Preghiera in gennaio
Fabrizio De André| Polska wersja 1 / Versione polacca 1 / Polish version 1 / Version... | |
| ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟ ΓΕΝΑΡΗ Κύριε, άσε ν’ ανθίσει το μονοπάτι σου, όταν θα παραδώσει σ’ εσένα την ψυχή του και στον κόσμο το σαρκίο του, όταν θα έλθει στον ουρανό σου εκεί που καταμεσήμερο λάμπουν τ’ αστέρια. Όταν θα περάσει την τελευταία παλιά γέφυρα, θα πει στους αυτόχειρες, φιλώντας τους στο μέτωπο: «Ελάτε στον Παράδεισο, εκεί όπου πάω κι εγώ, επειδή δεν υπάρχει κόλαση στον κόσμο του καλού Θεού». Κάντε να έρθει κοντά σας με τα κουρασμένα του μέλη, ακολουθούμενος από χιλιάδες χλωμά πρόσωπα. Κάντε να επιστρέψει σ’ εσάς, στους νεκρούς της ύβρεως, που στον ουρανό και στη γη φανήκατε θαρραλέοι. Κύριοι ορθόφρονες, ελπίζω να μη λυπάστε που στον ουρανό, ανάμεσα στους Αγίους, ο Θεός μες στην αγκάλη του θα εξαλείψει το λυγμό από εκείνα τα χλωμά χείλη που αντί του μίσους και της άγνοιας προτίμησαν το θάνατο. Θεέ του ελέους, τον όμορφο Παράδεισό σου τον δημιούργησες κυρίως γι’ αυτούς που στερήθηκαν το χαμόγελο, γι’ αυτούς που έζησαν με καθαρή τη συνείδηση• η κόλαση υπάρχει μόνο γι’ αυτούς που την φοβούνται. Δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς καλύτερα από αυτόν να υποδείξει τα λάθη όλων μας σ'εσένα που μπορείς και θέλεις να μας σώσεις. Άκουσε τη φωνή του που τώρα πια τραγουδά στον άνεμο. Θεέ του ελέους, θα δεις που θα σου αρέσει. Θεέ του ελέους, θα δεις που θα σου αρέσει. | Modlitwa Styczniowa Pozwól, by ścieżkę przed nim kwietny kobierzec ścielił, gdy duszę swą Tobie Panie, a światu proch ciała marny, przyjdzie mu zwrócić i wkroczy do Twoich włości niebieskich, gdzie w blasku dnia powodzi toną świetliste gwiazdy. A kiedy już przemierzy ostatni most omszały, by czule się przywitać z innymi samobójcami, powie: „Do rajskich krain, gdzie zmierzam razem chodźmy, bo nie ma przecież piekła w świecie, gdzie dobry Bóg rządzi.” Drogą go prowadź Panie, strudzony krok niepewny, pobladłe oblicze dojrzyj wśród twarzy zjaw tysięcy, do Ciebie niech powróci, widm białych orszak wiodąc, tych co świadectwo dali, jak gorzki odwagi jest owoc. Nadzieję żywię cichą, cnotliwi stróże wiary, że nie oburzy was święcie, gdy w Nieba wstąpi obszary, że szloch tych warg bezkrwistych zgaśnie w objęciach Boga, zamilknąć wolały usta, niż znosić jad złego słowa. O Panie miłosierdzia, wszak raju kwietne ogrody miały radować serca przez życie zasmuconych, co szlak obrali jasny, sumienia nie kalający, piekło istnieje jedynie, by przyjąć przed nim drżących. Nikt lepiej nigdy nie zdoła obraz Ci pełny objawić słabości naszych od których, możesz i chcesz nas wybawić, posłuchaj więc jego głosu, już tylko wiatr pieśń tę niesie, o Panie miłosierdzia, sam się przekonasz rad będziesz. |
