Αρκαδία ΙΙ
Mikis Theodorakis / Mίκης Θεοδωράκης| Original | Gian Piero Testa |
| ΑΡΚΑΔΊΑ ΙΙ Μίκη Θεοδωράκη ΑΡΚΑΔΙΑ ΙΙ Στίχοι Μάνου Ελευθερίου  Ο Μάνος Ελευθερίου. 1. Ο χρησμός Λάθος μου δόθηκε ο χρησμός και σ' άπλωσα το χέρι κι όλου του κόσμου ο παιδεμός φύτρωσε κι έγινε καημός κι άνθισε καλοκαίρι. Πάνω στη μαύρη σου στολή, στο μαύρο τ' άλογό σου μαύρο σου κέντησα πουλί και κόκκινη ανατολή στο δάκρυ το δικό σου. Πήρε τη νύχτα ο χαμός και τ' όνειρο μαχαίρια ψεύτικος ήταν ο χρησμός πως θα γυρίσει ο ποταμός με δέκα περιστέρια. 2. Τρία ποτάμια Τρία ποτάμια τρεις φορές πέρασαν στην καρδιά μου και κλέψανε τα νιάτα μου και πήραν τη χαρά μου. Τό 'να ποτάμι ήταν θολό και τ' άλλο αγριεμένο το τρίτο έσερνε καημούς και δάκρυ μαυρισμένο. Πήγα κι εγώ να πιω νερό, πήγα να ξεδιψάσω τρία ποτάμια πάτησα και τρία να περάσω. Τό 'να μου πήρε την καρδιά και τ' άλλο τη φωνή μου στο τρίτο που ήσουνα κι εσύ έχασα τη ζωή μου. 3. Η επικήρυξη Στις ερημιές και στα στενά μου στήσανε καρτέρι και μ' επικήρυξαν φονιά εκείνοι που έχουν απονιά κι όσοι κρατούν μαχαίρι. Στους δρόμους και στις αγορές γράψανε τ' όνομά μου σε πανηγύρια και χαρές στον ύπνο μου εφτά φορές μού 'σφαξες την καρδιά μου. Στου στέλνω απ' το βασιλικό τη ρίζα να μυρίζεις μα το παλιό μου μυστικό κι απ' τ' άδικο κι απ' το κακό ποτέ σου μην αγγίζεις. Στο παζάρι του ληστή πούλησα τα δάκρυα μου κι ήβρα την πόρτα σου κλειστή αγάπη αγάπη αγάπη μου πούλησα και την καρδιά μου Στο παζάρι του φονιά σ' έφεραν σαν περιστέρι Σάββατο βράδυ στις εννιά και πούλησα και πούλησα τα μάτια μου κι αγόρασα μαχαίρι Στα παζάρια όλης της γης παίξαν ζάρια την καρδιά μου αγάπη μου σ' αγόρασαν μ' αλυσίδες μ' αλυσίδες και πληγές και καρφιά στον ερωτά μου 5. Ήρθαν οι ανθρώποι με τα μαύρα Τον έναν τόνε πήρε ο νόμος κι έγινε σύννεφο και καπνός τον άλλον τόνε πήρε ο δρόμος κι έγινε η πίκρα καθενός. Ήρθαν οι ανθρώποι με τα μαύρα, που έχουν σκοτάδι στα μαλλιά τους κι αυτοί που έχουν βροχή στα χέρια και κεραυνό στο κοίταγμά τους. Και πήραν τα όνειρά μας νόμοι και τα τραγούδια μας καπνός και πήραν τη ζωή μας δρόμοι και την αγάπη καθενός. Ψάχνουν στα δέντρα και στο χώμα κι ύστερα ψάχνουν στην καρδιά μου μα βρίσκουν την πληγή μου ακόμα στα μάτια και στα δάκρυά μου. Ο άνεμος γέννησε τη νύχτα και το πέλαγος κι έγινε θάλασσα και γνώρισε η θάλασσα το βάθος της. Κι η νύχτα γέννησε τα δέντρα και τη χλόη κι έγινε ουρανός και πουλιά τ' ουρανού και πανσέληνος κι έγινε φως και γνώρισε το φως τη λάμψη του. Ημέρες δύο. Ο άνεμος γέννησε την πίκρα και τη μουσική κι έγινε δάκρυ και γέννησε το δάκρυ τα μάτια μας κι η πίκρα γέννησε τις εποχές και τα πουλιά και γέμισαν τα όρη άγρια ζώα, ερπετά και χρώματα κι έγινε δρόμος και γνώρισαν οι δρόμοι τη μοίρα τους. Ημέρες δύο. Ο άνεμος γέννησε την πέτρα και το σίδερο. Κι έγινε άντρας και γνώρισε ο άντρας τη δύναμή του κι η πέτρα γέννησε τη λάσπη και το μόχθο κι έγινε μαχαίρι