Io se fossi Dio
Giorgio GaberOriginale | Versione polacca di Krzysztof Wrona |
IO SE FOSSI DIO Io se fossi Dio e io potrei anche esserlo sennò non vedo chi. Io se fossi Dio non mi farei fregare dai modi furbetti della gente non sarei mica un dilettante sarei sempre presente. Sarei davvero in ogni luogo a spiare o meglio ancora a criticare appunto cosa fa la gente. Per esempio il piccolo borghese com’è noioso non commette mai peccati grossi non è mai intensamente peccaminoso. Del resto, poverino, è troppo misero e meschino e pur sapendo che Dio è più esatto di una Sveda lui pensa che l’errore piccolino non lo conti o non lo veda. Per questo io se fossi Dio preferirei il secolo passato se fossi Dio rimpiangerei il furore antico dove si odiava e poi si amava e si ammazzava il nemico. Ma io non sono ancora nel regno dei cieli sono troppo invischiato nei vostri sfaceli. Io se fossi Dio non sarei così coglione a credere solo ai palpiti del cuore o solo agli alambicchi della ragione. Io se fossi Dio sarei sicuramente molto intero e molto distaccato come dovreste essere voi. Io se fossi Dio non sarei mica stato a risparmiare avrei fatto un uomo migliore. Sì, vabbe’, lo ammetto non mi è venuto tanto bene ed è per questo, per predicare il giusto che io ogni tanto mando giù qualcuno ma poi alla gente piace interpretare e fa ancora più casino. Io se fossi Dio non avrei fatto gli errori di mio figlio e sull’amore e sulla carità mi sarei spiegato un po’ meglio. Infatti non è mica normale che un comune mortale per le cazzate tipo compassione e fame in India c’ha tanto amore di riserva che neanche se lo sogna che viene da dire “Ma dopo come fa a essere così carogna?” Io se fossi Dio non sarei ridotto come voi e se lo fossi io certo morirei per qualcosa di importante. Purtroppo l’occasione di morire simpaticamente non capita sempre e anche l’avventuriero più spinto muore dove gli può capitare e neanche tanto convinto. Io se fossi Dio farei quello che voglio non sarei certo permissivo bastonerei mio figlio sarei severo e giusto stramaledirei gli inglesi come mi fu chiesto e se potessi anche gli africanisti e l’Asia e poi gli americani e i russi bastonerei la militanza come la misticanza e prenderei a schiaffi i volteriani, i ladri gli stupidi e i bigotti perché Dio è violento! E gli schiaffi di Dio appiccicano al muro tutti. Ma io non sono ancora nel regno dei cieli sono troppo invischiato nei vostri sfaceli. Finora abbiamo scherzato. Ma va a finire che uno prima o poi ci piglia gusto e con la scusa di Dio tira fuori tutto quello che gli sembra giusto. E a te ragazza che mi dici che non è vero che il piccolo borghese è solo un po’ coglione che quell’uomo è proprio un delinquente un mascalzone, un porco in tutti i sensi, una canaglia e che ha tentato pure di violentare sua figlia. Io come Dio inventato come Dio fittizio prendo coraggio e sparo il mio giudizio e dico: speriamo che a tuo padre gli sparino nel culo, cara figlia. Così per i giornali diventa un bravo padre di famiglia. Io se fossi Dio maledirei davvero i giornalisti e specialmente tutti che certamente non sono brave persone e dove cogli, cogli sempre bene. Compagni giornalisti avete troppa sete e non sapete approfittare delle libertà che avete avete ancora la libertà di pensare ma quello non lo fate e in cambio pretendete la libertà di scrivere e di fotografare. Immagini geniali e interessanti di presidenti solidali e di mamme piangenti. E in questa Italia piena di sgomento come siete coraggiosi, voi che vi buttate