Ja nus hons pris
Richard I Lionheart, King of England / Riccardo I Cuor di Leone, re d'Inghilterra| Original | Versione polacca di Jacek Kowalski |
| JA NUS HONS PRIS I Ja nus hons pris ne dira sa raison Adroitement, se dolantement non; Mais par effort puet il faire chançon. Mout ai amis, mais povre sont li don; Honte i avront se por ma reançon — Sui ça deus yvers pris. II Ce sevent bien mi home et mi baron– Ynglois, Normant, Poitevin et Gascon– Que je n'ai nul si povre compaignon Que je lessaisse por avoir en prison; Je nou di mie por nule retraçon, —Mais encor sui [je] pris. III Or sai je bien de voir certeinnement Que morz ne pris n'a ami ne parent, Quant on me faut por or ne por argent. Mout m'est de moi, mes plus m'est de ma gent, Qu'aprés ma mort avront reprochement —Se longuement sui pris. IV N'est pas mervoille se j'ai le cuer dolant, Quant mes sires met ma terre en torment. S'il li membrast de nostre soirement Quo nos feïsmes andui communement, Je sai de voir que ja trop longuement —Ne seroie ça pris. V Ce sevent bien Angevin et Torain– Cil bacheler qui or sont riche et sain– Qu'encombrez sui loing d'aus en autre main. Forment m'amoient, mais or ne m'ainment grain. De beles armes sont ore vuit li plain, —Por ce que je sui pris VI Mes compaignons que j'amoie et que j'ain– Ces de Cahen et ces de Percherain– Di lor, chançon, qu'il ne sunt pas certain, C'onques vers aus ne oi faus cuer ne vain; S'il me guerroient, il feront que vilain —Tant con je serai pris. VII Contesse suer, vostre pris soverain Vos saut et gart cil a cui je m'en clain —Et por cui je sui pris. VIII Je ne di mie a cele de Chartain, —La mere Loës. | PIEŚŃ WIĘZIENNA Człowiek zamknięty we więzieniu złym Smutno śpiewa i smutny składa rym, Bo w smutkach może się pocieszać nim. Mam przyjaciół, lecz przyjaźń ich jak dym; Na okup skąpią. Hańba, bym dwie zim Był tak uwięzionym! Oto, baroni moi, głoszę wszem: Wam z angielskich i wam z francuskich ziem; Najbiedniejszemu z druhów - dobrze wiem! - Gnić nie dałbym, przez skąpstwo, w lochu złem: Lecz wam wymawiać skąpstwa ani śmiem: Wszakże - uwięzionym. Dobrze poznałem z teraźniejszych prób: Traci druhów, kto więzień albo trup. Biada mi! zapomniany wejdę w grób; Lecz im - hańba przypadnie jako łup, Gdy przez brak złota łamiąc dany ślub Wzgardzą uwięzionym Nic mnie nie dziwi serca mego ból: Mój suzeren wszedł do mych miast i pól. Przysięgi pożarł niepamięci mól, Choć relikwią klął się wraz ze mną król. Lecz wkrótce mnie ujrzycie w innej z ról, Już nie uwięzionym. O, hrabino! Bóg niech cię w pieczy ma: I damę mą, dla której oto ja Zawsze uwięzionym. |
