Langue   

The Dance [Պարը] - Ter Vogormia [Տէր Ողորմյա]

Diamanda Galás
Page de la chanson avec toutes les versions


OriginaleVersione greca di Riccardo Venturi
THE DANCE [ՊԱՐԸ] - TER VOGORMIA [ՏԷՐ ՈՂՈՐՄՅԱ]

Եվ արցունքնենրն իրեն կապույտ աչքերուն մեջ խեղդելով,
Մոխրադաշտի մը վրա, ուր հայ կյանքը դեռ կը մեռներ,
Այսպես պատմեց մեր սարսափին ականատես Գերմանուհին.

Այս անպատմելի պատմությունը որ ձեզ կ՚ընեմ,
Ես իմ անգութ աչքերովս այս մարդկային,
Իմ անվտանգ տնակիս գեհենադիր լուսամուտեն,
Ակռաներս կրճտելով ու զարյույթով զարհուրելի...
Այս աչքերովս անգթորեն մարդկային ես տեսա:
Մորխրակույտի վերածված Պարտեզ քաղաքին մեջ էր:
Դիակները դիզված էին մինչեւ կատարը ծառերուն,
Եւ ջուրերեն, աղբյուրներեն, առուներեն, ճամփաներեն,
Ձեր արյունին կարակչյաունն ըմբորստաձայն....
Դեռ ականջիս իր վրեժն ահավասիկ որ կը խոսի...

Օ՜, չի սոսկաք, երբ անպատմելի պատմությունս ձեզ պատմեմ...
Թող մարդերը հասկնանա մարդուն ոճիրը մարդուն դեմ,
Երկու օրվան արեւին տակ, գերեզմանին ճամփուն վրա
Մարդուն չարիքը մարդուն դեմ,
Թո՛ղ աշխարհիս բոլոր սրտերն իմանան...:
Այդ մահաշուք առավոտը կիրակի էր,
Դիակներուն վրա ծագող առաջին եւ անօգուտ կիրակին,
Երբ սենյակիս մեջը իրիկունեն մինչեւ արշալույս,
Դաշունահար աղջկան մը հոգեվարքին վրա ծռած՝
Արցունքներովս անոր մահը կը թրձեի...
Հանկարծ հեռուեն սեւ խուժան մը անասնականլ,
Քսան հարսներ իրենց հետ՝ մոլեգնորոն մտրակելով,
Շվայտության երգերով, այգիի մը մեջ կանգնեցան:

Ես կիսամեռ խեղճ աղջիկն իր խշտյակին վրա լքած,
Դժոխահայաց պատուհանիս պատշգամբին մոտեցա...:
Այգիին մեջ սեւ խուժանն անտառվեցավ:
Վայրենի մը՝ հարսներուն – Պետք է պարե՛ք, որոտաց,
Պետք է պարե՛ք, երբ մեր թմբուկը հնչե:
Եվ մտրակներն սկսան մահակարոտ հայ կիներուն
Մարմիններուն վրա կատաղությամբ մը շառաչել...
Քսան հարսներն ձեռք ձեռքի, իրենց շուրջպարն սկսան...
Աչվըներեն իրենց արցունքը վերքերուն պես կը հոսեր,
Ա՛հ, ես ո՜րչափ նախանձեցա իմ դրացի վիրավորիս,
Որովհետեւ լսեցի որ հռնդյունով մը հանդարտ,
Տիեզերքն անիծելեն, խեղճ հայուհին գեղադեմ,
Իր տատրակի շուշան հոգուն դեպի աստղերը թեւ տվավ...
Ունայնորեն կռուփներս ամբոխին դեմ շարժեցի:
«Պե՛տք է պարեք, կ՚ոռնար խուժանը մոլեգին,
Մինչեւ ձեր մահը պե՛տք է պարեք, դո՛ւք անհավատ գեղեցիկներ,
Կուրծքերնիդ բաց՝ պե՛տք է պարե՛ք, մեզ ժպտելով եւ անտըրտունջ...
Հոգնությոնը ձեզ համար չէ, ո՛չ ալ ամոթը ձեզ համար,
Ստրուկներ եք, պե՛տք է պարեք, եւ մերկանդամ եւ հոլանի,
Մինչեւ ձեր մահը պե՛տք է պարեք պագշոտորեն եւ ցոփությամբ,
Մեր աչքերը ծարավի են ձեր ձեւերուն եւ ձեր մահվան...»:

Քսան հարսներն գեղադեմ, գետին ինկան պարտասած...
«Ոտքի՛ ելեք», գոռացին, մերկ սուրերնին օձերու պես շարժելով...
Հետո մեկը սափորով քարյուղ բերավ խուժանաին...
Ո՜վ մարդկային արդարություն, թո՛ղ ես թքնեմ քու ճակատիդ...
Քսան հարսներն շտապով այդ հեղուկովն օծեցին...

