάπισα, αγάπησα, αγάπησα, και σάπισα. | EN LAS ÁRIDAS ISLAS DE LA AMARGURA ¿Dónde encontraría cuatro espadas y una antorcha a mano? Fuego encendería hoy y quemaría sin dudar el propio mundo que amé y que me dejó, y me pudrí. En las áridas islas de la amargura con mi llanto comulgué y en una cadena perpetua, donde no hay domingo, nunca olvidé mi soledad asesina. Y tú, que llegaste una noche para calentar mi corazón, me arrojaste, ¡ay de mí!, en medio del negro invierno, me traicionaste y me escupiste, eras mi alegría y te esfumaste. ¿Dónde encontraría cuatro velas y certeza para mi alma? Fuego encendería rápido y quemaría hoy el propio mundo que amé y que me dejó, y me pudrí. |
