שטילער, שטילער

Shmerke Katsherginski [Shmerke Kaczerginski] / שמערקע קאַטשערגינסקי

Originale	Versione russa
שטילער, שטילער	ТИШЕ, ТИШЕ…
שטילער, שטילער, לאָמיר שװײַגן, קבֿרים װאַקסן דאָ, ס'האָבן זײ פֿאַרפֿלאַנצט די שׂונאים גרינען זײ צום בלאָ. ס'פֿירן װעגן צו פּאָנאר צו, ס'פֿירט קײן װעג צוריק, איז דער טאַטע װוּ פֿאַרשװוּנדן, און מיט אים דאָס גליק. שטילער, קינד מײַנס,װײן ניט, אוצר, ס'העלפֿט ניט קײן געװײן, אונדזער אומגליק װעלן שׂונאים, סײַ װי ניט פֿאַרשטײן. ס'האָבן ברעגעס אױך די ימען, ס'האָבן אױך די תּפֿיסות צאַמען, נאָר צו אונדזער פּײַן קײן ביסל שײַן קײן ביסל שײַן.	Тише, тише, мальчик милый, – рядом ходит враг, сеет братские могилы в гибельный овраг. Много троп ведет в Понары, нет пути назад; твой отец ушёл в Понары, нам остался ад. Тише, тише, мой бесценный, – не поможет плач; равнодушны эти стены, и жесток палач. Даже морю есть границы, даже в тюрьмах воля снится, только нашей боли нет конца, ей нет конца.
פֿרילינג אױפֿן לאַנד געקומען, און אונדז האַרבסט געבראַכט. איז דער טאָג הײַנט פֿול מיט בלומען, אונדז זעט נאָר די נאַכט. גאָלדיקט שױן דער האַרבסט אױף שטאַמען, בליט אין אונדז דער צער, בלײַבט פֿאַריתומט װוּ אַ מאַמע, ס'קינד גײט אױף פּאָנאַר. װי די װיליע אַ געשמידטע ט'אויך געיאָכט אין פּײַן, ציִען קריעס אײַז דורך ליטע גלײַך אין ים אַרײַן. ס'װערט דער חושך װוּ צערונען פֿון דער פֿינצטער לײַכטן זונען רײַטער, קום געשװינד דיך רופֿט דײַן קינד.	Всем вокруг смеётся лето – здесь у нас – зима; полон мир тепла и света – в нашей яме – тьма. Лес листвою раззолочен – скорбный плат суров; отобрал тебя, сыночек, тот Понарский ров. На реке во тьме морозной треснул тяжкий лёд; верю – льдины и торосы в море унесёт. Потому что мрак увечен, ну а свет велик и вечен, потому что он нас позовёт, нас позовёт!
שטילער, שטילער, ס'קװעלן קװאַלן אונדז אין האַרץ אַרום. ביז דער טױער װעט ניט פֿאַלן מוזן מיר זײַן שטום. פֿרײ ניט, קינד, זיך, ס'איז דײַן שמײכל איצט פֿאַר אונדז פֿאַרראַט, זאָל דעם פֿרילינג זען דער שׂונא װי אין האַרבסט אַ בלאַט. זאָל דער קװאַל זיך רויִק פֿליסן שטילער זײַ און האָף... מיט דער פרײַהײט קומט דער טאַטע שלאָף זשע, קינד מײַן, שלאָף. װי דער װיליע אַ באַפֿרײַטע, װי די בײמער גרין באנײַטע לײַכט באַלד פֿרײַהײטס־ליכט אױף דײַן געזיכט, אױף דײַן געזיכט.	Тише, мальчик, тише, сладкий, смерть ещё везде; мы укроемся, как в кадке, в собственной беде. Смеха нет отныне с нами нет шутливых слов; вёсны втоптаны врагами в грязь осенних рвов. Но весна вернётся к свету – спи, родимый мой; вместе с папой, вместе с летом все придут домой. Как река в апрельской мощи, как листва весенней рощи, все они ещё придут домой, придут домой!