Υπερασπίζομαι την Αναρχία

Katerina Gogou / Κατερίνα Γώγου

Originale

Version française — JE DÉFENDS L’ANARCHIE — Marco Valdo M.I. — ...

ΥΠΕΡΑΣΠΊΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΊΑ Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. Αιώνες μοναξιάς. Τώρα μη. Μη με σταματάς. Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού. Ονειρεύομαι ελευθερία. Μέσα απ' του καθένα την πανέμορφη ιδιαιτερότητα ν' αποκαταστήσουμε του Σύμπαντος την Αρμονία. Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά. Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ. Μεγάλα όνειρα στον ουρανό. Εργάτες με δικά τους εργοστάσια συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία. Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ. Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές». Οι φυλακές τους «τρομοκράτες» Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους». Το προϊόν την «ανάγκη» Τα σύνορα τους στρατούς Όλα η ιδιοχτησία. Βία γεννάει η Βία. Μη ρωτάς. Μη με σταματάς. Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη. Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή. Και τη Ζωή πράξη. Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ Σ' ΑΓΑΠΩ και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω. Απλώνω τα χέρια στον Ερωτά στην αλληλεγγύη στην Ελευθερία. Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή. Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

JE DÉFENDS L’ANARCHIE Ne m’arrêtez pas. Je rêve. Nous avons vécu courbés des siècles d’injustice, Des siècles de solitude. Maintenant, non. Ne m’arrêtez pas surtout. Maintenant et ici et pour toujours et à jamais et partout. Je rêve de liberté Dans le monde entier, De la belle individualité Pour refaire L’harmonie de l’univers… La connaissance est une joie. Viens, on joue. Ne faisons pas un brouillon des écoles. Je rêve, car j’aime De grands rêves dans le ciel tout là-bas, Où les travailleurs maîtres de leur usine Inondent le monde de chocolat. Je rêve car je SAIS et je PEUX. Les banques engendrent des “miséreux”. Les prisons forment des “révoltés”. La solitude engendre des inadaptés. Le produit produit le “nécessaire”, Tous les nationalismes. Les armées, les frontières, Et tous les égoïsmes. La violence engendre la violence. Ne me questionnez pas, Ne m’arrêtez pas. Il faut maintenant redonner vie Au droit moral à l’action, Faire de la vie une poésie. Et remettre la vie sous tension. Je tends les mains À l’amour, à la solidarité, À la liberté. Du début et jusqu’à la fin De ma vie, Je défends l’ANARCHIE.