senza tremare un momento. Cannibali, necrofili, deamicisiani e astuti e si direbbe proprio compiaciuti. Voi vi buttate sul disastro umano col gusto della lacrima in primo piano. Sì, vabbe’, lo ammetto la scomparsa dei fogli e della stampa sarebbe forse una follia ma io se fossi Dio di fronte a tanta deficienza non avrei certo la superstizione della democrazia. Ma io non sono ancora nel regno dei cieli sono troppo invischiato nei vostri sfaceli. Io se fossi Dio naturalmente io chiuderei la bocca a tanta gente nel regno dei cieli non vorrei ministri né gente di partito tra le palle perché la politica è schifosa e fa male alla pelle. E tutti quelli che fanno questo gioco che poi è un gioco di forza ributtante e contagioso come la lebbra e il tifo e tutti quelli che fanno questo gioco c’hanno certe facce che a vederle fanno schifo che sian untuosi democristiani o grigi compagni del Pci. Son nati proprio brutti o perlomeno tutti finiscono così. Io se fossi Dio dall’alto del mio trono vedrei che la politica è un mestiere come un altro e vorrei dire, mi pare Platone che il politico è sempre meno filosofo e sempre più coglione. È un uomo a tutto tondo che senza mai guardarci dentro scivola sul mondo che scivola sulle parole anche quando non sembra o non lo vuole. Compagno radicale la parola compagno non so chi te l’ha data ma in fondo ti sta bene tanto ormai è squalificata compagno radicale cavalcatore di ogni tigre, uomo furbino ti muovi proprio bene in questo gran casino e mentre da una parte si spara un po’ a casaccio dall’altra si riempiono le galere di gente che non c’entra un cazzo. Compagno radicale tu occupati pure di diritti civili e di idiozia che fa democrazia e preparaci pure un altro referendum questa volta per sapere dov’è che i cani devono pisciare. Compagni socialisti ma sì, anche voi insinuanti, astuti e tondi compagni socialisti con le vostre spensierate alleanze di destra, di sinistra, di centro coi vostri uomini aggiornati nuovi di fuori e vecchi di dentro compagni socialisti, fatevi avanti che questo è l’anno del garofano rosso e dei soli nascenti fatevi avanti col mito del progresso e con la vostra schifosa ambiguità ringraziate la dilagante imbecillità. Ma io non sono ancora nel regno dei cieli sono troppo invischiato nei vostri sfaceli. Io se fossi Dio non avrei proprio più pazienza inventerei di nuovo una morale e farei suonare le trombe per il Giudizio universale. Voi mi direte: perché è così parziale il mio personalissimo Giudizio universale? Perché non suonano le mie trombe per gli attentati, i rapimenti i giovani drogati e per le bombe. Perché non è comparsa ancora l’altra faccia della medaglia. Io come Dio, non è che non ne ho voglia io come Dio, non dico certo che siano ingiudicabili o addirittura, come dice chi ha paura, gli innominabili ma come uomo come sono e fui ho parlato di noi, comuni mortali quegli altri non li capisco mi spavento, non mi sembrano uguali. Di loro posso dire solamente che dalle masse sono riusciti ad ottenere lo stupido pietismo per il carabiniere di loro posso dire solamente che mi hanno tolto il gusto di essere incazzato personalmente. Io come uomo posso dire solo ciò che sento cioè solo l’immagine del grande smarrimento. Però se fossi Dio sarei anche invulnerabile e perfetto allora non avrei paura affatto così potrei gridare, e griderei senza ritegno che è una porcheria che i brigatisti militanti siano arrivati dritti alla pazzia. Ecco la differenza che c’è tra noi e gli innominabili: di noi posso parlare perché