Jarní bouře ozvěnu kdo přehluší,
komu smích byl do kolébky dán,
komu plakat bez příčiny nesluší,
kdo zná lásku a je milován,
každý, ať už taký nebo onačí,
zkrátka kdo je na tom světě rád,
ten se nikdy na nikoho nemračí,
vesele si zpíva častokrát:
Všechno jde, když se chce,
za ruce se vezmeme,
navzdor kruté době
humor v srdci máme,
den co den stále jdem,
sem a tam se stěhujem,
a jen ve třiceti slovech
smíme psát.
Hola zítra život začíná
a s ním se blíží čas,
kdy si sbalíme svůj raneček
a půjdem domů zas.
Všechno jde, když se chce,
za ruce se vezmeme,
a na troskách ghetta
budeme se smát.
komu smích byl do kolébky dán,
komu plakat bez příčiny nesluší,
kdo zná lásku a je milován,
každý, ať už taký nebo onačí,
zkrátka kdo je na tom světě rád,
ten se nikdy na nikoho nemračí,
vesele si zpíva častokrát:
Všechno jde, když se chce,
za ruce se vezmeme,
navzdor kruté době
humor v srdci máme,
den co den stále jdem,
sem a tam se stěhujem,
a jen ve třiceti slovech
smíme psát.
Hola zítra život začíná
a s ním se blíží čas,
kdy si sbalíme svůj raneček
a půjdem domů zas.
Všechno jde, když se chce,
za ruce se vezmeme,
a na troskách ghetta
budeme se smát.
inviata da Dead End - 4/10/2012 - 10:55
Lingua: Tedesco
Traduzione tedesca dal programma di sala per “Terezín/Theresienstadt”, con Anne Sofie von Otter (mezzo-soprano), Bengt Forsberg (pianoforte), Daniel Hope (violoncello), Bo Nordenfeldt (contrabbasso, chitarra, accordéon)
ALLES GEHT! (THERESIENSTADT-MARSCH)
Wer das Echo eines Frühlingssturms
brechen kann,
Wem das Lachen
in die Wiege gelegt wurde,
Wem grundloses Weinen
gar nicht steht,
Wer geliebt wird und wer Liebe kennt,
Wer auch immer, samt und sonders,
Jeder, der gerne auf dieser Welt weilt,
So einer schaut nie düster drein
Und singt haufi g frohlich vor sich hin:
Alles geht, wenn man nur will,
Wir fassen uns an der Hand,
Den schweren Zeiten zum Trotz
Bewahren wir Humor im Herzen.
Jeden Tag marschieren wir weiter,
Ziehen hin und her,
Unsere Briefe dürfen wir
Nur in dreisig Worten schreiben.
Holla, morgen fängt das Leben an,
Und damit ruckt auch der Tag näher,
An dem wir unsere Ranzen packen
Und wieder nach Hause gehen.
Alles geht, wenn man nur will,
Wir fassen uns an der Hand,
Und auf den Ghettotrümmern
Werden wir lachen.
Wer das Echo eines Frühlingssturms
brechen kann,
Wem das Lachen
in die Wiege gelegt wurde,
Wem grundloses Weinen
gar nicht steht,
Wer geliebt wird und wer Liebe kennt,
Wer auch immer, samt und sonders,
Jeder, der gerne auf dieser Welt weilt,
So einer schaut nie düster drein
Und singt haufi g frohlich vor sich hin:
Alles geht, wenn man nur will,
Wir fassen uns an der Hand,
Den schweren Zeiten zum Trotz
Bewahren wir Humor im Herzen.
Jeden Tag marschieren wir weiter,
Ziehen hin und her,
Unsere Briefe dürfen wir
Nur in dreisig Worten schreiben.
Holla, morgen fängt das Leben an,
Und damit ruckt auch der Tag näher,
An dem wir unsere Ranzen packen
Und wieder nach Hause gehen.
Alles geht, wenn man nur will,
Wir fassen uns an der Hand,
Und auf den Ghettotrümmern
Werden wir lachen.
inviata da Dead End - 4/10/2012 - 10:59
Lingua: Francese
Traduzione francese dal programma di sala per “Terezín/Theresienstadt”, con Anne Sofie von Otter (mezzo-soprano), Bengt Forsberg (pianoforte), Daniel Hope (violoncello), Bo Nordenfeldt (contrabbasso, chitarra, accordéon)
TOUT EST POSSIBLE! (MARCHE DE TEREZÍN)
Celui qui fait taire l’écho d’un orage printanier,
Qui est né en riant,
A qui point ne sied de pleurer sans raison
Amoureux et aimé,
Quiconque, en bref, chèvre ou chou,
Se felicité d’ être au monde,
Celui-là jamais ne fait grise mine
Et chante souvent avec entrain:
Tout est possible, avec de la bonne volonté,
Donnons-nous la main,
Malgré la cruauté des temps,
Gardons le coeur plein d’humour,
Toujours en marche jour après jour,
Emmenés de-ci de-là,
Et on ne nous permet
Que des lettres de trente mots.
