Disamistade
Fabrizio De André| Christos Thivaios.Versione in greco cantata (e probabilmente... | |
| DISAMISTÀ Chè facenu ste anime davanti à a ghjesgia sta ghjente divisa sta storia suspesa andé-a-oo andé-a-oo À misura di bracciu à distanza d'inghjulia chè à a pace si pensa chè a pace si sfrisgia andé-a-oo andé-a-oo Duie famiglie disarmate di sangue s'affruntanu pè a arresa è pè tutti u dulore di l'altri hè dulore à meità. Si cuntinta di caghjoni lebbie a guerra di u core, u lamentu di un cane abbattutu da un'ombra chì passa Si suddisfa di brevi agunie ind'a strada di casa un schjoppu di sangue un'assenza apparichjata pè cena. E à ogni sparu di caccia à l'intornu s'addumanda furtuna. Chè facenu ste figlie à riccamà è à cosge ste machje di luttu rinunziendu à l'amore andé-a-oo andé-a-oo Trà di elle s'appiatta una speranza scamattata che u nimicu la vole, la vole ridata andé-a-oo andé-a-oo È una fretta di mani surprese à tuccà e mani, chè dev'èsseci una manera di vive senza dulore Una corsa di ochji in l'ochji pè scopre chè invece hè sultantu rifiatu di u ventu, cum'è odià à meità. È à a parte chì manca si dedica a auturità. Chè a disamistà s'oppone à a nostra sventura, sta corsa di u tempu à spariglià destini è fortuna. Che ci fanno queste anime davanti alla chiesa questa gente divisa questa storia sospesa. Chè facenu ste anime davanti à a ghjesgia sta ghjente divisa sta storia suspesa. | ΕΧΘΡΑ Ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην πλατεία οι στοιχειωμένες καρδιές τους γκρεμισμένη εκκλησία… Όσα δεν φτάνουν τα μπράτσα η προσβολή τα τσακίζει τη ζωή όταν σκέφτονται, η ζωή μου θα τρίζει… Πόσο δίκαιη εξουσία ζυγίζει ότι έχει ο καθένας όταν ο μόνος πόνος που αντέχει είναι ο πόνος ο ξένος. Φχαριστιέται με αιτίες τιποτένιες της καρδιάς μας το μίσος το δαγκωμένο ουρλιαχτό κάποιου σκύλου, για μια σκιά στα σκουπίδια… φχαριστιέται με λίγο αίμα τυχαίο που θα δει στις ειδήσεις… Μ’ ένα πιάτο στρωμένο που απόψε κανείς δεν θα αγγίξει και η κάθε πιστολιά στον αέρα μια ικεσία στη μοίρα. Τι να κρύβουν οι γυναίκες που σκυμμένες κεντάνε αυτοί οι λεκέδες του πένθους που το πάθος ξεχνάνε… με μια ελπίδα στο στήθος σαν σημαία σκισμένη απ’ τα σκέλια τους ως το φιλί χρεωμένη… Μια ντροπή που ιδρώνει τα δάχτυλα σαν γλιστρούν σ΄ άλλα χέρια δεν μπορεί θα υπάρχει ένας τρόπος να ζεις δίχως φόβο Μια βιασύνη που βραχνιάζει τα μάτια σαν κοιτούν άλλα μάτια για να δουν πως δεν είναι αυτό αγάπη μα μίσος ξεθυμασμένο… Και έτσι πάντα τους λάκκους που ανοίγουμε τους φτυαρίζει η εξουσία… Λες και η έχθρα που νιώθουμε είναι αντίδοτο στη συμφορά μας στου καιρού το αφόρητο πείσμα να θάβει τα όνειρά μας… Ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην πλατεία οι στοιχειωμένες καρδιές μας γκρεμισμένη εκκλησία… |