«Պե՛տք է պարեք, որոտաց, ահավասի՛կ ձեզի բուրմունք մը,
որ Արաբիան իսկ չունի...»,
Հետո ջահով մը բռնկցուցին մերկ մարմինները հարսներուն:
Եվ ածխացած դիակները պարին միջեն դեպի մահը գլորեցան...:

Զարհուրանքես՝ ¬ պատուհանիս փեղկերը՝ փոթորիկի մը պես փակելով՝
Իր մենավոր մոտենալով հարցուցի.
Ի՞նչպես փորել այս աչքերս, ի՞նչպես փորել, ըսե՛ ինձ...:
Ο ΧΟΡΟΣ

Σ'έναν κάμπο στάχτης, όπου η αρμενική ζωή
πέθαινε ακόμα,
μια Γερμανίδα, προσπαθώντας να μην κλάψει
μου διηγήθηκε για τη φρικαλεότητα που την είδε.

“Αυτό που σου το διηγούμαι
το είδα με τα μάτια μου
πίσω από το παράθυρό μου της κόλασης.
Έσφιγξα τα δόντια μου
κι είδα το χωριό Μπαρντέζ
που το μετέβαλαν σ'ένα σωρό στάχτης.
Τα πτώματα σε στοίβες ψηλές σα δέντρα,
κι από τις πηγές, τα ποτάμια και το δρόμο
το αίμα γουργούριζε υπόκωφο
κι ακόμα φωνάζει εκδίκηση στ'αυτιά μου.

Μη φοβήσου. Πρέπει να σου πω τι είδα,
κι έτσι ο κόσμος θα καταλάβει
τι είδους εγκλήματα οι άνθρωποι κάνουν στους ανθρώπους.
Για δύο μέρες, στο δρόμο για το κοιμητήριο...

Να το καταλάβουν οι καρδιές του κόσμου,
ήταν μια κυριακή το πρωί,
η πρώτη, ανώφελη κυριακή που ανέτελλε πάνω από τα πτώματα.
Απ'το πρωί στο βράδυ είχα μείνει στο δωμάτιό μου
μαζί με μία μαχαιρωμένη γυναίκα,
τα δάκρυά μου βρέχανε τον θάνατό της -
όταν άκουσα από μακριά
ένα υπόκωφο πλήθος σ'έναν αμπελώνα
να μαστιγώνει είκοσι κορίτσια
τραγουδώντας αισχρά τραγούδια.

Άφησα τη γυναίκα να ψυχομαχεί στο αχυρόστρωμα
και πήγα στο μπαλκόνι του παράθυρού μου.
Το πλήθος φαινόταν να πυκνωθεί σα δασιά δέντρα
ενώ ένα θηρίο άντρα φώναζε, Χορέψτε,
χορέψτε με τη τυμπανοκρουσία!
Με θυμό πλατάγιζαν τα μαστίγια
στη σάρκα εκείνων των γυναικών.
Χέρι στο χέρι, τα κορίτσια άρχισαν να χορέψουν σε κύκλο.
Σ'εκείνη τη στιγμή φθωνούσα την πληγωμένη μου γειτόνισσα
που άσθμαινε ήσυχα και καταριόταν
τον κόσμο και παράδιδε την ψυχή της στα αστέρια...

Χορέψτε, φωνάζανε,
Χορέψτε μέχρι να πεθάνετε, άπιστες καλλονές
με τις ρόγες σας που χτυπάνε, χορέψτε!
Χαμογελάστε μας τώρα, είστε μόνες,
εσείς, γυμνές σκλάβες,
κι έτσι χορέψτε, τσούρμο πουτάνες,
μας διεγείρουν τα νεκρά σας σώματα.
Είκοσι ωραία κορίτσια πέσανε καταγής.
Σταθείτε, φώναζε το πλήθος
κραδαίνοντας τα σπάθια.

Τότε κάποιος έφερε ένα μπετόνι κηροζίνη,
ανθρώπινη δικαιοσύνη, σου φτύνω στο μούτρο.
Λαδώθηκαν τα κορίτσια.
Χορέψτε, βροντούσανε,
ιδού ένα άρωμα που δε θα βρίσκατε στην Αραβία.

Με μία δάδα βάλανε
φωτιά στα γυμνά κορίτσια.
Και τα καμμένα σώματα
έπεσαν στον θάνατο.

Έκλεισα χτυπώντας το παντζούρι
και κάθισα κοντά στη πεθαμένη γυναίκα
και του ζήτησα, Πώς μπορώ ν'αποσπάσω τα μάτια μου;"





Page de la chanson avec toutes les versions

Page principale CCG


hosted by inventati.org