L'estaca
Lluís Llach| CECO [Elena Casas Cortada - Jiří Pešek, 2019] | |
| MUR Stary Siset kiedyś mówił mi Staliśmy w bramie, był świt Gdy czekaliśmy na słońca wschód I samochodów rósł szum Mówił: Czy muru nie widzisz? Wszystkich nas trzyma ten mur Gdy nie będziemy bronić się Zagrodzi nam każdą z dróg Gdy uderzymy, runie mur Nie może przecież wiecznie trwać Na pewno runie, runie, runie Nie pozostanie po nim ślad Jeśli uderzysz mocno tu A ja uderzę mocno tam Na pewno runie, runie, runie I wolny będzie każdy z nas Lecz minęło już tyle lat Ręce mam starte do krwi A kiedy czuję, że sił mi brak Mur rośnie grubszy niż był Wiem już, że ledwie się trzyma Lecz ciężko ruszyć go stąd Nawet gdy czuję przypływ sił... Powtórz, Sisecie, pieśń swą Gdy uderzymy, runie mur Nie może przecież wiecznie trwać Na pewno runie, runie, runie Nie pozostanie po nim ślad Jeśli uderzysz mocno tu A ja uderzę mocno tam Na pewno runie, runie, runie I wolny będzie każdy z nas Stary Siset nie mówi nic Słowa porwał zły wiatr Dokąd - on jeden tylko wie Ja w bramie tkwię cały czas I gdy przychodzą nowi wciąż Słyszą, jak rośnie mój głos Śpiewam ostatnią Siseta pieśń Tę, której uczył nas on: Gdy uderzymy, runie mur Nie może przecież wiecznie trwać Na pewno runie, runie, runie Nie pozostanie po nim ślad Jeśli uderzysz mocno tu A ja uderzę mocno tam Na pewno runie, runie, runie I wolny będzie każdy z nas | KŮL Dědeček Siset mi vyprávěl brzy zrána před branou zatímco jsme čekali na Slunce a viděli kolem projíždět vozy. Sisete, copak nevidíš ten kůl, k němuž jsme všichni přivázaní? Když se ho nedokážeme zbavit, nikdy se nepohnem dál. Když zabereme všichni, on spadne, dlouho to ten kůl nevydrží, určitě spadne, spadne, spadne, vždyť už musí být celý shnilý. Když ty zabereš silně tady a já zas silně támhle, určitě spadne, spadne, spadne, a my budem svobodní. Už to však, Sisete, trvá moc dlouho, ruce mám zpuchřelé stářím, a když mě síla začíná opouštět, kůl je zas větší, než byl dřív. Moc dobře vím, že je shnilý, jenže, Sisete, je to tak těžké, že síly mne pomalu opouštějí. Řekni mi znovu svůj zpěv: Když zabereme všichni, on spadne, dlouho to ten kůl nevydrží, určitě spadne, spadne, spadne, vždyť už musí být celý shnilý. Když ty zabereš silně tady a já zas silně támhle, určitě spadne, spadne, spadne, a my budem svobodní. Dědeček Siset už nic neříká, zlovolný vítr ho odvál, kdoví, kampak přesně, a já zde sám před branou. Zatímco přicházejí noví kloučci, natahuji krk, abych jim zazpíval poslední Sisetův zpěv, to poslední, co mě naučil: Když zabereme všichni, on spadne, dlouho to ten kůl nevydrží, určitě spadne, spadne, spadne, vždyť už musí být celý shnilý. Když ty zabereš silně tady a já zas silně támhle, určitě spadne, spadne, spadne, a my budem svobodní. |
