Spartaco
Alessio LegaVersion française – SPARTACUS – Marco Valdo M.I. – 2009 | |
SPARTAKO Oni diras, ke li estis alta, bela, bove impona, la Trako kaj ke kiam li svingis pugnon ĝi sonus kiel kiso. Dizertinto al la makiso poste sklavo kaj gladiatoro, generalo kaj ribelulo kaj liberiganto. Okdek legioj kun vento tra la hararo, ilin nudaj krucumis de Lukanio ĝis Romo, sed ekde kiam lian korpon ili ne sciis trovi, mi rajtigas min pensi, ke li baldaŭ revenos. Spartako Spartako Spartako kun ĉiuj spartakanoj Estis lama anaso, rozo feroca la flugiloj en la ĉapelo, la vento en la vocĉo, estis pola anaso je staniolaj okuloj, ungokaptita al la amo kiel kiam oni flugas. La brova arko frakasita ĉe la frunto, fusilado en la buŝon kaj poste, hop, malsupren de la ponto. Nerekonebla rozo rekaptita monaton postan, mi kredas, resuriras la riveron, mi kredas, ke ĝi revenos nun. Kun Spartako... Kaj poste, historio el ĉenoj ĉiuj skuitaj far fantomo de Eŭropo kun la tuso, kun la bruo kiu neniigas dum ĝi supreniras, tiuj ĉi deĵortempoj ĉiam pli malbonfartigas. Kun la kamionoj demetitaj en la bazaro, la kestoj pro fia laborperado, la ĉeloj de la provizora laboro, kaj la eternaj deĵorlaboroj kaj paŭzo ĉe la pispoto Kiel kiso kiun vi ne scias ĉu ĝi estas batalpaŭzo ĉu ĝi antaŭas la amon aŭ ĝin sekvas kiam estas tro estas tro, kaj piedbato al la pugo donita al superulo, al satrapo, al konstruejo. Tiel ĝi foriras, kiel la ĵurnaloj vente, la senpagaj ĵurnaloj kompreneble, sed tiu kontentas. Same egala, ke tio ne estis agnoskita sed la agnosko komenciĝas de la rifuzo, tiel tiu foriras kun la ĉiutaga vento en la papervolvaĵo grasmakulita far penso. Estigu, penso, ribelon novan novan mi ĵus diris, mi sciis, ke li revenos... Spartako... Spartako... | SPARTACUS On dit qu'il fut grand et beau Une belle pièce d'homme, notre Thrace Et quand il frappait, son poing Claquait comme un baiser. Déserteur dans le maquis, Puis esclave et gladiateur, Général et rebelle Et libérateur. Quatre-vingts légions avec le vent dans les boucles Ils les crucifièrent nus de la Lucanie à Rome. Mais du moment qu'ils n'ont pas Pu retrouver son corps, Je m'autorise à penser Qu'il est là, là prêt à revenir. Spartacus Spartacus Spartacus Avec tous ses spartakistes... C'était un canard boiteux, une rose féroce. Ses ailes dans le chapeau, le vent dans sa voix. C'était un canard polonais, Aux yeux d'étain, Équipé d'amour comme quand on vole. L'arc sourcilière écrasée sur le front Une fusillade en bouche et puis, hop, tombé du pont. Rose méconnaissable qui repousse le mois suivant Je crois qu'il remonte du fleuve, qu'il revient à présent. Spartacus Spartacus Spartacus Avec tous ses spartakistes... Et puis, une histoire de chaînes secouées Celles du fantôme de l'Europe avec ses quintes. Avec le bruit que fait le néant quand il monte, Ces tours toujours plus sèment la discorde. Avec les camions déchargés au marché. Les caissettes sous les coups du chef, Les boîtes de travail intérimaire. Et les éternels carrousels Et les pauses urinaires. Comme un baiser dont on sait si c'est une trêve S'il précède l'amour ou s'il le suit Quand trop, c'est trop, Et un coup de pied au cul Du supérieur, du satrape, du contremaître Ainsi cela va comme les journaux au vent, Les journaux gratuits bien entendu, Pourtant, il est content. Tellement tranquille qu'on ne le reconnut pas. Mais la reconnaissance commence avec le refus Ainsi s'en vient-il avec le vent journalier Dans l'emballage graisseux d'une pensée. Il fait augurer une révolte neuve, neuve Je le disais, je le savais qu'il reviendrait... Spartacus Spartacus Spartacus Avec tous ses spartakistes... |