Lingua   

Τα κατά Μάρκον

Yorgos Dalaras / Γιώργος Νταλάρας


Yorgos Dalaras / Γιώργος Νταλάρας


1. Ο χορός των Κυκλάδων

Σκοτεινό το τραγούδι που θα πω
τα συντρίμμια του τόπου μου πατώ
χαμένα αδέρφια ίσκιοι λαβωμένοι
χαμένη Ελλάδα παντού σ' αναζητώ.

Των Κυκλάδων σταμάτησε ο χορός
πετρωμένο το κύμα κι ο καιρός
πάνω απ' τις μνήμες μάρμαρα σπασμένα
πάνω άπ' τις στέγες ο άνεμος σκληρός.

Παγερέ του αιώνα μου βοριά
πού τα πήγες τ' αφτέρουγα παιδιά;
Τα πήρε ο ύπνος σε άχραντη πατρίδα
τα πήρε η νύχτα στη μαύρη της καρδιά.

Της ζωής ποιος γνωρίζει το σκοπό;
Το σκουλήκι τσακίζει τον καρπό.
χαμένα αδέρφια δείχτε μου ένα δρόμο
χαμένη Ελλάδα την πόρτα σου χτυπώ

2. Οι αστρολόγοι

Μελετώντας τους πλανήτες κι όλους τους αστερισμούς
τους πολέμους και τις ήττες και τους δύσκολους χρησμούς
στην παλιά μας τη φυλλάδα που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά
μόνο σ' ένα καζαμία με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία σαν κομμένη αορτή

Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι και των Αχαιών η γη
λίγα φύλλα παρακάτω καθώς έτρεχε ο καιρός
σαν τη φλεγομένη βάτο πάλι φούντωνε ο χορός
Θερμοπύλες Μαραθώνες βγαίναν τώρα στη σκηνή
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες του Φωκά οι Βυζαντινοί

Ώσπου χάραξε μια μέρα κι απ' το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα `σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά
όμως κύλησαν τα χρόνια και στ' αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια κι ήλιος φάνηκε ξανά

Αχ, τελειώσαν οι σελίδες και τι έγινε μετά
δεν το είδα δεν το είδες μα ο νους μου αλλού πετά
γιατί γνώρισα ένα νέο λυπημένο και χλωμό
που `χε ζήσει στο Αιγαίο πριν απ' τον κατακλυσμό
τώρα που θα σταματήσει ο δικός μας ο χορός
θα `ρθει να μας τραγουδήσει για μια γέννα πυρός.

3. Δώστε μου μια ταυτότητα

Δεν έχω σπίτι κι όνομα
και κώδικες και νόμους
αιώνες τώρα περπατώ
σε στοιχειωμένους δρόμους

Την πίκρα έχω μάνα μου
γυναίκα την ανάγκη
στα χώματα που χόρεψαν
Αγαρηνοί και Φράγκοι

Είν' απ' το δέντρο του Θεού
η ρίζα που κρατεί με
δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι

Δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι

4. Οι πρώτοι και οι δεύτεροι

Στο χώμα τούτο το σκληρό που 'ναι η βροχή αγγέλων δάκρυ
ποτέ δεν είχαμε νερό κι αλαφιασμένοι σε μιαν άκρη
αρχίζαμε μονομαχία με τα στοιχειά και τα στοιχεία

Έτσι περπάταγε η ζωή πότε στραβά και πότε ίσια
μέσ' απ' του κόσμου τη βουή να πάει γραμμή για τα Ηλύσια
μ' αίμα ραντίζοντας και σκόνη το παθιασμένο της βαγόνι

Θεε μου γιατί γιατί γιατί κείνοι που σκύβουν το κεφάλι
και τεμενάδες κάνουν πάλι στον τύραννο και στον προδότη
Θεε μου γιατί γιατί γιατί να 'ρχονται κείνοι πάντα πρώτοι
κι εμείς οι αγνοί κι ελεύτεροι να 'μαστε πάντα δεύτεροι;

5. Τα γερόντια

Μ' ένα μάτι μ' ένα δόντι με βαμμένα τα μαλλιά
σκαρφαλώσαν οι γερόντοι στης πατρίδας τα σκαλιά
καθώς παν για τα ογδόντα ίδιοι και παράλληλοι
το πολύ για καμιά τσόντα είναι πια κατάλληλοι

Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους

Μας φλομώσαν οι παππούδες με ψευτιές και φούμαρα
λες και είμαστε αλεπούδες που μασάνε κούμαρα
τότε θα 'ρθουν άλλα χρόνια μ' όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια κι ανθιστά προγράμματα

Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους

6. Μια γλώσσα μια πατρίδα

Μια χούφτα είν' ο άνθρωπος από στυφό προζύμι
γεννιέται σαν αρχάγγελος πεθαίνει σαν αγρίμι
του μένει μόνο στη ζωή μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά και η στερνή του ελπίδα

Όλο το βιός κι η προίκα του ένας καημός στα στήθια
κι ο τόπος που τον γέννησε η δυνατή του αλήθεια

Για δέστε κείνο το παιδί με τα γερά τα χέρια
πώς οδηγεί τ'αδέρφια του ν'ανέβουν ως τ'αστέρια
κι απ' τα βουνά της Ρούμελης και τα νησιά του νότου
ένας πανάρχαιος παππούς κοιτάει τον εγγονό του

7. Πίσω από μαύρα σίδερα

Αγέρηδες χτυπήσανε τις φαγωμένες πόρτες
κι εκείνοι που αγαπήσανε μονάχοι κόβουν βόλτες
πίσω από μαύρα σίδερα που σιγοβράζουν σήμερα

Αλί αλί και τρισαλί Ελλάδα μάνα μου τρελή
φέρε μου απόψε στο κελί καπνό φιτίλι και ρακί
και δυναμίτη παρακεί να γίνει στάχτη η φυλακή

Αγάπη όσοι σε πίστεψαν κακό της κεφαλής τους
μα κι όσους δε σε πίστεψαν απ' τα δεσμά τους λύσ' τους
να ξαναΒρούν το δρόμο τους με το μηδέν για νόμο τους

Αλί αλί και τρισαλί Ελλάδα μάνα μου τρελή
φέρε μου απόψε στο κελί καπνό φιτίλι και ρακί
και δυναμίτη παρακεί να γίνει στάχτη η φυλακή

8. Η χοντρομπαλού

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Ξαρχάκος & Δέσπω Διαμαντίδου (Ντουέτο)
Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη


Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου ‘'πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:

«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ' τον Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα.

Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε, που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές

Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή

Σιγά σιγά και ταπεινά
μ' αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα

Είδα το ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά

Γι' αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ' ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ' αραχνιασμένα μνήματα

Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό»

9. Τούτος ο τόπος

Τούτος ο τόπος είν' ένας μύθος
από χρώμα και φως ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Καθ' αυγή ξεκινά ν'ανταμώσει ξανά
το δικό του αθάνατο γένος.

Τούτος ο τόπος είν' ένας κήπος
με κλαμένα παιδιά στη γαλάζια ποδιά
κάποιας μάνας για πάντα χαμένης
που συντρόφοι ορφανοί καρτερούν να φανεί
στο κατώφλι μίας πόρτας κλεισμένης.

Τούτος ο τόπος είν' ένας βράχος
σα σπαθί κοφτερός που σοφός ο καιρός
θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα
και θα `ρθουν εποχές που οι φτωχές μας ψυχές
το σκοπό του θ' ακούν στον αγέρα.

10. Γράμμα στο Μάρκο Βαμβακάρη  

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Δέσπω Διαμαντίδου



Γεια σου ρε Μάρκο Βαμβακάρη καραβοκύρη Συριανέ
που άνοιγες δρόμο στο φεγγάρι κι έλεγες δύσκολα το ναι
είχες δικό σου μπαϊράκι στου Πειραιά την αγορά
και συντροφιά σου τ' αεράκι απ' της Ψυττάλειας τα νερά

Γεια σου ρε Μάρκο Βαμβακάρη της μοναξιάς μας ουρανέ

Άστρα το στόμα σου γεμάτο κι η αλφαβήτα σου μισή
όμως τα πάνω έφερνες κάτω έτσι όπως ήξερες εσύ
κι εμείς λιθάρι το λιθάρι με την αγάπη στην καρδιά
σου χτίσαμε προσκυνητάρι να σε δοξάζουν τα παιδιά

Γεια σου ρε Μάρκο Βαμβακάρη μεγάλε και παντοτινέ.



Pagina principale CCG

Segnalate eventuali errori nei testi o nei commenti a antiwarsongs@gmail.com




hosted by inventati.org