Lingua   

Lamentos d'unu nobile

Peppino Mereu
Lingua: Sardo


Peppino Mereu


Funesta rughe
chi giust'a pala
per omnia saecula
ba’in ora mala.

In diebus illis
m'has fatt' onore,
ma oe ses simbulu
de disonore.

Oe unu nobile
chi no hat pane,
senz' arte, faghet
vida ‘e cane.

Senz'impiegu
su cavalieri,
est unu mulu
postu in sumbreri.

A pancia buida,
senza sienda,
papat, che ainu,
paza in proenda.

Deo faeddo
cun cognizione,
ca isco it' este
s'ispiantaggione.

In illo tempore,
cando tenia
ricchessa, bene
e nobilia:

Pappai peta,
peta 'e vitellu
frisca, frischissima
dae su masellu.

Oe mi contento
de pan’e casu,
cando chi nd'apo,
e binu a rasu.

E, tra parentesi,
gai, pro collunu,
mi narant martire
de su digiunu.

Ah caros tempos
c’happo connottu!
sezis mudados
in d'unu bottu!

In cussos tempos,
in sos festinos
mi sustentai
de puddighinos.

Puddas chi rassu
faghiant brou,
dogni manzanu
caffè con ou.

Pranzos de gala,
festinos, ballos,
gorbatta bianca
e guantos giallos.

Cun sa chiterra
in sas carrellas
alzai su cantigu
a sas istellas.

De notte in festas
semper ischidu —
tiriolupedde —
de die dormidu.

Supervu, a nemos
m'inchinaia,
vantende alteru
sa rughe mia.

Oe sa supervia
no est de mundu
sos pantalones
non giughent fundu.

Sa bacchettina
de sas pius riccas,
s’est cunvertida
in ciappa-ciccas.

S'aneddu d'oro
de calidade,
est in su Monte
de piedade.

E su rolozu
cun sa cadena,
mi l'happo endidu
pro una chena.

In cussa chena
funesta e vile,
m'happo giogadu
caddu e fusile.

Torrad' a domo
po pius dolore,
m' ido sa visita
de s'esattore.

Dendemi titolos
de riccu e nobile
mi ettat in cara:
Ricchezza mobile.

Eo li rispundo
in tonu affabile:
ricchesa mobile
miseria stabile.

Eh già! Mi narat,
ma cando mai
Lei, cavaliere,
poveru gai?

Sa peronospera
tottu ha distruttu,
binzas e campos
non dant produttu.

Quindi, pazienza
tenzat pro como
- li naro, ipse
intrat in domo.

E a crebagoro
de sa familia
ponet suggellos
a sa mobilia.

Sa domo no,
est rispettada
pro mores d’esser
ipotecada.

Tottu suggellat,
piattos, bottiglias,
ispidos, trebides,
truddas, graviglias,

e provvisteddas
c' haia fattas,
basolu, caule,
zuccas, patatas,

lintiza, fae,
lardu, salamene,
lassende in domo
miseri' e famene.

In fines tottu
sequestradu,
eo cu sa rughe
mi so restadu.

E prite tottu custu? Zertamente
est pro sa macca e vana testa mia.
Superv’e indolente,
chi su mundu fit gai non credia.

Sa rughe si ridiat de su zappu
ca mai happo connott’it’est sudore,
e oe, tontu che nappu,
imbidio s’onestu zappadore.

Zappador’in berritta mi disizo;
so famid’e m’abbizzo de s’isbagliu,
ma tardu mi nd’abbizo,
non frittit pius s’ischin’a su trivagliu.

Trivagliu dae sos bonos riveridu
ma rinnegadu dae sa rughe mia;
semper l’happo fuidu,
dendem’in brazzos a sa mandronia.

So vivid’oziosu, isreguladu
che caddu rude chi no sentit frenu:
s’haia trivagliadu
no haia bisonz’ ’e pan’anzenu.

Finalmente, funesta e tropp’in cabadu
de su male sa pag’happo cumprida.
Deus non pagat su sabadu,
ma pagat tottas sas dies de sa chida.

Galu sa paga giusta no m’hant dadu,
ca s’ischerant su male c’happo fattu,
di’a esser giamadu
s’astr’ ’e su domiciliu coattu.

Su vissiu, non curante de s’onore,
hat giogad’a s’anzenu bruttos tiros,
e vile truffadore
mi so fattu cun pessimos raggiros.

Non est chi m’happet salvadu sa malissia
dae sas penas c’happo meritadu,
sol’est ca sa giustissia
hat fatt’assign’in su cavaglieradu.

Si dae cussas penas nde so foras,
sa rughe m’est servida pro iscuja,
si no a’ custas oras
fia carrende sale a testa ruja.

Però non poto narrer: «Nde so foras
de sas ferradas cabbias de ladros»,
prit’oe timo ancoras
de cuntemplare su chel’a quadros.

S’ ’enzerat cussu die passienzia
rughe buffa, no nelzas ch’est abusu:
tott’est cunseguenzia
de su vissiu ch’in me tue has infusu.



Pagina principale CCG

Segnalate eventuali errori nei testi o nei commenti a antiwarsongs@gmail.com




hosted by inventati.org