Κάτι σαν ψέμα
Hasma / Χάσμα| Original | Versione italiana di Gian Piero Testa |
| ΚΆΤΙ ΣΑΝ ΨΈΜΑ Κύκλους κάνει το μυαλό μου κι αρρωσταίνω στη ψυχή μου κρύο να με τρώει νιώθω χάνω τη ζωή μου. Χαραγμένη στο μυαλό μου μια φανταχτερή πληγή μου ψάχνω τρύπα για να φύγω από το κορμί μου. Είναι μέρες που σου βγαίνουν είναι μέρες που δε βγήκαν κι όλα αυτά που σε τρελαίνουν δίπλα σου βρεθήκαν Θλιβερό σε καταφέραν λίγο λίγο σ' αρρωστήσαν κι απομονωθήκαν όλοι όσοι σ' αγαπήσαν. Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά και μένω στεγνός και είμαι αριθμός οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός. Κρατήθηκα από πάντα καρφωμένος καλά και τώρα αργώ, τώρα ακροβατώ το νιώθω και το ξέρω πως πατάω χαλαρά στων άλλων το φως, σε ξένων το φως. Ξεφεύγω κι όλο λέω πως κοιτάζω μπροστά και μένω στεγνός και είμαι αριθμός οι μέρες μου περνάνε σα θλιμμένη σκιά φαντάζω σωστός, δεν είμαι σωστός Συνήθεια νομίζω πως κρατάω κακιά να παίρνω διαρκώς καινούρια στολίδια να κόβομαι στα δύο, να ζητάω ματιά στα σκουπίδια. Κύκλους κάνει το μυαλό μου κι αρρωσταίνω στην ψυχή μου γύρω να με τρώει νιώθω χάνω τη ζωή μου Χαραγμένη στο μυαλό μου μια φανταχτερή πληγή μου ψάχνω τρύπα για να φύγω από το κορμί μου Τώρα μοιάζω κουρασμένος τώρα κάτι μ' εκδικείται τώρα το μυαλό μου ξένους μοιάζει να μιμείται Καταστρέφω το μυαλό μου κι αρρωσταίνω στην ψυχή μου ψάχνω τρύπα για να φύγω από το κορμί μου. | UN CHE DI FALSO Dà di volta il mio cervello e mi ammalo nell'anima sento che un freddo mi divora sto perdendo la mia vita. Incisa nel mio cervello l'allucinazione di una mia ferita cerco un buco per cui fuggire dal mio corpo. Sono giorni che ti finiscono sono giorni che non sono finiti e tutto quello che ti toglie il senno si è trovato accanto a te Ti hanno colpito mentre eri a terra a poco a poco ti hanno fatto ammalare e si sono allontanati tutti quelli che ti hanno voluto bene. Mi divincolo e dico sempre che guardo avanti ma resto insensibile e sono un numero i giorni mi passano come un'ombra triste immagino giusto, ma non sono giusto. Da sempre mi sono tenuto ben inchiodato e ora vado lento, ora faccio acrobazie lo sento e lo so che mi muovo fiaccamente nella luce di altri, nella luce di stranieri. Mi divincolo e dico sempre che guardo avanti ma resto insensibile e sono un numero i giorni mi passano come un'ombra triste immagino giusto, ma non sono giusto. Di solito penso che sia per mala natura mia che prendo di continuo nuovi gioielli, che mi taglio in due, che cerco uno sguardo nell'immondizia. Dà di volta il mio cervello e mi ammalo nell'anima sento che un freddo mi divora sto perdendo la mia vita. Incisa nel mio cervello l'allucinazione di una mia ferita cerco un buco da cui fuggire dal mio corpo. Ora sembro stanco ora qualcosa si vendica di me ora il mio cervello sembra che imiti stranieri Distruggo il mio cervello e faccio ammalare la mia anima cerco un buco per cui fuggire dal mio corpo. |
