Lingua   

Świadkowie

Jacek Kaczmarski
Pagina della canzone con tutte le versioni


Traduzione letterale italiana di Krzysztof Wrona
ŚWIADKOWIE

Od trzydziestu lat szukam syna. Wojnę przeżył, wiem to, bo pisał. Na tym zdjęciu jest razem z dziewczyną, która mieszka ze mną do dzisiaj. W jego liście ostatnim - przeczytam: "Jadę do was, uściskaj tatę, mam dla niego na wojnie zdobytą marynarkę w angielską kratę. Sam ją noszę na razie choć mała". Syn był wielki, barczysty i silny. Jeśli wie ktoś, co się z nim stało - niech da znać. Bardzo proszę. Pilne.

Droga Pani! W programie "Świadkowie" oglądałem panią przypadkiem. Od trzydziestu lat w Rembertowie mieszkam, z wojny pamiątki mam rzadkie. Okradałem kiedyś skrzynki pocztowe (w listach były pieniądze czasami). Wśród tych listów są trzy obozowe. Może będą ciekawe - dla Pani.

Bracie, braciszku! Wojnę przeżyłem, a z lasu wyszedłem za wcześnie. We wsi mnie jakiś patrol przydybał i taki był koniec pieśni. Siedzę w obozie razem z Niemcami, NSZ i AK. Trzymam się zdrowo, do domu wrócę kiedy się tylko da. Wczoraj niektórzy z nas uciekali. Ja się trzymałem z daleka. Gdy się z takiego obozu pryska - trzeba mieć dokąd uciekać. Dziś ciężarówką zwieźli połowę, resztę skreślono z list. Teraz ich biorą na przesłuchania; patrzę, nie mówię nic. Był jeden taki, przyjemnie spojrzeć; wysoki obszerny w barach. Wyższy, silniejszy nawet ode mnie (znasz mnie, trudno dać wiarę). Miał marynarkę w angielską kratę, razem z tamtymi pruł. Gdy go złapali i przesłuchali - wyszło człowieka pół. Zapadł się w sobie, chodzić nie może, niższy jest chyba o głowę; nie znam się na tym, ale wygląda jakby miał żeber połowę. Tak tu żyjemy. List ten wysyła Rosjanka (kocha tu mnie). Jak mam już siedzieć - wolę u swoich, zawiadom o mnie UB.

Tatusiu! Uciec się nie udało, nie wiem czy jeszcze napiszę. Ten w marynarce w angielską kratę z doprosa na czterech wyszedł. Więc teraz ja się nim opiekuję tak, jak on mną przez lat cztery. Trochę się boję co z nami zrobią. Szkoda! Do jasnej cholery!

Mamasza! Mnie siemnadcat liet, a ja uże liejtnant. Zdies wsio w poriadkie - polskich my unicztożim banditow. Tagda ja napiszu pismo i wsio skażu ja wam, siejczas nie chwatajet sił i spit moj major Szachnitow. Atcu skażi szto u mienia jest dla niewo padarok - pidżak s anglijskoj plietuszkoj popał mnie prosta darom.

Wejdźmy głębiej w wodę kochani
Dosyć tego brodzenia przy brzegu
Ochłodziliśmy już po kolana
Nasze nogi zmęczone po biegu

Wejdźmy w wodę po pas i po szyję
Płyńmy naprzód nad czarną głębinę
Tam odległość brzeg oczom zakryje
I zaschniętą przełkniemy tam ślinę

Potem każdy się z wolna zanurzy
Niech się fale nad głową przetoczą
W uszach brzmieć będzie cisza po burzy
Dno otwartym ukaże się oczom

Tak zawisnąć nad ziemią choć na niej
Bez rybiego popłochu pośpiechu
I zapomnieć zapomnieć kochani
Że musimy zaczerpnąć oddechu
I TESTIMONI


„Da trent’anni cerco mio figlio. È sopravvissuto alla guerra, lo so, scriveva.
In questa foto sta al fianco della ragazza, che abita con me tuttora.
Nella sua ultima lettera – leggo: „Presto vengo a trovarvi, un abbraccio a papà,
Ce l’ho con me un piccolo bottino di guerra, un vero Burberry jacket per lui.
Lo porto io per adesso, anche se mi sta stretto”. Mio figlio era alto, largo e forte.
Se qualcuno sapesse qualcosa di lui, che me lo faccia sapere. Vi imploro. È urgente.”

