Sidùn
Fabrizio De AndréVersione bretone di Gwenaëlle Rempart | |
SIDÓN | SIDON |
Mi niño,el mío, el mío labios gruesos al sol de miel de miel Tumor dulce, benigno de tu madre exprimido en el bochorno húmedo del verano, del verano y ahora grumo de sangre, orejas y dientes de leche | Ma babig, ma babig, ma babig diweuz druz e heol mel, mel krign-bev dous beniñ da vamm gwasket e tommder o vougañ an hañv, an hañv ha bremañ pouloudenn gwad divskouarn ha dent-laezh |
y los ojos de los soldados, perros rabiosos con la espuma en la boca, cazadores de corderos, persiguiendo a la gente como a piezas de caza hasta que la sangre selvática no apaga sus ansias, y tras el hierro en la garganta, las cadenas de la prisión y en las heridas la semilla venenosa de la deportación para que nuestro, de la llanura al muelle, no pueda crecer más, árbol, ni espiga, ni hijo. | Ha daoulagad ar soudarded e-giz chas klañv gant glaour d'ar genoù chaseourien oaned d'ar chaseal an tud e-giz jiboez betek m'o deus torret e sec'hed gwad gouez ha goude houarn d'ar gouzoug, houarn ar karc'har hag er gloazoù, had kontammus ar deportadurezh evit ma ne bount ket ken netra evidomp ouzh ar plaenenn d'ar mor na gwez na toc'had na bugale. |
Adiós niño mío, la herencia está escondida en esta ciudad que arde, que arde en la noche que cae y en esta gran luz de fuego por tu pequeña muerte. | Salud, ma vugel, an hêrezh a zo kuzh er gêr-mañ hag a dev, a dev er noz hag a gouezh hag e gouloù bras-mañ tan evit da varv bihan. |