Joan of Arc
Leonard Cohen| Original | La versione polacca così come viene cantata sull'album con le ... |
| JOAN OF ARC Trough the flames the followed Joan of Arc As she came riding through the dark; No moon to keep her armour bright, No man to get her through this very smokey night. She said, "I'm tired of the war, I want the kind of work I had before, A wedding dress or something white To wear upon my swollen appetite". Well I'm glad to hear you talk this way, ou know I've watched you riding every day And something in me yearns to win Such a cold and lonesome heroine... "And who are you?", she sternly spoke, To the one beneath the smoke, "Why? I am fire", he replied, "And I love your solitude and I love your pride". "Then fire make your body cold, I'm gonna give you mine to hold," Saying this she climbed inside To be his one, to be his only bride. And deep into his fiery heart He took the dust of Joan of Arc, And high above the wedding guests He hung the ashes of her wedding dress. It was deep into his fiery heart He took the dust of Joan of Arc, And then she clearly understood If he was fire, oh then she must be wood. I saw her wince, I saw her cry, I saw the glory in her eye; Myself I longed for love and light, But must it come so cruel and oh so bright? | JOAN OF ARC Tylko płomień szedł za Joanną w tamtą noc, Kiedy ją wieźli poprzez mrok, Znikł księżyc, który w zbroi lśnił, Któż jej pomoże przejść przez noc i dym. "Tej wojny" - rzekła - "Dość mam już, Niech to co było wróci znów, Weselny pragnę przywdziać strój, By pod nim skryć miłości wielki głód." La la la... "Twe słowa bardzo cieszą mnie, Od dawna bacznie śledzę Cię I chciałbym zdobyć, gdybym mógł Dziewicę zimną, chłodną niczym lód." Surowo rzekła: "Kim żeś jest?", Bo w dymie przed nią ukrył się. "Cóż jestem ogniem" - odrzekł on - "Kocham dumę i samotność kocham twą." La la la... "Mój ogniu jeśli chłodu chcesz Me ciało w swe ramiona weź." To mówiąc wspięła się na stos, Oddając mu swą rękę i swój los. A on w ognistym sercu swym Joanny D'Arc popioły skrył, Weselnym gościom oddał zaś Jej strój weselny, w pół zwęglony płaszcz. La la la... Na dnie, w ognistym sercu swym Joanny D'Arc popioły skrył, A ona zrozumiała, że gdy on jest ogniem, Ona drewnem jest. Widziałem ją, słyszałem płacz, Widziałem w oczach chwały blask. Czy miłość zawsze musi być, Aż tak ognista i tak jasno lśnić? La la la... La la la... |
