Federico Garcia Lorca

Nikos Kavvadias / Νίκος Καββαδίας

Originale	Gian Piero Testa.
FEDERICO GARCIA LORCA	FEDERICO GARCIA LORCA
Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι	Per un attimo breve il bolero sventolasti e la sottoveste tua d' arancione cupo. Si era d' agosto o forse no, non lo so bene, quando alla rinfusa partirono i Crociati.
Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του	Col vento andavano bandiere in processione e salpavano le galee della morte. Al capezzolo i bimbi rabbrividivano e ozioso il vecchio dava al sole le vergogne.
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει	Dalle froge del suo toro soffiò Picasso e a male allora andò il miele nelle arnie. Venire tutto all'orza - prua voltata al Nord. Apri la fila tu - noi dietro - e buona sorte.
Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια	Sotto il sole tripudiavano gli oliveti e piccole croci spuntavano negli orti restavan sterili gli abbracci quelle notti quando all'oltraggio ti portarono, Gitano.
Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω; φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.	Gitano e Signor mio, di che ti adorno io? Portate la purpurea cappa del Marocco. Al muro di Kessarianì in gregge ci spinsero e subito fummo un mucchio alto come un uomo.
Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά	Ragazze di Distomo recate acqua e aceto. E sopra la tua giumenta legato in croce a Cordoba trascìnati in quel viaggio estremo tra le assetate e sconfinate sue campagne.
Βάρκα του βάλτου ανάστροφη φτενή δίχως καρένα σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά σμάρι κοράκια να πετάν στην ερήμην αρένα και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.	Di palude una piatta barca snella e capovolta. In una grotta gitana strumenti a arrugginire. Un volare a stormo di corvi sull' arena vuota e di cani un abbaiare la notte nel villaggio.