Der Himmel über Berlin [Lied vom Kindsein]
Peter Handke| Μετέφρασε στα ελληνικά / Griechische Übersetzung / Traduzione greca /... | |
| LE CIEL AU-DESSUS DE BERLIN [CHANSON DE L’ENFANCE] Quand l’enfant était enfant, Il allait les bras ballants, Le ruisseau était une rivière, La rivière était un torrent, Et cette flaque, la mer. Quand l’enfant était enfant, Il ne savait pas qu’il était enfant, Tout lui était inspiration, Et toutes les âmes étaient union. Quand l’enfant était enfant, Il ne comprenait pas le néant, Il n’avait aucun talent. Assis en tailleur, souvent, Il se dressait brusquement. Dans ses cheveux, il avait un mouvement ; Et sur les photos, il souriait bizarrement. Quand l’enfant était enfant, Il se posait des questions tout le temps : Pourquoi suis-je moi et pourquoi pas toi ? Pourquoi suis-je ici et pourquoi pas là-bas ? Quand commença le temps et où finit l’espace ? La vie sous le soleil n’est-elle pas juste un songe ? Ce que je vois, j’entends et je sens, n’est-ce Pas seulement l’apparence d’un monde devant le monde ? Y a-t-il vraiment le mal et des gens Qui sont vraiment méchants ? Comment se fait-il que moi, qui suis moi, Avant de devenir moi, je n’étais pas, Et une fois devenu moi que je suis, Je ne suis plus qui je suis ? Quand l’enfant était enfant, Il vomissait les épinards, les pois, le riz au lait, Et le chou-fleur cuit à la vapeur. Et maintenant, Il mange de tout, et parfois même, ça lui plaît. Quand l’enfant était enfant, Il s’éveilla dans un lit inconnu Et ça lui arrive toujours maintenant ; Il trouvait toujours beaux les inconnus, Et maintenant des fois par chance seulement. Il s’était rêvé un paradis charmant Et ne peut plus que l’espérer à présent. Il ne réussissait pas à imaginer le néant, Et il en frissonne souvent. Quand l’enfant était enfant, Il jouait avec enthousiasme ; Et maintenant, comme avant il se concentre, Mais seulement si c’est son travail, évidemment. Quand l’enfant était enfant, Il se contentait de pomme et de pain comme aliments, Et c’est toujours ainsi maintenant. Quand l’enfant était enfant, Dans sa main, les baies tombaient précieuses Et c’est toujours ainsi maintenant. Les noix fraîches lui faisaient la langue rugueuse Et c’est toujours ainsi maintenant. Il avait à chaque montagne, L’envie d’une plus haute montagne , Et à chaque ville, La nostalgie d’une plus grande ville, Et c’est toujours ainsi maintenant. Il cueillait les cerises avec exaltation au sommet de l’arbre, Comme il aimerait le faire aujourd’hui encore. Face aux étrangers, il était farouche Et il l’est toujours encore, Il attendait les premières neiges, Et ainsi toujours, il attend encore. Quand l’enfant était enfant, Il lança un bâton contre un arbre, Et il vibre aujourd’hui encore. Quand l’enfant était enfant… | ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΉΣ ΗΛΙΚΊΑΣ Όταν το παιδί ήταν παιδί περπατούσε κουνώντας τα χέρια του, ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι, το ποτάμι να είναι χείμαρρος, και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα. Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν ήξερε ότι ήταν παιδί, όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής, και όλες οι ψυχές ήταν μία. Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν είχε άποψη για τίποτα, δεν είχε συνήθειες, καθόταν συχνά σταυροπόδι, το έσκαγε τρέχοντας, είχε «κορυφή» στα μαλλιά, και δεν έκανε καμμία γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν. Όταν το παιδί ήταν παιδί, Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα: Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν ειμαι εσύ; Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκει; Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα; Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο; Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο; Έχοντας υπόψη «τo κακό» και τους ανθρώπους υπάρχει αυτό που λέμε «κακό» πραγματικά; Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι, και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι και ότι κάποια μέρα, εγώ, οπως είμαι, δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι; Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο, ούτε το κουνουπίδι στον ατμό, αλλά τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή «πρέπει». Όταν το παιδί ήταν παιδί, ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι, και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά. Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι, τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη. Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου, ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει, δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη «μηδαμινότητα» ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτή. Όταν το παιδί ήταν παιδί, έπαιζε με ενθουσιασμό, και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμο όπως και τότε, μόνο όταν πρόκειται για τη δουλειά του. Όταν το παιδί ήταν παιδί, Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο, …ψωμί, Και έτσι είναι ακόμα και τώρα. Όταν το παιδί ήταν παιδί, τα χέρια του ήταν γεμάτα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γεμιζαν και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν φρέσκα καρύδια του «έγδερναν» τη γλώσσα και ακόμη έτσι είναι, για κάθε βουνοκορφή, είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό, και για κάθε πόλη, είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη, και εξακολουθεί να είναι έτσι. Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα, νοιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους, και το νοιώθει ακόμη και τώρα. Περίμενε το πρώτο χιόνι, και το περιμένει ετσι ακόμη και τώρα. Όταν το παιδί ήταν παιδί, έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ’ένα δέντρο, και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα. |
