27 Ἰουνίου 1906, 2 μ. μ.
Konstandinos Kavafis / Κωνσταντίνος ΚαβάφηςEsperanta versio: La Pupo. | |
27 DE JUNIO DE 1906, 2 P.M. Cuando a la horca lo llevaron los cristianos, al inocente joven de diecisiete años, su madre, que allí, cerca del patíbulo, por tierra se arrastraba y laceraba bajo el insoportable sol del mediodía, ya chillaba y gritaba como un lobo, como fiera, ya plañía la mártir agotada, extenuada, «Me viviste, hijo mío, diecisiete años tan solo». Y al subirlo por la escalera del patíbulo y ponerle la soga, y ahorcarlo, al inocente joven de diecisiete años, y con horror quedar colgando en el vacío con los espasmos de su negra agonía el cuerpo adolescente bien formado, la madre mártir se revolvía en la tierra, y su plañir ya no era por los años: «Diecisiete días tan solo», era su llanto, «gocé de ti, hijo mío, diecisiete días tan solo». 1908 | LA PENDIGILO Kiam la kristanoj prenis lin al la pendigilo - Li havis nur deksep jaroj, la senkulpa junulo - La patrino kiu rampis malantaŭe al la pendigilo kaj ŝi batas ŝian bruston per la polvojn sub la flaman sunon de tagmezo, nun hurlante kiel lupo ekkriis belluine, nun la elĉerpita martiro diris kun lamento: «deksep jaroj vi vivis nur, mia filo.» Ili faris lin grimpi la ŝtuparo de la pendigilo kaj ili metis la ŝnuron ĉirkaŭ lian kolon kaj sufokis lin - Li havis nur deksep jaroj, la senkulpa junulo - kaj li skuigis al la malplena inter la turmentoj de egis agonio de la korp' de tia bela adoleskant': tiam ruliĝis la martiro patrino je la polvojn kaj en ŝia lamento, ŝi ne parolis plu de jaroj: «deksep tagojn nur,» ŝi plendis «deksep tagojn nur mi ekĝuis vin, ho mia filo.» |