Lingua   

Lingua: Italiano (Emiliano Parmigiano )




Un fis’c da la corta ch’al pär na cortläda
l’avisa Giovan ch’i l’aspeten zo in sträda.
Al pianta la lesna in-t-al legn dal banchett,
al s’metta ’l tabar, un caplass da congiura...
Gh’è un’aria p’r i borogh ch’la mètta paura:
dill donni ch’a scapa, dla genta muciäda,
dill fnestri ch’as sära. Che brutta giornäda!

A còrra la vöza che Anviti l’è a Pärma.
L’è gnu zo dal treno e i l’arén za massè,
mo i carabiner i l’àn scös in caserma.
– La jena l’è in trapla! La n’gh’à pu la frusta!
- L’è fnida la storia dla «slepa robusta»!
– Anviti! Se anca dal temp n’è passè
am bruza la facia di s’ciaf ch’at m’è dè. –

Dal strädi pu torti, dai borogh pu scur
la genta la còrra cme il ponghi a drè ’l mur.
La s’muccia, l’è inchieta, la bräva sotvoza.
A pära ch’la speta ch’igh daghen la cröza:
gh’è un frär col martel, gh’è von con na sapa
- Ragass! L’è lì denter. Andemel a tör!
– Bruzämma la porta!... Sti atent ch’al ne scapa! –

Za dj ommi con glj ongi i cävon i sass,
i tir’n in-t-i vedor, i dan fögh ai fass
davanti a la porta... Nisson ch’a pardon’na.
Gh’è inveci chi speta col cör ch’a sangon’na
ch’a passa la nuvla, ch’a s’vuda la sträda;
dla genta ch’a prega, dla genta pu bon’na
ch’a guärda dal grigli dla fnestra saräda

Na dònna spetnäda, vestida de strass,
il man sora i fianch, una lengua ch’a taja,
l’è in mez a la sträda ch’la siga, la sbraja:
- Vigliach, iv paura? Coragio, ragass!
Andì a tor un träv e sfondemma la porta. –
In mez a la genta se sconda la morta,
la morta spetnäda, vestida de strass.

I porten al träv cme na cröza. I fan l’onda
e i dizen «Anviti», cme s’diz n’orassion.
«Anviti» e «Anviti» in coll picaporton,
«Anviti» davanti la porta ch’se sfonda,
«Anviti» e la porta la sta za pär cedor,
«Anviti» e la porta la casca dabon...
– Ragass, a gh’è un litor äd sangov da bevor!

La porta l’è averta. La genta ch’a lansa
la serca la levra, la ruga ogni stansa
e sott a na tävla l’al cata cucè,
pu bianch d’una tvaja, ch’al dmanda pardon,
mo agh tremma la vöza e n’al senta nisson.
– Anviti l’è noster! Il tiron p’r i pè.
Il pòrton in sträda za ’d sangov macè.

Il pist’n, i s’al bùtten,i gh’strassen il bräghi.
L’è nud, l’è za mort e ’l n’è ormäi pu che un strass,
e al lassa in do’ ’l tòcca, cmè lassa il lumäghi,
na strissla, pu rossa dal sang’v, in-t-i sass,
na strissla in-t-la sträda ch’la pär un silach
dla frusta che Anviti al droväva na volta
pär där a la genta pär batros i tach.

La genta la gira col mort p’r il strä’ mestri.
A pära ch’i l’abion strassè da na cröza.
Vo’ al diz: – Al so mi in do’ ’l gh’à la morosa! –
e tutta la genta l’è sott a do fnestri.
I ciamen la bela ch’la s’faga al pogiöl,
i canten, i balen, i gh’dmanden s’l’al völ:
– L’è chì ch’al t’aspeta! – L’à ditt ch’al te sposa! –

Ed ecco ch’i scapen. Ariva i rinfors!
La sira l’è pien’na äd nuvlassi e ’d rimors.
La genta l’è tùtta saräda in-t-il cà
e dj ommi in silensi i s’lävon il man.
I s’lävon, i se sguren con l’aqua e ’l savon,
mo al sangov d’Anviti n’al läva nisson.
E Pärma gentila la gh’dmanda pardon.



Pagina principale CCG

Segnalate eventuali errori nei testi o nei commenti a antiwarsongs@gmail.com




hosted by inventati.org