Lingua e dialettu
Massimo FerranteOriginale | Traduzione sarda da FP40 (De sa limba nos ant privadu, a nois... |
LINGUA E DIALETTU Un pòpulu mittìtilu 'a catina spugghjàtilu attuppàtici 'a vucca, è ancora líbbiru. Livàtici 'u travàgghju 'u passaportu 'a tavula unni mancia 'u lettu runni dormi, è ancora riccu. Un populu diventa pòviru e servu quannu ci arróbbanu 'a lingua addutàta dî patri: è persu pi sempri. Diventa pòviru e servu quannu 'i paroli non fígghianu paroli e si mancianu ntra d'iđđi. Mi n'addùgnu ora, mentri accòrdu la chitarra dû dialettu ca perdi 'na corda a lu jornu.. Mentre arripèzzu 'a tila camulúta ca tissìru i nostri avi cu lana di pecuri siciliani. E sugnu poviru: haju 'i dinàri e non li pozzu spènniri; i giujèlli e non li pozzu rigalàri; 'u cantu 'nta ghaggia cu l'ali tagghjàti. Un poviru c'ađđatta 'nte minni strippi dâ matri putativa, chi 'u chiama figghiu pi 'nciuria ! Nuàtri l'avevàmu 'a matri, 'ni l'arrubbaru; aveva 'i minni a funtana di latti e ci vìppiru tutti, ora ci sputanu. Ni ristàu 'a vuci d'iđđa, 'a cadenza, 'a nota vascia dû sonu e dû lamentu: chissi nun ni ponnu rubari. Nun ni ponnu rubari, ma ristamu poviri e orfani 'u stissu. | LIMBA E LIMBÀGIU Unu pòpulu, ponìdeli sos ferros, ispogiàdelu, tupàdeli sa buca, est lìberu ancoras. Leàdeli su traballu, sos papiros, sa mesa ue màndigat, su letu ue dormit, est ricu ancoras. Unu populu nch’essit pòberu e isciau cando li furant sa limba, s’erèntzia ‘e sos jajos: est pèrdidu pro semper. Nch’essit pòberu e isciau cando paràulas no angiant paràulas e si màndigant tra issas. Como mi nd’abbìgio, acordande sa chiterra de su limbàgiu chi perdet una corda cada die. In s’interis chi so cosinde sa tela orammai tarulada chi tessesint jajos nostros cun lana de berbeghe sarda, e so pòberu tèngio su dinari e non lu potho ispèndere, sas prendas e non las potho donare; su càntigu, intro sa càbbia cun alas mutzadas Unu pòberu, chi sughet dae sa tita sicada de una bìdriga, chi li narat fìgiu pro ingiùriu. Nois àteros l’aiamus sa mama, no’ nche l’ant furada; aiat titas che càntaru de late e b’ant bufadu totus, como bi gruspint a intro. Ant a restare sa boghe sua, sa cadèntzia, su tumbu de sonos e cramores: cussos non los podent furare. Ant a restare s’assemìgiu, s’andàntile, sos tzinnos, su lugore in ogros: cussos non los podent furare. Non los podent furare, ma pòberos amus a restare e òrfanos de mama. |