Generale
Francesco De Gregori| Original | Versione in esperanto di Francesco Pignatelli e Giuseppe Castelli,... |
| GENERALE | GENERALO |
| Generale dietro alla collina, ci sta la notte crucca ed assassina e in mezzo al prato c'è una contadina, curva sul tramonto, sembra una bambina di cinquant'anni e di cinque figli, venuti al mondo come conigli partiti al mondo come soldati e non ancora tornati. | Generalo, el trans la monteto alvenas nokto murda sen kompato; sur tiu kampo, jen kamparanino: sunsubire kurba, ŝajnas ŝi infano kvindekjaraĝa kaj patrin' kvinfila pro la naskado kuniklostila; sed la milito la filojn prenis, ili ne plu revenis. |
| Generale dietro la stazione, lo vedi il treno che portava al sole non fa più fermate neanche per pisciare si va dritti a casa senza più pensare che la guerra è bella anche se fa male che torneremo ancora a cantare e a farci fare l'amore, l'amore dalle infermiere. | Generalo, jen ĉe la stacio la trajn' portinta nin al sunradio: vidu, ĝi ne haltas, eĉ ne plu por pisi; oni celas hejmen kun dezir' forgesi ke milito belas malgraŭ ĉiu vundo, ke ni denove kantos laŭ la mondo, ni plu deĵoros kaj la flegistinoj plu kun ni amoros. |
| Generale la guerra è finita il nemico è scappato, è vinto, è battuto dietro la collina non c'è più nessuno solo aghi di pino e silenzio e funghi buoni da mangiare buoni da seccare da farci il sugo quando viene Natale quando i bambini piangono e a dormire non ci vogliono andare. | Generalo, la milit' finiĝis, malamiko venkiĝis, foriris, forfuĝis. Ne plu estas homoj nun trans la monteto, sed nur pinaj pikiloj kaj silento kaj fungoj bonaj por tuj manĝi, bonaj por preparo de funga saŭco je l' kristnaska festaro, kiam la infanoj ne enlitiĝemas kaj protestas per ploro. |
| Generale queste cinque stelle queste cinque lacrime sulla mia pelle che senso hanno dentro al rumore di questo treno che è mezzo vuoto e mezzo pieno e va veloce verso il ritorno, tra due minuti è quasi giorno, è quasi casa, è quasi amore. | Generalo, la surbrustaj steloj vere ŝajnas larmoj sur la haŭto brilaj: ĉu ili sencas tra l' bru' de tiu ĉi vagono? Ĝi plenas nur je la duono kaj ĝi rapidas al la reveno. Post du minutoj la mateno, preskaŭ hejmo kaj preskaŭ amo. |