και καρφιά και σύννεφο κι έγινε γυναίκα και γνώρισε η γυναίκα τη μοναξιά της και γέμισε η μοναξιά τον καημό και τη λύπη μου. Ημέρες γενεές δεκατέσσερις. Τ΄αγιάζι μου τρυπάει τα μάτια θά 'ναι δε θά 'ναι τέσσερις το πρωί καρφώνουν οι φονιάδες την αυγή. Μα ποιος μιλάει για δάκρυα; Ο Λόγος ο στερνός θά 'ναι πουλί νεκρό στο χώμα θά 'ναι η φωνή μας τρένο που έχει φύγει τις ώρες που ξυπνούν οι τραυματίες δίχως μάτια κι είναι τα όπλα πιο τυφλά στα χαρακώματα. Να ξέρεις. Να ξέρεις. Να ξέρεις. «Εγώ οδηγώ μεσ' στη θλιμμένη χώρα». 8. Πήρα τους δρόμους του ληστή Πήρα τους δρόμους του ληστή να δω ποια πόρτα είναι κλειστή κι άλλη ζωή ν' αρχίσω. Μα πέρασε τον ποταμό που έχει χαρά το γυρισμό γεφύρι να πατήσω. Βρήκα χαμένο τον καιρό και νά 'χεις τ' άστρο το πικρό στα μάτια καρφωμένο. Σπίτι δε βρήκα μήτε βίο παρά μονάχα ένα θεό και κείνον σταυρωμένο. Κι ήρθα στους δρόμους που περνούν όσοι μονάχοι τους πονούν και τραγουδούν μονάχοι. Μα ξέχασα το γυρισμό γιατί δεν βρήκα ποταμό και τράβηξα στη μάχη. Αυτοί που θά 'ρθουν μια βραδιά θα βρουν τα δάκρυά μας πληγές θα βρούνε και καπνό και στάχτη τη χαρά μας. Κι αν θα μου πάρουν τη φωνή θ' αφήσω τον καημό μου κι αν γίνει ξένος ο καημός θ' αφήσω τ' όνειρό μου. Κι αν πάρουν και τα χρόνια μου στο αίμα μου θα μείνουν κι αν γίνει το αίμα μου νερό πουλάκια θα το πίνουν. | ΑΡΚΑΔΊΑ ΙΙ Mikis Theodorakis ARCADIA ΙΙ Versi di Manos Eleftheriou 1. L'oracolo [RV] Un falso oracolo mi han fatto. La mano ti porsi e tutte le pene del mondo germogliarono facendosi dolore; fiorì l'estate. Sulla tua nera divisa, sul tuo nero cavallo ti ho ricamato un uccello nero ed un'alba rossa sulla tua lacrima. La morte ha preso la notte, e coltelli il sogno. Era falsa la predizione che il fiume sarebbe ritornato con dieci colombe. 2. Tre fiumi [RV] Tre fiumi tre volte sono scorsi nel mio cuore, mi han rubato la giovinezza, mi han preso la gioia. Un fiume era torbido, l'altro turbinoso e l'altro ancora portava pene e una nera lacrima. Anch'io ci andai a bere, ci andai a dissetarmi, in tre ho messo piede, tre ne ho da attraversare. Uno mi ha preso il cuore, l'altro la voce, e nel terzo ho perso la vita; c'eri anche tu. 3. La denuncia [RV] In gole abbandonate mi tesero un agguato e mi denunciarono come assassino gli spietati e i portatori di coltelli. Sulle strade e nelle piazze scrissero il mio nome, a feste popolari, a banchetti di nozze. Nel sonno, sette volte m'hai trafitto il cuore. Ti mando da annusare radice di basilico, ma il mio antico segreto e così il bene e il male, non li toccare mai. 4. Al mercato del brigante [GPT] Al mercato del brigante ho venduto le mie lacrime e ho trovato chiusa la tua porta amore amore amore mio ho venduto anche il mio cuore Al mercato dell'assassino ti portarono come una colomba sabato sera alle nove e ho venduto e ho venduto i miei occhi per comprare un coltello Nei