Mediterráneo
Joan Manuel Serrat| Μετἐφρασε στα ελληνικά / Traduzione greca / Greek translation... | |
| Méditerranée Mon enfance continue de jouer Sur ta plage ou bien cachée Derrière les roseaux, et dès lors De mon premier amour qui dort Je garde la lumière et l’odeur Où que j’aille où que je demeure Et en tas sur la fine arène J’ai ton amour, tes jeux, tes peines. Moi... Qui sur la peau porte la saveur Amère des éternels pleurs Que sur toi versèrent tant de races D’Istambul à Algésiras Tu peins l’horizon en bleu d’azur Pour que tes nuits d’hiver soient moins dures Après tant de mésaventures Tu as l’âme profonde et obscure. A tes crépuscules rouge feu Se sont tant habitués mes yeux Comme le virage au chemin Je suis chanteur et malandrin J’aime le jeu, j’aime le vin J’ai en moi l’âme des marins Que vais-je y faire si je suis né Au bord de la Méditerranée? Tu vas, tu viens, et au passage Tu embrasses mon village Au gré de tes marées volages Tu pars songeant à revenir Comme une femme qu’on ne peut retenir Parfumée de goudron et d’embruns Qu’on regrette et qu’on désire Qu’on connaît, mais que l’on craint. Ay... Si par malheur vient le moment Où me trouveront les parques Jusqu’à la mer poussez ma barque Avec vent d’Automne au levant Laissez-donc que le fil du temps Vienne éroder ses blanches ailes Et moi, enterrez-moi simplement Sans deuil, entre plage et ciel. Et sur le versant d’une colline Promontoir perché qui domine Le fond de l’horizon lointain Mon corps formera le chemin Qui fera verdir la cime des pins Et fera jaunir le genêt Près de la mer, car je suis né Au bord de la Méditerranée Au bord de la Méditerranée Au bord de la Méditerranée. | Μεσόγειος Ίσως γιατί η παιδική μου ηλικία Παίζει ακόμη στην παραλία σου, Και κρυμμένος πίσω από τις καλαμιές Κοιμάται ο πρώτος μου έρωτας, Κουβαλώ το φως και το άρωμά σου Όπου και να πάω, Και απλωμένος στην άμμο σου Φυλάω την αγάπη, τα παιχνίδια και τις πίκρες. Εγώ, που στο δέρμα έχω την πικρή Γεύση του αιώνιου μοιρολογιού, Που έχουν ρίξει σε σένα εκατό λαοί Από το Αλγεθίρας ως την Κωνσταντινούπολη, Για να βάψεις με μπλε Τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα τους. Kι από τα πολλά βάσανά σου Η ψυχή σου είναι βαθιά και σκοτεινή. Στα κόκκινα δειλινά σου Συνήθισαν τα μάτια μου Σαν τις στροφές στο δρόμο… Είμαι τραγουδιστής, είμαι κατεργάρης, μου αρέσει το παιχνίδι και το κρασί, Έχω ψυχή ναυτικού. Τι μπορώ να κάνω, αφού εγώ, Γεννήθηκα στη Μεσόγειο; Γεννήθηκα στη Μεσόγειο. Και πλησιάζεις και φεύγεις Αφού φιλήσεις το χωριό μου, Παίζοντας με την παλίρροια Φεύγεις με τη σκέψη να γυρίσεις. Είσαι σα μια γυναίκα Αρωματισμένη με πίσσα Που τη νοσταλγούν και την αγαπούν Που τη γνωρίζουν και τη φοβούνται. Aχ, κι αν μία μέρα για το κακό μου Έρθει να με ψάξει o Χάρος Σπρώξτε στη θάλασσα τη βάρκα μου Με έναν φθινοπωρινό λεβάντε Kι αφήστε την καταιγίδα Να ξεδιπλώσει τα λευκά φτερά της. Και μένα θάψτε με χωρίς θρήνο Ανάμεσα στην παραλία και στον ουρανό... Στην πλαγιά ενός βουνού, Πιο ψηλού κι απ’ τον ορίζοντα Θέλω να έχω ωραία θέα. Το σώμα μου θα είναι δρόμος Θα δίνω το πράσινο στα πεύκα Και το κίτρινο στα σπάρτα, Κοντά στη θάλασσα. Γιατί εγώ Γεννήθηκα στη Μεσόγειο! Γεννήθηκα στη Μεσόγειο! Γεννήθηκα στη Μεσόγειο! |
