Επιφάνια Αβέρωφ

Mikis Theodorakis / Mίκης Θεοδωράκης

Originale

Traduction française / Μετέφρασε στα γαλλικά / Traduzione france...

ΕΠΙΦΆΝΙΑ ΑΒΈΡΩΦ Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά τ’ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς καμιά φωτιά στη κορυφή του βραδιάζει Κράτησα τη ζωή μου στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατό σου τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί που φύσεξε ο βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της Ανεβαίνω τα βουνά μελανιασμένες λαγκαδιές ο χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος τίποτε δε ρωτούν μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας "ευτυχία" Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ’ αγγίζει στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων

EPIPHANIA 1937 La mer en fleurs et les montagnes au décroît de la lune ; La grande pierre près des figuiers de Barbarie et des asphodèles ; La cruche qui ne voulait pas tarir à la fin du jour ; Et le lit clos près des cyprès et tes cheveux D’or : les étoiles du Cygne et cette étoile, Aldebaran. J’ai maintenu ma vie, j’ai maintenu ma vie en voyageant Parmi les arbres jaunes, selon les pentes de la pluie Sur des versants silencieux, surchargés de feuilles de hêtre. Pas un seul feu sur les sommets. Le soir tombe. J’ai maintenu ma vie. Dans ta main gauche, une ligne ; Une rayure sur ton genou ; peut-être subsistent-elles encore Sur le sable de l’été passé, peut-être subsistent-elles encore Là où souffle le vent du Nord tandis qu’autour du lac gelé J’écoute la voix étrangère. Les visages que j’aperçois ne me questionnent pas ni la femme Qui marche, penchée, allaitant son enfant. Je gravis les montagnes. Vallées enténébrées. La plaine Enneigée, jusqu’à l’horizon la plaine enneigée. Ils ne questionnent pas Le temps prisonnier dans les chapelles silencieuses Ni les mains qui se tendent pour réclamer, ni les chemins. J’ai maintenu ma vie, en chuchotant dans l’infini silence. Je ne sais plus parler ni penser. Murmures Comme le souffle du cyprès, cette nuit-là Comme la voix humaine de la mer, la nuit, sur les galets, Comme le souvenir de ta voix disant : « Bonheur ». Je ferme les yeux, cherchant le lieu secret où les eaux Se croisent sous la glace, le sourire de la mer et les puits condamnés À tâtons dans mes propres veines, ces veines qui m’échappent Là où s’achèvent les nénuphars et cet homme Qui marche en aveugle sur la neige du silence. J’ai maintenu ma vie, avec lui, cherchant l’eau qui te frôle, Lourdes gouttes sur les feuilles vertes, sur ton visage Dans le jardin désert, gouttes dans le bassin Stagnant, frappant un cygne mort à l’aile immaculée Arbres vivants et ton regard arrêté. Cette route ne finit pas, elle n’a pas de relais, alors que tu cherches Le souvenir de tes années d’enfance, de ceux qui sont partis, De ceux qui ont sombré dans le sommeil, dans les tombeaux marins, Alors que tu veux voir les corps de ceux que tu aimas S’incliner sous les branches sèches des platanes, là même Où s’arrêta un rayon de soleil, à vif, Où un chien sursauta et où ton cœur frémit, Cette route n’a pas de relais. J’ai maintenu ma vie. La neige Et l’eau gelée dans les empreintes des chevaux.