Language   

Ο θούρειος του Ρήγα Φεραίου

Nikos Xylouris / Νίκος Ξυλούρης
Back to the song page with all the versions


La versione completa del testo.
RIGAS FERAIOS' WAR MARCH

Until when, O braves, must we live in the narrow passes,
Alone, like lions, upon the mountain ridges?
Until when, O braves, must we live in the narrow passes,
Alone, like lions, upon the mountain ridges?
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!

Living in caves, seeing before us only trees,
Fleeing from the world because of bitter slavery?
Living in caves, seeing before us only trees,
Fleeing from the world because of bitter slavery?
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!

Losing brothers, homeland and parents,
Our friends, our children and all our kin?
Losing brothers, homeland and parents,
Our friends, our children and all our kin?
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!
Better a single hour of a life that is free,
Than forty years of slavery and prison!
Ὁ θούρειος τοῦ Ρήγα Φεραίου


ΘΟΎΡΙΟΣ
Ἥτοι Ὁρμετικὸς Πατριωτικὸς Ὕμνος πρῶτος εἰς τὸν ἦχον
ΜΊΑ ΠΡΟΣΤΑΓΉ ΜΕΓΆΛΗ.


Ὡς πότε παλικάρια, θὰ ζοῦμε στὰ στενά,
μονάχοι σὰ λιοντάρια, στὲς ράχες στὰ βουνά
Κάλλιο εἷναι μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
παρὰ σαράντα χρόνους σκλαβιὰ καὶ φυλακή.

Σπηλιὲς νὰ κατοικοῦμε, νὰ βλέπουμε κλαδιά,
νὰ φεύγωμ’ ἀπ’ τὸν κόσμο, γιὰ τὴν πικρὴ σκλαβιά
Κάλλιο εἶναι μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
παρὰ σαράντα χρόνους σκλαβιὰ καὶ φυλακή.

Νὰ χάνωμεν ἀδέλφια, πατρίδα καὶ γονεῖς,
τοὺς φίλους, τὰ παιδιά μας, κι όλους τοὺς συγγενεῖς
Κάλλιο εἶναι μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
παρὰ σαράντα χρόνους σκλαβιὰ καὶ φυλακή.

Τί σ’ ὠφελεῖ ἂν ζήσεις, καὶ εἶσαι στὴ σκλαβιά
στοχάσου πώς σε ψένουν, κάθ’ ὥραν στὴν φωτιά
Βεζύρης, δραγουμάνος, ἀφέντης κι ἂν σταθεῖς
ὁ τύραννος ἀδίκως σε κάμνει νὰ χαθεῖς.

Δουλεύεις ὅλη ἡ μέρα σὲ ό, τι κι ἂν σε πεῖ,
κι αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιεῖ
Ὁ Σούτζος, κι ὁ Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβῆς
Γκίκας καὶ Μαυρογένης, καθρέπτης, εἶν’ νὰ ἱδεῖς.

Ἀνδρεῖοι καπετάνοι, παπάδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι ἀγάδες μὰ ἄδικον σπαθί
Κι ἀμέτρητοι ἄλλοι τόσοι, καὶ Τούρκοι καὶ Ῥωμιοί,
ζωὴν καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς καμιὰ ἀφορμή.

Ἐλᾶτε μὲ ἕναν ζῆλον, σὲ τοῦτον τὸν καιρόν,
νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον ἐπάνω στὸν σταυρόν
Συμβούλους προκομμένους, μὲ πατριωτισμόν
νὰ βάλωμεν εἰς ὅλα, νὰ δίδουν ὁρισμόν.

Οἱ νόμοι νά ' ν ' ὁ πρῶτος καῖ μόνος ὁδηγός,
καὶ τῆς πατρίδος ἕνας νὰ γένει ἀρχηγός
Γιατί κι ἡ ἀναρχία ὁμοιάζει τὴν σκλαβιά,
νὰ ζοῦμε σὰν θηρία εἶν’ ἡ πιὸ σκληρὴ φωτιά.

Καὶ τότε μὲ τὰ χέρια ψηλὰ στὸν οὐρανόν
ἂς ποῦμ’ ἀπ’ τὴν καρδιά μας ἐτοῦτα στὸν Θεόν·

Ὦ βασιλεῦ τοῦ κόσμου, ὁρκίζομαι σὲ Σέ,
στὴν γνώμην τῶν τυράννων νὰ μὴν ἔλθω ποτέ
Μήτε νά τους δουλεύσω, μήτε νὰ πλανηθῶ,
εἰς τὰ ταξίματά τους γιὰ να παραδοθῶ.

Ἐν ὅσο ζῶ στὸν κόσμον, ὁ μόνος μου σκοπός,
γιὰ νά τους ἀφανίσω, θὲ νά ‘ναι σταθερός
Πιστός εἰς τὴν πατρίδα, συντρίβω τὸν ζυγόν,
ἀχώριστος γιὰ νά 'μαι ὑπό τὸν στρατηγόν.

Κι ἂν παραβῶ τὸν ὅρκον, ν’ ἀστράψ' ὁ οὐρανός,
καὶ νά με κατακόψει, νὰ γένω σὰν καπνός.