so chi siamo e forse facciamo più schifo che spavento di fronte al terrorismo o a chi si uccide c’è solo lo sgomento. Ma io se fossi Dio non mi farei fregare da questo sgomento e nei confronti dei politicanti sarei severo come all’inizio perché a Dio i martiri non gli hanno fatto mai cambiar giudizio. E se al mio Dio che ancora si accalora gli fa rabbia chi spara gli fa anche rabbia il fatto che un politico qualunque se gli ha sparato un brigatista diventa l’unico statista. Io se fossi Dio quel Dio di cui ho bisogno come di un miraggio c’avrei ancora il coraggio di continuare a dire che Aldo Moro insieme a tutta la Democrazia cristiana è il responsabile maggiore di vent’anni di cancrena italiana. Io se fossi Dio un Dio incosciente, enormemente saggio c’avrei anche il coraggio di andare dritto in galera ma vorrei dire che Aldo Moro resta ancora quella faccia che era. Ma in fondo tutto questo è stupido perché logicamente io se fossi Dio la Terra la vedrei piuttosto da lontano e forse non ce la farei ad accalorarmi in questo scontro quotidiano. Io se fossi Dio non mi interesserei di odio e di vendetta e neanche di perdono perché la lontananza è l’unica vendetta è l’unico perdono. E allora va a finire che se fossi Dio io mi ritirerei in campagna come ho fatto io. | GDYBYM BOGIEM BYŁ Gdybym Bogiem był, ja zresztą, mógłbym nim być, w przeciwnym razie kto? Gdybym Bogiem był, nie dawałbym się nabrać na małe ludzkie matactwa, nie stałbym się wszak jakimś dyletantem, byłbym zawsze obecny. Byłbym, zaiste, wszędzie i pilnował, powiem więcej, krytykował to wszystko, co ludzie wyprawiają. Taki przeciętny przedstawiciel klasy średniej, na przykład, jakże jest nudny, nie dopuszcza się nigdy grzechów głównych, nigdy nie nurza się w grzechu zbyt intensywnie. Zresztą, biedaczysko, zbyt mierny jest, zbyt marny i wiedząc przecież, że Bóg dokładniejszy jest niźli najlepszy szwajcar, sądzi on, iż tych malutkich błędów nie liczy, lub nie zauważa. Właśnie dlatego, gdybym Bogiem był, wolałbym we wcześniejszych wiekach się objawiać, gdybym Bogiem był, tęskniłbym do zamierzchłych namiętności, gdy nienawidziło się, a potem się kochało, gdy zabijało się nieprzyjaciół. Lecz ja nie jestem jeszcze w królestwie niebieskim, zbyt jestem uwikłany w liczne wasze klęski. Gdybym Bogiem był, nie byłbym, aż takim kretynem, by wierzyć tylko w miłosne uniesienia, czy też jedynie szkiełkiem i okiem świat mierzyć. Gdybym Bogiem był, byłbym z pewnością bardzo spójny i miałbym odpowiedni dystans, jaki i wy powinniście mieć, do świata. Gdybym Bogiem był, nie oszczędzałbym, nie skąpił, stworzyłbym człowieka lepszego. Jasne, przyznaję, niezbyt mi się udał i dlatego właśnie, aby słuszną głosić sprawę, co jakiś czas kogoś posyłam, tam na dół, lecz ludzie uwielbiają wszak interpretować i jeszcze większy zamęt robią. Gdybym Bogiem był, nie popełniłbym błędów mojego syna, w temacie miłości i miłosierdzia, byłbym zapewne trochę ściślejszy. W rzeczy samej, nazbyt to dziwne, że śmiertelnik zwykły, bezmierne pokłady miłości, o których nie śnił nawet, w sobie odkrywa, gdy chodzi o bzdety w rodzaju litości, czy głodu w Indiach, że zapytać by się chciało: „Jak to możliwe, że już chwilę później, takie z niego ścierwo?” Gdybym Bogiem był, nie ograniczałbym się, jak wy, a gdyby mi na to przyszło, zginąłbym dla idei jakiejś wielkiej. Niestety, okazja by polec w sposób sympatyczny, nie zdarza się zbyt często i największy nawet śmiałek, umiera tam, gdzie mu umrzeć przyjdzie i to bez większego przekonania. Gdybym Bogiem