Mury
Jacek Kaczmarski| Traduzione in esperanto / Esperanto translation / Traduction... | |
| السور كان ملهما وشابّا, وعددهم لا يحصى كان يقوّيهم بأغنيته, كان يغنّي أن الصبح قريب كانوا يشعلون آلاف شمعة له, كان الدخان يرتفع فوق رؤوسهم كان يغنّي أنّ الوقت قد حان لانهيار السور... وكانوا يغنّون معه: انزع أسنان القضبان من السور! حطّم القيود, كسّر السوط! فستنهار السور, ستنهار, ستنهار وستدفن العالم القديم [تحت خرائبها]! انزع أسنان القضبان من السور! حطّم القيود, كسّر السوط! فستنهار السور, ستنهار, ستنهار وستدفن العالم القديم [تحت خرائبها]! بعد قليل كانوا يعرفون الأنية على ظهر القلب و[حتّى] اللحن نفسها دون الكلمات كان يحمل المعنى القديم و[يسبّب] ارتعاش في القلوب والرؤوس كلّها فكانوا يغنّون إذا وكانوا يصفقون الإيقاع, كان صوت تصفيقهم مثل إطلاق النار [ولكنّ] السلسلة كانت ثقيلة وكان الصبح يتأخّر... وأمّا هو فلم يزل يغنّي ويعزف: انزع أسنان القضبان من السور! حطّم القيود, كسّر السوط! فستنهار السور, ستنهار, ستنهار وستدفن العالم القديم [تحت خرائبها]! انزع أسنان القضبان من السور! حطّم القيود, كسّر السوط! فستنهار السور, ستنهار, ستنهار وستدفن العالم القديم [تحت خرائبها]! حتّى رأوا عددهم وسعروا بالقوّة وبالوقت [المناسب] وكانوا يمشون في شوارع المدن وهم يغنّون الأغنية [القائلة] إنّ الصبح قريب كانوا يسقطون التماثيل ويقلعون أرصفة الشوارع [قائلين:] هذا الواحد هو معنا! هذا الواحد هو ضدّنا! ومن هو لوحده فهو عدوّنا الأكبر! وكان المغنّي لوحده أيضا. كان ينظر إلى مسير الجماهير المتنظّم كان يصمت وهو يسمع بدقّة هدير الخطوات وكانت السور ترتفع وترتفع وكانت السلسلة تتأرجح عند القدمين... ينظر إلى مسير الجماهير المتنظّم يصمت وهو يسمع بدقّة هدير الخطوات وترتفع السور وترتفع وتتأرجح السلسلة عند القدمين... | Muroj Li inspirita kaj juna estis, Ilin kalkulus neniu Li ilin per kanzono plifortigadis, Li kantis, ke proksimas jam aŭroro. Milojn da kandeloj ekbruligis ili al li, El super iliaj kapoj eksupreniris fumo, Li kantis, ke jam temp' está, por ke falu la muro... Ili kantis kune kun li: Eltiru el la muroj ties dentojn – kradojn! Rompu la katenojn, disrompu la vipon! Kaj la muroj falos, falos, falos Kaj enterigos la malnovan modon! Eltiru el la muroj ties dentojn – kradojn! Rompu la katenojn, disrompu la vipon! Kaj la muroj falos, falos, falos Kaj enterigos la malnovan modon! Baldaŭ parkere ili konis la kanzonon Kaj sole la melodio sen vortoj Alportadis la malnovan esencon, Tremetojn trans koroj kaj kapoj. Ili kantadis do, manfrapadis laŭ la ritmo, Kiel ekpafo sonis ilia aplaŭdo, Kaj pezis la ĉeno, malfruis la aŭroro... Li daŭre kantis kaj ludis: Eltiru el la muroj ties dentojn – kradojn! Rompu la katenojn, disrompu la vipon! Kaj la muroj falos, falos, falos Kaj enterigos la malnovan modon! Eltiru el la muroj ties dentojn – kradojn! Rompu la katenojn, disrompu la vipon! Kaj la muroj falos, falos, falos Kaj enterigos la malnovan modon! Fine ili rimarkis kiom estas da ili, Eksentis forton kaj tempon, Kaj kun la kanto pri proksima aŭroro Ili iris tra stratoj urbaj; Ili faligadis monumentojn kaj eltiradis pavimon – Tiu ĉi estas kun ni! Tiu estas kontraŭ ni! Kiu estas sole, tiu estas nia plej malbona malamiko! Kaj ankaŭ la kantisto estis sola. Li rigardis la konstantan homamasan marŝon, Li silentis aŭskultegante la bruon de la paŝoj, Kaj la muroj kreskis, kreskis, kreskis La ĉeno balancadis ĉe la kruroj... Li rigardas la konstantan homamasan marŝon, Li silentas aŭskultegante la bruon de la paŝoj, Kaj la muroj kreskas kreskas, kreskas La ĉeno balancadas ĉe la kruroj... |
