Il Pescatore
Fabrizio De AndréLa versione in polacco di Krzysiek Wrona (cantabile) agosto 2013 | |
AR PESKETAER E skeud an heol diwezhañ e oa ur pesketaer morgousket a-hed ar fas en doa un erv e-giz ur pezh mousc'hoarzh. Deut eo ur muntrer d'an traezh gant daoulagad ur bugel, daoulagad leun gant from, melezour troioù a oa. D'ar c'hozhiad e lâras: ro din bara, nebeut ag amzer ha naon bras ganin. D'ar c'hozhiad e lâras: ro din gwin, sec'hed eo ganin, me 'zo ur muntrer. D'ar c'houloù e tigoras an daoulagad, ne sellas ket en-dro kennebeut met bara ha gwin a roas d'un den a lâre naon ha sec'hed ganin. Hepken e voe ur c'houlz tommder, ha neuze adarre trema'n avel, e-tal dezhañ an heol c'hoazh, a-drek dezhañ, ur pesketaer. A-drek dezhañ, ur pesketaer, da vezañ poan e teu ar soñj. Da vezañ soñj ur miz-Ebrel pa c'hoarier e skeud ur porzh. D'ar traezh e teuas daou archer, war varc'h ha gant an armoù, gant ar c'hozhiad e c'houlennjont hag-eñ en doa gwelet un muntrer. Met e skeud an heol diwezhañ e oa ur pesketaer morgousket a-hed ar fas en doa un erv e-giz ur pezh mousc'hoarzh A-hed ar fas en doa un erv e-giz ur pezh mousc'hoarzh. | RYBAK W cieniu gdy słońce zachodziło, uciął sobie drzemkę rybak miłą, a twarz mu bruzda przecinała, uśmiechem słodkim się zdawała. Dotarł na plażę wtem morderca, oczy miał wielkie, oczy dziecka, oczy ogromne z przerażenia, były zwierciadłem potępienia. Rzekł do starego:„Daj mi chleba, czasu mam mało, a głód doskwiera”, rzekł do starego:„Ja zabiłem, daj mi pragnienie ugasić winem”. Zagrało słońce w starych oczach, rybak się nawet nie rozglądał, lecz nalał wina , ułamał chleba, bo ktoś z pragnienia i głodu omdlewał. I krótka była chwila wytchnienia, dla zbiega co na zachód zmierzał, wichrem targany jak lot ptaka, hen za plecami miał rybaka. Hen za plecami miał rybaka, a bólem pamięć już się stała, gorycz, że los zły się wypełnił w mroku tej bramy, w wiosny pełni. Żandarmi nagle się zjawili, na koniach uzbrojone zbiry, pytać zaczęli wnet starego, czy może tu nie widział czego. Lecz, gdy już słońce zachodziło, uciął sobie drzemkę rybak miłą, a twarz mu bruzda przecinała, uśmiechem słodkim się zdawała. |