mercati di tutta la terra hanno tirato come un dado il mio cuore amore mio ti hanno comprata in catene in catene e con le piaghe e con i chiodi nel mio amore 5. Vennero gli uomini nerovestiti [GPT] Uno se lo prese la legge e divenne nuvola e fumo l'altro se lo prese la strada e divenne la tristezza di ciascuno. Vennero gli uomini nerovestiti, che hanno la tenebra nei capelli e quelli che hanno pioggia nelle mani e un fulmine nei loro sguardi. E certe leggi si presero i nostri sogni e un fumo le nostre canzoni e certe strade si presero le nostre vite e l'amore di ciascuno. Frugano tra gli alberi e dentro terra e poi frugano nel cuore ma ancora trovano la mia piaga nei miei occhi e nel mio pianto. Il vento generò la notte e l'immenso oceano, si fece mare, e il mare conobbe la sua profondità. E la notte generò gli alberi e l'erba e si fece cielo, uccelli del cielo e plenilunio, e si fece luce, e la luce conobbe il suo splendore. Giorni due. Il ventò generò l'amarezza e la musica, si fece lacrima, e la lacrima conobbe i nostri occhi. E l'amarezza generò le epoche e gli uccelli, e si riempirono i monti di bestie, di serpenti e di colori, e si fece cammino, e i cammini conobbero il loro destino. Giorni due. Il vento generò la pietra e il ferro. Si fece uomo, e l'uomo conobbe la sua forza, e la pietra generò il fango e la fatica, e si fece coltello, e chiodi e nuvola e si fece donna, e la donna conobbe la sua solitudine e riempì la solitudine la mia pena, il mio dolore. Giorni quattordici generazioni. 7. L'ultima parola [RV] La brina mi penetra negli occhi, saranno forse le quattro del mattino. Alba inchiodata dagli assassini, ma chi parla di piangere? L'ultima parola sarà un uccello morto, a terra, sarà la nostra voce come un treno già partito. Le ore che risvegliano feriti senza occhi, e le armi sono ancor più cieche nelle trincee. Devi saperlo, devi saperlo, devi. “Per me si va nella città dolente”. 8. Ho preso le strade del brigante [GPT] Ho preso le strade del brigante per vedere quale porta sia chiusa e incominciare un'altra vita. Ma ho varcato il fiume che gioisce del ritorno per calpestarne il ponte. Ho trovato il tempo perduto e che tieni inchiodato nello sguardo la stella della tristezza. Non ho trovato casa né sostanze all'infuori di un dio pure lui crocifisso. E sono giunto alle strade dove passano coloro che soffrono soli con sè stessi e cantano solitari. Ma ho dimenticato il ritorno perché non ho trovato un fiume e ho marciato alla battaglia. 9. Arriveranno una sera [RV] Arriveranno una sera e troveranno il mio pianto. Troveranno ferite, e fumo e la mia gioia in cenere. E se mi prenderanno la voce io lascerò là la mia pena, e se la pena si estranierà allora ci lascerò i sogni. E se mi prenderanno gli anni, mi rimarranno nel sangue, e se il sangue si farà acqua la berranno gli uccellini. |