Σ’ ανατολή και δύση, και νότον και βοριά,
για την πατρίδα όλοι, να 'χωμεν μια καρδιά
Στην πίστην του καθ’ ένας, ελεύθερος να ζει,
στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζί

Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ’ αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθεί

Όσοι απ’ την τυραννίαν, πήγαν στην ξενιτιά
στον τόπον του καθ’ ένας, ας έλθει τώρα πια
Και όσοι του πολέμου, την τέχνην αγροικούν
Εδώ ας τρέξουν όλοι, τυρράνους να νικούν

Η Ρούμελη τους κράζει, μ’ αγκάλες ανοιχτές,
τους δίδει βιό και τόπον, αξίες και τιμές
Ως ποτ’ οφικιάλιος, σε ξένους Βασιλείς
έλα να γένεις στύλος, δικής σου της φυλής

Κάλλιο για την πατρίδα, κανένας να χαθεί
ή να κρεμάσει φούντα, για ξένον στο σπαθί
Και όσοι προσκυνήσουν, δεν είναι πια εχθροί,
αδέλφια μας θα γένουν, ας είναι κι εθνικοί

Μα όσοι θα τολμήσουν, αντίκρυ να σταθούν,
εκείνοι και δικοί μας, αν είναι, ας χαθούν
Σουλιώτες και Μανιάτες, λιοντάρια ξακουστά
ως πότε στες σπηλιές σας, κοιμάστε σφαλιστά

Μαυροβουνιού καπλάνια, Ολύμπου σταυραητοί,
κι Αγράφων τα ξεφτέρια, γεννήστε μια ψυχή
Ανδρείοι Μακεδόνες, ορμήσετε για μια,
και αίμα των τυράννων, ρουφήξτε σα θεριά

Του Σάββα και Δουνάβου, αδέλφια Χριστιανοί,
με τα άρματα στο χέρι, καθ’ ένας ας φανεί,
Το αίμα σας ας βράσει, με δίκαιον θυμόν,
μικροί μεγάλοι ομώστε, τυράννου τον χαμόν

Λεβέντες αντρειωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ο βάρβαρος ως πότε, θε να σας τυραννεί
Μην καρτερείτε πλέον, ανίκητοι Λαζοί,
χωθείτε στο μπογάζι, μ’ εμάς και σεις μαζί

Δελφίνια της θαλάσσης, αζδέρια των νησιών,
σαν αστραπή χυθείτε, χτυπάτε τον εχθρόν
Της Κρήτης και της Νύδρας, θαλασσινά πουλιά,
καιρός είν’ της πατρίδος, ν’ ακούστε την λαλιά

Κι όσ’ είστε στην αρμάδα, σαν άξια παιδιά,
οι νόμοι σας προστάζουν, να βάλετε φωτιά
Με εμάς κι εσείς Μαλτέζοι, γενείτε ένα κορμί,
κατά της τυραννίας, ριχθείτε με ορμή

Σας κράζει η Ελλάδα, σας θέλει, σας πονεί,
ζητά την συνδρομήν σας, με μητρική φωνή
Τι στέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον εκστατικός
τινάξου στο Μπαλκάνι, φώλιασε σαν αητός

Τους μπούφους και κοράκους, καθόλου μην ψηφάς,
με τον ραγιά ενώσου, αν θέλεις να νικάς
Συλήστρα και Μπραίλα, Σμαήλι και Κιλί,
Μπενδέρι και Χωτήνι, εσένα προσκαλεί

Στρατεύματα σου στείλε, κι εκείνα προσκυνούν
γιατί στην τυραννίαν, να ζήσουν δεν μπορούν
Γκιουρντζή πια μη κοιμάσαι, σηκώσου με ορμήν,
τον Προύσια να μοιάσεις, έχεις την αφορμήν

Και συ που στο Χαλέπι, ελεύθερα φρονείς
πασιά καιρόν μη χάνεις, στον κάμπον να φανείς
Με τα στρατεύματά σου, ευθύς να σηκωθείς,
στης Πόλης τα φερμάνια, ποτέ να μη δοθείς

Του Μισιριού ασλάνια, για πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ένα μπέη, κάμετε βασιλιά
Χαράτζι της Αιγύπτου, στην Πόλη ας μη φανεί,
για να ψοφήσει ο λύκος, όπου σας τυραννεί

Με μια καρδιά όλοι, μια γνώμη, μια ψυχή,
χτυπάτε του τυράννου, την ρίζα να χαθεί
Να ανάψουμε μια φλόγα, σε όλην την Τουρκιά,
να τρέξει από την Μπόσνα, και ως την Αραπιά

Ψηλά στα μπαϊράκια, σηκώστε τον σταυρόν,
και σαν αστροπελέκια, χτυπάτε τον εχθρόν
Ποτέ μη στοχαστείτε, πως είναι δυνατός,
καρδιοχτυπά και τρέμει, σαν τον λαγόν κι αυτός

Τριακόσιοι Γκιρτζιαλήδες, τον έκαμαν να ιδεί,
πως δεν μπορεί με τόπια, μπροστά τους να εβγεί
Λοιπόν γιατί αργείτε, τι στέκεστε νεκροί
ξυπνήστε μην είστε ενάντιοι κι εχθροί

Πως οι προπάτορές μας, ορμούσαν σα θεριά,
για την ελευθερία, πηδούσαν στη φωτιά
Έτσι κι ημείς, αδέλφια, ν’ αρπάξουμε για μια
τα άρματα, και να βγούμεν απ’ την πικρή σκλαβιά

Να σφάξουμε τους λύκους, που στον ζυγόν βαστούν,
και Χριστιανούς και Τούρκους, σκληρά τους τυραννούν
Στεργιάς και του πελάγου, να λάμψει ο σταυρός,
και στην δικαιοσύνην, να σκύψει ο εχθρός

Ο κόσμος να γλυτώσει, απ’ αύτην την πληγή,
κι ελεύθεροι να ζώμεν, αδέλφια εις την γη



Back to the song page with all the versions

Main Page

Note for non-Italian users: Sorry, though the interface of this website is translated into English, most commentaries and biographies are in Italian and/or in other languages like French, German, Spanish, Russian etc.




hosted by inventati.org