był, robiłbym, co mi się żywnie podoba, na pewno pobłażliwy bym nie był, sprałbym swojego syna, surowy był bym i sprawiedliwy, po stokroć przekląłbym anglików, jak mnie o to proszono i gdybym tylko mógł, afrykanistów i całą Azję, a potem amerykanów i rosjan, tłukłbym aktywistów i sałaciarzy i waliłbym po pyskach miłośników Woltera oraz złodziei, idiotów i bigotów, bo Bóg jest gwałtowny! A policzki wymierzone przez Boga, każdego przylepią do muru. Lecz ja nie jestem jeszcze w królestwie niebieskim, zbyt jestem uwikłany w liczne wasze klęski. Aż dotąd, żartowaliśmy sobie. Lecz zazwyczaj kończy się tak, że zaczynamy się rozsmakowywać i pod pretekstem Boga wywlekać wszystko to, co nam się słuszne wydaje. A tobie, dziewczyno, która mi mówisz, że to wszystko nieprawda, jakoby taki mały burżuj, był tylko trochę przygłupi, że ten człowiek to prawdziwy zbrodniarz, łotr, świnia w pełnym tego słowa znaczeniu, kanalia i że do tego próbował też zgwałcić własną córkę. Ja, jako zmyślony Bóg, jako Bóg fikcyjny, zbieram się na odwagę i swój pogląd wyrażając, odparowuję: „Miejmy nadzieję, że twojemu ojcu w dupę wystrzelą, kochana córko!" To pozwoli prasie przedstawić go, jako wzór przykładnego ojca. Gdybym Bogiem był, zmieszałbym z błotem dziennikarzy, bo wszyscy oni w szczególności, wyjątkowymi są łajdakami, to oczywiste, i gdzie byś nie przywalił, zawsze dobrze trafisz. Towarzysze dziennikarze, tacyście spragnieni, a nie umiecie korzystać ze swobód jakie posiadacie, pozostała wam jeszcze wolność myślenia, lecz akurat tego nie robicie, a w zamian się domagacie wolności pisania i fotografowania. Genialne obrazki, ciekawe zdjęcia solidaryzujących się prezydentów i płaczących mam. I w tej Italii struchlałej, pogrążonej w strachu, jacy jesteście odważni, wy, co w oka mgnieniu się rzucacie w wydarzeń wir, bez namysłu. Kanibale, nekrofile, De Amicis’a landryny przebiegłe, i powiedzieć by można, pełni dobrego mniemania o sobie. Spadacie na ludzkie nieszczęście, rozkoszując się pięknym zbliżeniem łzy w zapłakanych oczach. Jasne, owszem, przyznaję, że gdyby pisma znikły i gazety, szaleństwem by to może było, lecz gdybym Bogiem był, w obliczu takiej sromoty, nie uległbym przecież zabobonowi demokracji. Lecz ja nie jestem jeszcze w królestwie niebieskim, zbyt jestem uwikłany w liczne wasze klęski. Gdybym Bogiem był, zamknąłbym, rzecz jasna, gębę wielu ludziom, w królestwie niebieskim nie życzyłbym sobie ministrów i partyjniaków bym nie chciał między nogami, bo polityka wstrętną jest i zły ma wpływ na cerę. I wszyscy ci, którzy bawią się w tą grę, w tą odstręczającą niczym trąd i zaraźliwą jak tyfus, ciuciubabkę, wszyscy oni, wielcy gracze, mają facjaty, już na pierwszy rzut oka obrzydliwe, czy są to opaśli i służalczy chadecy, czy też szarzy towarzysze komuniści. Są tak koszmarnie brzydcy od kołyski, albo z czasem, każdy z nich tak kończy. Gdybym Bogiem był, z wysokości tronu mego, dostrzegłbym, że polityka jest zawodem, jednym z wielu i powiedzieć bym chciał, niczym jaki Platon, że polityk jest coraz mnie filozofem, a coraz większy z niego matoł. Człowiekiem jest oblatanym, ślizgającym się po powierzchni świata, w głąb nie zaglądając, śliskie są słowa jego, nawet, gdy inaczej się zdaje lub on sam tego nie chce. Towarzyszu radykale, nie wiem kto nadał ci to miano, lecz w gruncie rzeczy, świetnie do ciebie pasuje, choć dawno się przecież zdewaluowało, towarzyszu radykale, który tak śmiało sobie poczynasz, cwaniaczku drobny, wiesz, jak się poruszać w tym zamieszaniu i podczas, gdy palnie się coś