„Gentile signora! Nella trasmissione „I testimoni” La ho vista per puro caso.
Da trent’anni vivo a Rembertów, dai tempi della guerra ho pochi ricordi a casa.
Una volta andavo a fregare nelle cassette postali (nelle buste dei soldi si trovava).
Ci sono tre lettere provenienti da campi d’internamento. Forse Lei le troverà utili.”

“Fratello, fratellino! Sono uscito salvo dalla guerra, ma troppo presto dal bosco.
Mi ha sgamato ‘na pattuglia nel paese ed è finita in quel modo la mia resistenza.
Sto al fresco in un lager insieme ai crucchi, la gente delle NSZ e AK.
Non mi lamento della salute, tornerò a casa appena sarà possibile.
Ieri sera alcuni di noi scappavano. Io però me ne stavo alla larga.
Quanno te la squagli da un campo come questo, bisogna avere un posto dove scappare.
Oggi ne hanno riportato la metàdi loro, l’altra metà l’hanno cancelato dalle liste.
Adesso li portano via per interrogarli, e io guardo solo e sto zitto.
C’era uno, un bel guaglione a guarda; alto, largo di spalle, pieno.
Era più alto di me, e anche più forte (me conosci, è difficile da credere).
Aveva la giacca a quadretti, tipo inglese, se ne ito insieme con quell’altri
Quanno l’hanno acchiappato e lavorato – ne è uscito dimezzato.
È tutto accasciato su se stesso, non può cammina’, sembra più basso di una testa;
Io non m’intendo di ‘ste cose, ma ha un aspetto di uno che je manca la metà delle costole.
È così che viviamo qui. Questa lettera manda la russa (mazza com’è innamorata di me).
Se devo sta’ in prigionia – preferisco la gabbia mia, fa sapere di me alla UB.”

„Papà! Non ci siamo riusciti a scappare, non lo so se scriverò ancora.
Questo che porta quel giacca inglese a quadretti è uscito da „допрос” a quattro.
E allora sono io ora a curarlo, come ha fatto lui con me in questi quattro anni.
Ho un po’ paura che ne sarà di noi. Mannaggia, che sfiga però! Cazzo!”

„Mamma! Ho diciasette anni e sono già tenente!
Qua tutto bene! Stiamo a schiacciare definitivamente ‘sti banditi polacchi.
Tra poco vi scriverò una lettera un po’ più lunga dove vi racconterò tutto.
Adesso sono stanco e dorme già Shahnitov, il nostro maggiore.
Salutami papà e digli che ce l’ho un regalo per lui:
Un giubbotto, un vero burberry brit blazer mi è capitato fra le mani poco fa.”


(Mamo! Mam siedemnaście lat, a już jestem porucznikiem.
Tutaj wszystko w porządku, wykończamy polskich bandytów.
Kiedyś napisze pismo i wszystko wam opowiem,
teraz brakuje sił i śpi mój major, Szachnitow.
Pozdrów Tatę i powiedz, ze mam dla niego prezent
- marynarkę w angielską kratę - wpadła mi ot tak - za bezcen.)


Su miei cari, entriamo nell’acqua più profonda,
Basta con questo squazzare nel bagnasciuga,
Le abbiamo già rinfrescate fino alle ginocchia
Le nostre gambe stanche dopo la corsa.

Su, entriamo nell’acqua fino ai fianchi e ancora su, fino ai colli,
Nuotiamo avanti dove il fondale diventi nero, ma di quel nero,
Là, in fondo, la lontananza ci toglierà la riva dagli occhi
E ce la sciacqueremo con la saliva la gola rinsecchita.

Dopo ogniuno di noi si immergerà pian piano
Lasceremo che si rotolino le onde sopra la nostra testa
Nelle orecchie risuonerà il silenzio secco che seque la burrasca
E il fondo buio del mare comparirà agli occhi spalancati.

Rimanere così, appesi sopra la terra, sebbene sul essa,
Senza questo spavento e premura folle di un pesce
E scordarsi, scordarsi, fratelli,
che ci serve un sorso d’aria per calmar la lena che manca.


Pagina della canzone con tutte le versioni

Pagina principale CCG


hosted by inventati.org