Δε μένει κανείς σ'αυτή την πόλη

Katerina Gogou / Κατερίνα Γώγου

Originale

Version française — IL NE RESTE PERSONNE DANS CETTE VILLE — ...

ΔΕ ΜΈΝΕΙ ΚΑΝΕΊΣ Σ'ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΠΌΛΗ Δε μένει κανείς σ’ αυτή την πόλη! Δε μένει κανείς; Τι έγινε και φύγανε οι κάτοικοι της βιαστικά και αφήσανε τις πόρτες ανοιχτές τα φώτα αναμμένα... Τυφλά μεγάλα πουλιά συγκρούονται μ’ ανοιγμένα φτερά βαθιά τρομαγμένα Η θάλασσα μπαίνει στην πόλη μεθοδικά βουλιάζει τη στεριά ένα καράβι με όρνια λεπρά πλέει απ’ τις πόρτες ξανοίγεται αργά... αργά... αργά... Τα παιδικά μου χρόνια άκαμπτα παιδιά ξυλιασμένα τα ξεθάβει ένας κίτρινος σκύλος συνέχεια τα γυρνάει σε μένα ανεβαίνουν τα νερά τα χέρια μου σταυρώνουνε μόνα τους σαν πεθαμένα. Δεν είναι κανείς εδώ; Κανένας; Κανένας Έναν άσπρο με άμμο δρόμο κοιτάω εμπρός. Πάλι η ομίχλινη βάρκα με τον πέτρινο φοίνικα και το μαρμάρινο βαρκάρη Ένα παιδί δεν έχει αυτός ο τόπος ΒΖΖΖΖΟΥΝΒΒΒΖΖΖΟΥΝΝΝ Ένα παιδί; Έλα να παίξουμε αυτοκινήτο.Έλα παιδί! Ένα πουλί; Τσιουτσιουτσιουτσί έλα! Έλα πουλί... Ποια ανθρώπινη ανάμνηση με κρατάει εδώ; Γιώργο;... Μυρτώ;... Ποιου τρόμου το αδικαίωτο τεκμήριο με κρατάει εδώ; Φίλοι μου; Αδέλφια μου; Σύντροφοι; Γιώργο... Μυρτώ... Ποιανού πλανήτη το τέλος το αισχρό μ’ άφησαν σαν σκιάχτρο να τρομάζω εδώ... Για δεν περνάω απέναντι που ο άνεμος λογχίζει τις φωτιές; Μια στάλα σταλαγμίτης έμεινα. Χωράω σ’ αυτό το άδειο μπουκάλι, το πέταξαν ένα παλιό καλοκαίρι οι φίλοι μου. Χωράω εκεί μέσα να μπω. Άλλοι μακρινοί καιροί που θα ξαναγυρίσουν το ύστατο αλληλεγγύης S.O.S. να αποκρυπτογραφήσουν.

IL NE RESTE PERSONNE DANS CETTE VILLE Personne ne vit dans cette ville ! Il ne reste personne ? Qu’est-il arrivé aux gens partis en vitesse ? Laissant les portes ouvertes, Les lumières allumées… De grands oiseaux aveugles se cognent De leurs ailes déployées, Terrorisés. La mer entre en ville, Submerge méthodiquement la terre. Un navire de lépreux fous Navigue hors du port Et s’éloigne lentement… doucement Lentement… Les ans de mon enfance, Enfants inflexibles et endurcis, Sont déterrés par un chien jaune Qui sans fin me les rapporte. Les eaux montent, Mes mains d’elles-mêmes se croisent Comme mortes. Il n’y a personne ici ? Personne ? Personne. Je regarde le chemin de sable blanc, La barque funèbre avec son phénix de pierre Et son nautonier de marbre. En ce lieu, pas un seul enfant. Broumbroum. Un enfant ? Viens, on joue aux voitures. Viens bébé ! Tu viens, petit oiseau ? Chip chip chip, viens ! Viens, petit oiseau… Quel souvenir humain me retient ici ? Georges… Myrto… Quelle terreur me retient ici Pour laquelle justice n’a pas été rendue ? Mes amis ? Mes frères ? Camarades ? Georges… Myrto… De quelle planète la fin honteuse M’a laissée ici sidérée mourir de peur… Pourquoi je ne vais pas plus loin, Là où le vent souffle les feux? Je suis restée goutte d’une stalagmite. Dans cette bouteille vide, Jetée un été il y a longtemps, Par mes amis. Et y reste dedans, Pour d’autres temps lointains Qui reviendront, Le dernier SOS de la solidarité À déchiffrer.