Fabrizio De André: Dolcenera
GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCGOriginale | Versione polacca cantabile di Krzysztof Wrona |
FABRIZIO DE ANDRÉ: DOLCENERA Amìala ch'â l'arìa amìa cum'â lê Amìala cum'â l'arìa ch'â l'è lê ch'â l'è lê Amìala cum'â l'arìa amìa amìa cum'â l'é Amìala ch'â l'arìa amìa ch'â l'è lê ch'â l'è lê [1] Nera che porta via che porta via la via Nera che non si vedeva da una vita intera Così dolcenera, nera Nera che picchia forte che butta giù le porte Nu l'è l'ægua ch'à fâ baggiâ imbaggiâ imbaggiâ [2] Nera di malasorte che ammazza e passa oltre Nera come la sfortuna Che si fa la tana dove non c'è luna luna Nera di falde amare che passano le bare Âtru da stramûâ Â nu n'á â nu n'á [3] Ma la moglie di Anselmo non lo deve sapere Ché è venuta per me, è arrivata da un'ora E l'amore ha l'amore come solo argomento E il tumulto del cielo ha sbagliato momento. Acqua che non si aspetta altro che benedetta Acqua che porta male Sale dalle scale sale senza sale sale Acqua che spacca il monte che affonda terra e ponte Nu l'è l'ægua de 'na rammâ 'n calabà 'n calabà [4] Ma la moglie di Anselmo sta sognando del mare Quando ingorga gli anfratti si ritira e risale E il lenzuolo si gonfia sul cavo dell'onda E la lotta si fa scivolosa e profonda Amiala cum'â l'aria amìa cum'â l'è cum'â l'è amiala cum'â l'aria amia ch'â l'è lê ch'â l'è lê [5] Acqua di spilli fitti dal cielo e dai soffitti Acqua per fotografie, Per cercare i complici da maledire Acqua che stringe i fianchi, tonnara di passanti Âtru da camallâ â nu n'à â nu n'à [6] Oltre il muro dei vetri si risveglia la vita Che si prende per mano a battaglia finita Come fa questo amore che dall'ansia di perdersi Ha avuto in un giorno la certezza di aversi Acqua che ha fatto sera, che adesso si ritira Bassa sfila tra la gente Come un innocente che non c'entra niente Fredda come un dolore, Dolcenera senza cuore Âtru de rebellâ â nu n'à â nu n'à [7] E la moglie di Anselmo sente l'acqua che scende Dai vestiti incollati da ogni gelo di pelle Nel suo tram scollegato da ogni distanza Nel bel mezzo del tempo che adesso le avanza. Così fu quell'amore dal mancato finale Così splendido e vero da potervi ingannare. Amìala ch'â l'arìa amìa cum'â l'é amiala cum'â l'aria ch'â l'è lê ch'â l'è lê amiala cum'â l'aria amìa amia cum'â l'è amiala ch'â l'arìa amia ch'â l'è lê ch'â l'è lê. [8] | FABRIZIO DE ANDRÉ: DOLCENERA CZARNA SŁODKA DOLCENERA Amija la ka larija mia ku ma le ku ma le Amija la kuma larija mia ka le le ka le le Amija la kuma larija mia mija ku ma le Amija la ka kuma larija mia ka le le ka le le [1] Czarna która porywa, unosi, szlaki zrywa, Czarna, ta której od dawna nie było tu już, Ta słodka czarna, czarna, Czarna która jak fala, gdy puka drzwi wywala. To ona, nie nudna woda, za-my-kać, za-my-kać! Czarna co w jamie ciemnej, gdzie nawet księżyc blednie, Czarna ta która zabija I pełznie wciąż dalej, jak ta losu żmija, Czarna jak smutek otchłani grobów, gdzie pochowani. Nic więcej do roboty Już nie ma, już nie ma! Ale żona Anzelma niech się o tym nie dowie, że to dla mnie tu przyszła gości już od godziny I że wątkiem jedynym miłość jest dla miłości, [A] nieba furia i błocko nie w porę przybyły. Woda to nieproszona, przeklęta, nieświęcona, woda zagładę niosąca, niesłona, rychła, po stopniach krocząca, woda co ziemię chłoszcze, tnie góry i mosty jak ostrze. Nie woda to ale rzeź, to nie deszcz, to nie deszcz. Ale żona Anzelma w morzu sen swój zatapia, Co jak przypływ wypełnia, a odpływem opada, Tam gdzie było doliną prześcieradło się wzdyma, Walka śliską się staje zatracenia głębiną. Amija la kuma larija mia ku ma le ku ma le Amija la kuma larija mia ka le le ka le le Woda przez dziury z nieba, przez stropy, przez sklepienia, Woda co przez fotografie Wywoła winnych do wyklęcia w prasie, Woda co w pas cię chwyta, jak sieć wygarnia, wymywa. Nic więcej do zabrania, ona nie ma, nie ma. A za okien murami nowy ranek trzeźwieje, Bitwa wreszcie skończona, a dzień chwyta za rękę, Jak ta miłość co właśnie swym strwożona zgubieniem, Jasne w dniu tym posiadła swoje niedopełnienie. Woda co w noc zapiła, woda, która odpływa, Która bez winny odchodzi, stopy mrozi, płytka, W której się brodzi, Oziębła jak życia męka, słodka, czarna, obojętna. Nic więcej nie zabiera, nie ona, nie ona. Teraz żona Anzelma czuje wodę jak znika, Lepka suknia paruje, kark i czoło wysycha I w tramwaju niesionym w kosmiczne przestrzenie, Gęsia skórka wspomnieniem, czasu ma aż za wiele. Niespełniona ta miłość, czysta, prawdziwa, złudna, mogła tylko się przyśnić, taka była przecudna. Popatrz już idzie, ach patrz jak idzie, jaka jest, jaka jest! Popatrz jak idzie, ach patrz jak idzie, to ona jest, ona jest! Popatrz jak idzie, ach patrz jak idzie, patrz jaka jest! Popatrz już idzie, ach patrz jak idzie, to ona, ona jest! |
[1] Riproduzione fonetica polacca della strofa originale in genovese. Uproszczony polski zapis fonetyczny oryginalnych wersów w dialekcie genueńskim, mający za zadanie ułatwienie wyśpiewania ich w języku polskim. Chociaż, tak jak pozostałe wersy w dialekcie, zostały one przetłumaczone na język polski (zakończenie), to intencją tłumacza było pozostawienie ich w oryginalnym brzmieniu w intro utworu. |
[1] Guardala che arriva guarda com'è com'è
guardala come arriva guarda che è lei che è lei
guardala come arriva guarda guarda com'è
guardala che arriva che è lei che è lei
[2] Non è l'acqua che fa sbadigliare
ma chiudere porte e finestre chiudere porte e finestre
[3] Altro da traslocare
non ne ha non ne ha
[4] Non è l'acqua di un colpo di pioggia
ma un gran casino un gran casino
[5] Guardala come arriva guarda com'è com'è
guardala come arriva guarda che è lei che è lei
[6] Altro da mettersi in spalla
non ne ha non ne ha
[7] Altro da trascinare
non ne ha non ne ha
[8] Guardala che arriva guarda com'è com'è
guardala come arriva guarda che è lei che è lei
guardala come arriva guarda guarda com'è
guardala che arriva che è lei che è lei