Oda do młodości
Adam Mickiewicz| Original | Traduzione bielorussa da questa pagina |
| ODA DO MŁODOŚCI | ОДА ДА МАЛАДОСЬЦІ |
| Bez serc, bez ducha — to szkieletów ludy. Młodości! podaj mi skrzydła! Niech nad martwym wzlecę światem W rajską dziedzinę ułudy, Kędy zapał tworzy cudy, Nowości potrząsa kwiatem I obleka nadzieję w złote malowidła!... | Без душ і сэрцаў, не людзі — шкілеты; О маладосьць! Дай мне крылы, Каб я ў рай ляцеў па ласку, Мёртвы сьвет пакінуў гэты. |
| Niechaj, kogo wiek zamroczy, Chyląc ku ziemi poradlone czoło, Takie widzi świata koło, Jakie tępemi zakreśla oczy. | Там, натхнёнасьцю сагрэты, Цуд знайду я, шчасьця краску, Там прамень надзеі мілы. |
| Młodości! ty nad poziomy Wylatuj, a okiem słońca Ludzkości całe ogromy Przeniknij z końca do końca! | Хай стары, жыць неахвочы, Голаў сівы свой схіліўшы над долам, Змрочным бачыць сьвет наўкола, Бо не глядзяць ужо яго вочы. |
| Patrz nadół, kędy wieczna mgła zaciemia Obszar, gnuśności zalany odmętem: To ziemia!... | Запал, маладосьць, твой усюды Пасьвету прасторах крыляе, Ты сонцам грамаддзе люду Азорвай з краю да краю. |
| Patrz, jak nad jej wody trupie Wzbił się jakiś płaz w skorupie: Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem; Goniąc za żywiołkami drobniejszego płazu, To się wzbija, to w głąb wali; Nie lgnie do niego fala, ani on do fali, A wtem jak bańka prysnął o szmat głazu!... Nikt nie znał jego życia, nie zna jego zguby: To samoluby! | Глянь доле, дзе пануе змрок зацята, Абшар мярзоты і тлі паскуднай: Зямля там! Глянь над мёртваю вадою — Гад, пакрыты шкарлупою, Сам за плыўца, за стырно і за судна, Дробныя гоніць і нішчыць стварэньні, То ўгору ўзьнясецца, то — хвалі схавалі; Ні да гада хваля, ані гад да хвалі, І, як пухір, ён лопне на каменьні. Хто знае, як жыве ён і як жыцьцё ён згубіць: Ён самалюбец!.. |
| Młodości! tobie nektar żywota Natenczas słodki, gdy z innymi dzielę; Serca niebieskie poi wesele, Kiedy je razem nić powiąże złota. | О маладосьць, нектар жыцьця вясною. Салодшы, як з кім іншым яго дзеліш, Сэрца тады яшчэ больш узьвяселіш, Калі іх зьвяжаш ніцьцю залатою. |
| Razem, młodzi przyjaciele! W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele. Jednością silni, rozumni szałem, Razem, młodzi przyjaciele!... I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu, Jeżeli poległem ciałem Dał innym szczebel do sławy grodu. Razem, młodzi przyjaciele! Choć droga stroma i ślizka, Gwałt i słabość bronią wchodu, Gwałt niech się gwałtem odciska, A ze słabością łamać uczmy się za młodu! | Разам, сябры маладыя!.. У шчасьці для ўсіх — нашы мэты сьвятыя; Розумам дужыя, ў цьвеце і сіле, Разам, сябры маладыя... І той шчасьлівы, хто ў бойцы загінуў, Лёгшы ў брацкай магіле, Славу ўздымае краіны; Разам, сябры маладыя! Коўзкую маем, крутую дарогу, Гвалт і стома — рух спыняюць: Змалку над стомай здабудзь перамогу, Гвалт жа гвалтам заўсёды ламаюць. |
| Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał hydrze, Młodzieńcem zdusi centaury, Piekłu ofiarę wydrze, Do nieba pójdzie po laury!... Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga! Łam, czego rozum nie złamie! Młodości! orla twych lotów potęga, A jako piorun twe ramię! | Той, хто ў калысцы сьцяў голаў у Гідры, Зьнішча ў юнацтве Кентаўры, Зможа ў пекла ахвяру выдраць, Пойдзе ў неба па лаўры. Зрокам сігнуўшы над горы, даліны, Ламай, чаго розум ня зломіць, упарта. О маладосьць! Сьмелы ўзьлёт твой арліны І грому падобны удар твой. |
| Hej! ramię do ramienia! Spólnymi łańcuchy Opaszmy ziemskie kolisko! Zestrzelmy myśli w jedno ognisko I w jedno ognisko duchy!... Dalej z posad, bryło świata! Nowymi cię pchniemy tory, Aż opleśniałej zbywszy się kory, Zielone przypomnisz lata. | Плячо ў плячо! Бясконцымі радамі Зямную глыбу апяражам, Душы і думкі з'яднаем разам, Каб палымнець над шляхамі!.. Далей, глыба! З асноў струхлелых Цябе штурхнём кірункам новым, Згадаеш ты свой дзень вясновы, Як скінеш струп'е кары сплясьнелай. |
| A jako w krajach zamętu i nocy, Skłóconych żywiołów waśnią, Jednem stań się z bożej mocy, Świat rzeczy stanął na zrębie, Szumią wichry, cieką głębie, A gwiazdy błękit rozjaśnią: | Там, у прасьцягах начы, няладу Стыхіі ў шале і непакоры, Гучыць «хай будзе», і тым загадам Сьвет рэчаў стаў, навек адзіны; Шуміць віхор, цякуць глыбіны, Блакіт высокі азьзялі зоры. |
| W krajach ludzkości jeszcze noc głucha, Żywioły chęci jeszcze są w wojnie... Oto miłość ogniem zionie, Wyjdzie z zamętu świat ducha, Młodość go pocznie na swojem łonie, A przyjaźń w wieczne skojarzy spojnie. | Ноч чалавецтва ляжыць яшчэ глуха, Жыцьця стыхіі яшчэ ў змаганьні. Вось агонь любові вяшчуе: Скрозь — чаканьне прыйсьця духа, Юнацтва зачне яго і ўзгадуе, А дружба зьдзейсьніць яго яднаньне. |
| Pryskają nieczułe lody I przesądy światło ćmiące. Witaj, jutrzenko swobody, Zbawienia za tobą słońce!... | Крышацца крыгі лёду, прымхі зьнікаюць, як цені. Вітаем зару свабоды, За ёю — сонца збавеньня. |
