Language   

Coronel

La Oreja de Van Gogh
Back to the song page with all the versions


OriginalLa versione portoghese proveniente da www.musicas.mus.br
CORONELCORONEL
Aquí ya hemos terminado amigo mío, se acabó.
Acércate, dame un abrazo, que este infierno remitió.
Esperadme aquí un momento, y cuidad de esta posición.
Comprobaré que terminamos la misión.
Aqui temos terminado,
Amigo meu, se acabou.
Aproxima-se, dá-me um abraço,
Que esse infernou foi mandado.
Espera-me aqui um momento,
Cuida desta posição,
Compravarei que terminamos a missão.
Fue acabar estas palabras y nadie le volvió a ver.
Después de aquella victoria, sólo un loco coronel,
renunciaría una gloria que él jamás logró entender.
Eligió cargar su arma con un clavel.
De acabar essas palavras,
E ninguém voltou a ver.
Depois daquela vitória,
Só um louco coronel,
Renunciaria a uma glória que,
Ele jamais obteve a entender,
Ele escolheu trocar sua arma,
Por um cravo.
Cuando los demás dormían se escapaba a la cantina.
Y llorando le contaba una mujer.
Que si el honor y la victoria vale más que las personas,
es que no hemos aprendido nada.
Quando os demais dormiam se escapava a cantina,
E chorando contava a uma mulher,
Que se a honra e a vitória valem mais que as pessoas,
É que não aprendemos nada.
De las lágrimas que visten tu cara,
de la tristeza que esconden tus miradas,
de la vergüenza que siente mi alma.
Cuando nadie canta esta canción,
en la que digo que no me da la gana,
de hacer como que no sé nada
de cada vida que se marcha, sin decir adiós.
Das lágrimas que viram teu rosto,
Da tristeza que escondem seus olhares,
Da vengonha que sente minha alma,
Quando ninguém canta esta canção.
É a que digo que não me dá vontade,
De saber como que nada,
Cada vida se vai,
Sem dizer adeus.
Después de cada batalla, se encogía su corazón.
Él debía mostrar orgullo cuando sólo sentía dolor.
Preguntaba siempre al cielo ¿que no había ganado qué?.
Pero nunca nadie supo responder.
Depois de cada batalha,
Se encolhia teu coração.
Ele devia mostrar orgulho,
Quando apenas sentia dor.
Perguntava sempre ao céu,
Que não havia ganhado,
Que nunca ninguém soube responder.
Cuando los demás dormían se escapaba a la cantina
y llorando le contaba una mujer
que si el honor y la victoria vale más que las personas,
es que no hemos aprendido nada.
Quando os demais dormiam se escapava a cantina,
E chorando contava a uma mulher,
Que se a honra e a vitória valem mais que as pessoas,
É que não aprendemos nada.
De las lágrimas que visten tu cara,
de la tristeza que esconden tus miradas,
de la vergüenza que siente mi alma.
Cuando nadie canta esta canción,
en la que digo que no me da la gana,
de hacer como que no sé nada,
de cada vida que se marcha, sin decir adiós.
Das lágrimas que viram teu rosto,
Da tristeza que escondem seus olhares,
Da vengonha que sente minha alma,
Quando ninguém canta esta canção.
É a que digo que não me dá vontade,
De saber como que nada,
Cada vida se vai,
Sem dizer adeus.
De las lágrimas que visten tu cara.
De la tristeza que esconden tus miradas.
De la vergüenza que siente mi alma.
Cuando nadie canta esta canción,
en la que digo que no me da la gana,
de hacer como que no sé nada.
De cada vida que se marcha, sin decir adiós, sin decir adiós.
Das lágrimas que viram teu rosto,
Da tristeza que escondem seus olhares,
Da vengonha que sente minha alma,
Quando ninguém canta esta canção.
É a que digo que não me dá vontade,
De saber como que nada,
Cada vida se vai,
Sem dizer adeus.


Back to the song page with all the versions

Main Page

Note for non-Italian users: Sorry, though the interface of this website is translated into English, most commentaries and biographies are in Italian and/or in other languages like French, German, Spanish, Russian etc.




hosted by inventati.org