Hé quoi! Demain aussi il fera jour,
Un de moins qui nous sépare
Du moment de faire notre balluchon
Pour rentrer enfin a la maison.
Tout est possible, avec de la bonne volonté,
Donnons-nous la main,
Et sur les ruines du ghetto
Un jour nous rirons.
Celui qui fait taire l’écho d’un orage printanier,
Qui est né en riant,
A qui point ne sied de pleurer sans raison
Amoureux et aimé,
Quiconque, en bref, chèvre ou chou,
Se felicité d’ être au monde,
Celui-là jamais ne fait grise mine
Et chante souvent avec entrain:
Tout est possible, avec de la bonne volonté,
Donnons-nous la main,
Malgré la cruauté des temps,
Gardons le coeur plein d’humour,
Toujours en marche jour après jour,
Emmenés de-ci de-là,
Et on ne nous permet
Que des lettres de trente mots.
Hé quoi! Demain aussi il fera jour,
Un de moins qui nous sépare
Du moment de faire notre balluchon
Pour rentrer enfin a la maison.
Tout est possible, avec de la bonne volonté,
Donnons-nous la main,
Et sur les ruines du ghetto
Un jour nous rirons.
inviata da Dead End - 4/10/2012 - 10:59
Lingua: Inglese
Traduzione inglese parziale da “Music in Terezín 1941-1945” di Josef "Joža" Karas
EVERYTHING GOES (TEREZÍN MARCH)
Everything goes, if one wants,
United we'll hold our hands.
Despite the cruel times
We have humor in our hearts.
Every day we go on
Moving back and forth,
And can write letters in only thirty words.
Hey! Tomorrow life starts over,
And with it the time is approaching,
When we'll fold our knapsacks
And return home again.
Everything goes, if one wants,
United we'll hold our hands
And on the ruins of the Ghetto we shall laugh.
Everything goes, if one wants,
United we'll hold our hands.
Despite the cruel times
We have humor in our hearts.
Every day we go on
Moving back and forth,
And can write letters in only thirty words.
Hey! Tomorrow life starts over,
And with it the time is approaching,
When we'll fold our knapsacks
And return home again.
Everything goes, if one wants,
United we'll hold our hands
And on the ruins of the Ghetto we shall laugh.
inviata da Dead End - 4/10/2012 - 11:00
×

Dallo spettacolo di cabaret intitolato “La tessera annonaria perduta” (non sono riuscito a trovare il titolo originale in ceco) di Rafael Schächter e Karel Švenk.
Parole e musica di Karel Švenk.
Canzone della cui esistenza ho appreso sfogliando l’edizione inglese del libro “Music in Terezín 1941-1945” di Josef "Joža" Karas (1926-2008), musicista e compositore di natali polacchi, ceco d’adozione, ebreo, sopravvissuto alla prigionia a Theresienstadt e poi emigrato negli USA.
Recentemente riproposta al grande pubblico dal basso baritono tedesco Christian Gerhaher e dalla mezzo-soprano svedese Anne Sofie von Otter nella raccolta intitolata “Terezín/Theresienstadt”, pubblicata nel 2008 dalla Deutsche Grammophon.
All’inizio del 1942 Schächter e Švenk riuscirono a mettere in scena il primo spettacolo di cabaret a Terezín, intitolato "La tessera annonaria perduta” (“The Lost Food Card” è il titolo così come tradotto in inglese dal ceco), un varietà divertente ma intriso di amara satira sulle condizioni di vita dei prigionieri, già molto difficili benchè all’epoca la propaganda nazista mostrasse – falsamente - Theresienstadt come un campo modello, quasi un centro residenziale ebraico. Lo spettacolo si concludeva con questa canzone dalla melodia assai orecchiabile e nel cui testo ciascuno degli internati poteva riconoscersi, cosicchè la “Marcia di Terezín” divenne l’inno del campo, riproposto in ogni spettacolo successivo:
“Si può fare tutto, basta la buona volontà. Diamoci la mano e sulle rovine di questo ghetto un giorno noi rideremo”
Non abbiamo paura di voi, non riuscirete ad annientarci, non ci strapperete la dignità e nemmeno il buon umore, e un giorno “una risata vi seppellirà”, maledetti assassini! Questo volevano dire Karel Švenk e Rafael Schächter guardando con fierezza negli occhi i loro carnefici e tendendo la mano con un sorriso ai loro fratelli, compagni di sventura…
Karel Švenk fu deportato ad Auschwitz nel settembre del 1944 e poi destinato a lavorare in una fabbrica della Hugo Schneider AG (HASAG) a Meuselwitz dove pochi mesi dopo, nell’aprile del 1945, morì di fatica e di stenti.
Anche Rafael Schächter fu mandato ad Auschwitz nell’ottobre del 1944 e probabilmente morì nel corso della “marcia della morte” del gennaio 1945, quando i nazisti, a causa dell’avanzata sovietica in Polonia, costrinsero 60.000 prigionieri a spostarsi a piedi, in pieno inverno, verso Wodzisław Śląski per essere poi smistati in altri campi. Almeno 15.000 deportati morirono sul cammino.