na oślep, to tu, to tam, równocześnie, więzienia się napełniają ludźmi, którzy nie mają z tym nic wspólnego. Towarzyszu radykale, zajmuj się dalej prawami człowieka i idiotyzmami regulującymi demokrację i wysmaż nam następne referendum, tym razem w sprawie miejsca, gdzie psy szczać mają. Towarzysze socjaliści, ależ tak, także wy, przymilni, chytrzy i złotouści, towarzysze socjaliści, z waszymi beztroskimi sojuszami, z prawicą, z lewicą, z centrum, z waszymi ludźmi zawsze na czasie, nowymi na zewnątrz i starymi w środku, towarzysze socjaliści, wystąpcie na przód, to wszakże rok czerwonego goździka i wschodzących słońc, pokażcie się, z waszym mitem postępu i waszą odrażającą dwulicowością, podziękujcie panoszącemu się kretynizmowi. Lecz ja nie jestem jeszcze w królestwie niebieskim, zbyt jestem uwikłany w liczne wasze klęski. Gdybym Bogiem był, straciłbym zupełnie cierpliwość, stworzyłbym na nowo moralność i odtrąbiłbym nadejście Sądu Ostatecznego. Powiecie: ”Czemuż to, taki stronniczy?”, ten jakże osobisty, mój sąd ostateczny? Dlaczego nie grzmią trąby moje z powodu zamachów, porwań, zaćpanej młodzieży i wybuchających bomb. A to dlaczego, że nie ukazała się jeszcze ta druga strona medalu. Ja Bogiem będąc, nie, żebym nie miał ochoty, ja będąc Bogiem, nie twierdzę, że nie można ich osądzić, czy wręcz, jak mówią strachliwi, lepiej ich imion nie wymawiać, lecz jako człowiek, jakem był i jest, mówiłem o nas, zwykłych śmiertelnikach, tamtych zaś, nie rozumiem, lęk we mnie budzą, nie wydają mi się tacy sami. O nich mogę powiedzieć jedynie, że wśród mas zdołali zaszczepić tępe, nabożne posłuszeństwo wobec karabiniera, o nich mogę powiedzieć tylko to, że odebrali mi frajdę bycia wkurwionym osobiście. Ja, człowiekiem będąc, mogę jedynie powiedzieć to, co czuję, że wrażenie mam wielkiego zagubienia. Jednak gdybym był Bogiem, byłbym niedosiężny i doskonały, a w takim przypadku, nie obawiałbym się wcale, mógłbym krzyczeć i krzyczałbym bez ustanku, że to syf, że ci z Czerwonych Brygad zabrnęli prosto w obłęd. Taka jest właśnie różnica miedzy nami a nienazywalnymi. O nas mogę mówić, bo wiem kim jesteśmy i być może wzbudzamy wstrętu więcej niźli strachu, ale wobec terroru, wobec samounicestwienia, istnieje tylko pustka przerażenia. Lecz gdybym Bogiem był, nie dałbym się nabrać na tego straszaka i w stosunku do politykierów byłbym surowy jak u zarania, gdyż nie sprawili nigdy męczennicy, by Bóg zmienił zdanie. I jeśli w moim Bogu, który się jeszcze zacietrzewia, gniew rodzi, ten, kto za broń chwyta, tak samo fakt go mierzi, że polityk pierwszy lepszy, uosobieniem się staje męża stanu, bo go zastrzelił terrorysta. Gdybym Bogiem był, tym Bogiem, którego potrzebuję jak mirażu, wciąż odwagę miałbym, aby powtarzać, że Aldo Moro, razem z całą Chrześcijańską Demokracją ponosi największą odpowiedzialność za dwadzieścia lat gangreny toczącej Italię. Gdybym Bogiem był, Bogiem nieprzytomnym, bezmiernie mądrym, miałbym również odwagę, by pójść prosto do mamra i twierdziłbym uparcie, że Aldo Moro pozostaje wciąż, tylko tym, kim był. W gruncie rzeczy, wszystko to właściwie jest głupie, Dlatego, że logicznie rzecz biorąc, gdybym Bogiem był, raczej z daleka Ziemię bym obserwował i być może, nie potrafiłbym już angażować się aż tak w te codzienne utarczki. Gdybym Bogiem był, nie interesowałaby mnie nienawiść i zemsta, ani nawet przebaczenie, gdyż oddalenie, jest jedyną wendettą i jedynym wybaczeniem. Zatem, wychodzi na to, że gdybym Bogiem był, wyprowadziłbym się na wieś, tak jak teraz żył. |