Vasilis Papakonstandinou / Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Επίλογος

GLI EXTRA DELLE CCG / AWS EXTRAS / LES EXTRAS DES CCG

Originale	Versione italiana (rivista) di Amanda Krucz
VASILIS PAPAKONSTANDINOU / ΒΑΣΊΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ: ΕΠΊΛΟΓΟΣ	EPILOGO
Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο. Χειμώνας, κρύωνε. Τι περιμένεις; του λέω. Τον άλλον αιώνα, μου λέει.	Era un giovane pallido. Si è seduto sul marciapiede. Inverno, aveva freddo. Cosa stai aspettando? Ho detto. Il secolo successivo, ha detto.
"Που να πάω"	"Dove posso andare"
Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων, αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν' αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.	Per quanto mi riguarda, sono sempre stato un venditore ambulante di cose passate, ma ... ma ora chi compra ombrelli di antichi diluvi.
"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"	"Dipingo uccelli e li aspetto cantare"
Αλλά μια μέρα δεν άντεξα. Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω. Όχι, μου λένε. Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.	Ma un giorno, non ho potuto resistere. Voi mi conoscete, dico loro. No, mi rispondono. Così ho preso la mia rivincita e non sono mai stato privato dei suoni lontani.
"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"	"Canto, come canta il fiume"
Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά... Τι έχετε, μου λένε. Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν, μ' αυτόν τον τρόπο.	E poi all'ospedale dove mi hanno preso alla svelta ... Che cos'hai, mi dicono. Io? Non ho nulla, dico loro. Basta che mi diciate perché siamo stati trattati in questo modo.
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους. Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, αλλά εκείνη αρνείται.	In serata ho trovato un bel modo per dormire. Io li perdono tutti, uno ad uno. Un'altra volta voglio salvare l'umanità ma lei rifiuta.
"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της ν' ακουμπήσω, μια μικρή ανεμώνη."	"Ma stasera, stasera mi affretto a mettere da parte tutto il dimenticatoio e mettere al suo posto, un piccolo anemone."
Κύριε, μάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ "μια μικρή ανεμώνη." έτσι ξέχασα να ζήσω. Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί, ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρα στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους. Ήτανε πάντοτε αλλού.	Signore, ho peccato contro di te, ho sognato un sacco "Un piccolo anemone". Così ho dimenticato di vivere. Solo a volte con un segreto che avevo imparato da bambino, Sono tornato nel mondo reale, ma nessuno mi conosceva. Come gli illusionisti che tutto il giorno regalavano sogni ai bambini e la sera tornano alle loro soffitte, più poveri degli angeli. Erano sempre altrove.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.	E solo quando qualcuno ci ama, veniamo brevemente e quando non moriamo l'uno per l'altro siamo già morti.
"Sos, Sos, Sos, Sos Φυσάει απόψε φυσάει, τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει, κάτω από τις γέφυρες φυσάει, μες στις κιθάρες φυσάει.	"Sos, Sos, Sos, Sos Stanotte il vento soffia, le strade corrono ansimando, il vento soffia, sotto i ponti soffia, Nelle chitarre soffia.
Φυσάει απόψε φυσάει, μες στις κιθάρες φυσάει.	Stanotte il vento soffia, Nelle chitarre soffia.
Δώσ' μου το χέρι σου φυσάει, δώσ' μου το χέρι σου."	Dammi la tua mano, il vento soffia, Dammi la tua mano. "