Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Katerina Gogou / Κατερίνα Γώγου| Original | Version française — MA PLUS GRANDE CRAINTE — Marco Valdo M.I.... |
| ΕΚΕΊΝΟ ΠΟΥ ΦΟΒΆΜΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΎ Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω «ποιητής» Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν. Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος μη με πιάσουν στην κούραση παπάδες και ακαδημαϊκοί και πουστέψω Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί και την καθημερινότητα που συνηθίζεις σκυλιά μας έχουν κάνει να ντρεπόμαστε για την αργία περήφανοι για την ανεργία Έτσι είναι. Μας περιμένουν στη γωνία καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι. Ο Μαρξ… τον φοβάμαι το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν αυτοί οι αλήτες φταίνε δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό μπορεί… ε;… μιαν άλλη μέρα… | MA PLUS GRANDE CRAINTE Ma plus grande crainte Est de devenir un “poète”, De m’enfermer dans ma chambre Pour contempler la mer, sombre Et m’y morfondre. Mes veines, il ne faut surtout pas les suturer, Car de souvenirs flous et des nouvelles de la télé, Je colporte des opinions, je noircis du papier. Ne laissez pas la race ratée me phagocyter Pour m’utiliser. Ne faites pas de mes cris des murmures Pour endormir mon peuple ; Ne me faites pas apprendre le mètre, Ni m’y enfermer moi-même Pour qu’on me chante. Ne prenez pas de jumelles pour me mettre près De ce sabotage auquel je ne participerai jamais. Ne laissez pas ma fatigue me pousser Sous la coupe des prêtres et des lettrés Et m’atrophier. Ils ont tous les moyens Et la routine et l’habitude Ont fait de nous des chiens Honteux de nos petits bonheurs, Honteux d’être chômeurs. C’est comme ça. Ils nous attendent au coin, là-bas, Mauvais flics et bons psys, Marx, et tout le fourbi. Je crains tout ça, Mon esprit se perd dans ce magma. C’est la faute de ces cloches. Putain, je ne peux plus écrire. Quoi ?… Un autre jour… Peut-être… |
