Lingua   



Yannis Markopoulos / Γιάννης Μαρκόπουλος


EΡΓΑΤΕΣ
Κώστας Ταχτσής
Γιάννης Μαρκόπουλος (*)
Γιώργος Χρονάς
Μιχάλης Φακίνος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Τραγουδάει: Λάκης Χαλκιάς


Κώστας Ταχτσής (1927-1988)
Κώστας Ταχτσής (1927-1988)


1. Πρόλογος
(Κώστα Ταχτσή)


Ρωτήστε όποιον θέλετε
είναι καλό παιδί
αγαπάει τους ανθρώπους
πήγε σε πολλά σχολειά
και σε ξένους τόπους
ποτέ του δεν λογάριαζε λεφτά
τα ξόδευε με το τσουβάλι

ε ρε κακομοίρα εργατιά
για να είναι αυτός καλό παιδί
φαντάσου τι είναι οι άλλοι

2. Το παράπονο του εργάτη (*)

Ακούστε το παράπονο,
τον πόνο του εργάτη
χιλιάδες χρόνια περπατώ
στο ίδιο μονοπάτι.

Για πυραμίδες δούλεψα
για πύργους και για κάστρα,
τον Παρθενώνα έφτιαξα
που τον ζηλεύουν τ’ άστρα.

Αιώνες τυραννήθηκα
σ’ απέραντα πελάγη
και τη ζωή μου όριζαν
οι άρχοντες κι οι μάγοι.

Μου έταζαν παράδεισο
μετά το θάνατό μου
και σε πηγάδια σκοτεινά
βρήκαν το σκελετό μου.

Αυτά που βλέπετε εδώ,
τις πολυκατοικίες,
συγκοινωνίες γερανούς
και πυργιά και πλατείες.

Εργάτες τα στεριώσανε
με πονεμένα χέρια,
χέρια που δε χαϊδέψανε
ποτέ τους περιστέρια.

Τελείωσαν τα λόγια μου
μα ξέρω τι να κάνω,
όλα θα πάνε μια χαρά
το θάρρος μου δε χάνω.

Δε λησμονώ τους φίλους μου
που πέθαναν για μένα
κι όσους μαζί μου μάχονται
να γίνει ο κόσμος ένα.

3. Σαραμαγκάς και Πειραιάς (*)

Σκαραμαγκάς και Πειραιάς Μοσχάτο Ελευσίνα
γεμάτο εργοστάσια και μια ζωή ρουτίνα.
Στη Σαλαμίνα κάποτε που έκανα εργάτης
εκεί με βρήκε το κακό και τριγυρνώ σακάτης.

Αχ και τι άλλο έχω να σου πω
κι αν με καταλάβεις φίλε
εγώ θα σ’ αγαπώ.

Τα νιάτα χαραμίζονται μες στα μηχανουργεία,
με τα γυμνά καλώδια και με την υγρασία.
Περνούν τα χρόνια χάνονται, δεν βγαίνει σε καλό μας
κι από την καταπίεση σκουριάζει το μυαλό μας.

Αχ και τι άλλο έχω να σου πω
κι αν με καταλάβεις φίλε
εγώ θα σ’ αγαπώ

Και θα `ρθει κάποιο πρωινό που δεν το περιμένεις
που θα σου πούνε σχόλασες
και σπίτι σου πηγαίνεις

Φωνάζω και πικραίνομαι
τη πιο πικρή αλήθεια
πως πάντα μας σερβίρουνε
τα ίδια παραμύθια

Αχ και τι άλλο έχω να σου πω
κι αν με καταλάβεις φίλε
εγώ θα σ’ αγαπώ.

4. Ανεργία (*)

Είναι ένα θεριό
δυνατό και σκληρό
που χτυπά κατευθείαν το στομάχι
το πρωί που ξυπνώ
ψάχνω τρόπο να βρω
ν’ αποφύγω μαζί του τη μάχη.

Όταν οι εργολάβοι
κι όλα τα γραφεία
δε δίνουνε δουλειά
σημαίνει ανεργία.

Σε χτυπά στην κοιλιά
όσο θέλει συχνά
τρομερό για το σπίτι η ανεργία
τα μικρά νηστικά
η κυρά νευρικιά
και γραμμένος στο μπλοκ για απεργία.

Όταν οι εργολάβοι
κι όλα τα γραφεία
δε δίνουνε δουλειά
σημαίνει ανεργία.

Περιμένω ουρά
στην πλατεία Κοτζιά
δέκα μέρες περνώ με αγωνία
μα η ώρα περνά
κι ο θυμός μου ξεσπά
φτάνει πια η μεγάλη αδικία.

Όταν οι εργολάβοι
κι όλα τα γραφεία
δε δίνουνε δουλειά
σημαίνει ανεργία.

5. Ο κόσμος είναι όμορφος (*)

Ο κόσμος είναι όμορφος
μόνο στα όνειρά μου
σαν ταξιδιάρικο πουλί
απλώνω τα φτερά μου

Γυρίζω και μαγεύομαι
τα μάτια μου δακρύζουν
τα κουρασμένα νιάτα μου
απάνω σου αγγίζουν

Ακόμα δε σε χάρηκα
σειρήνες με σηκώνουν
σειρήνες τα χαράματα
σαν πρόκες με καρφώνουν

6. Χωρίς υπερωρίες (*)

Δουλεύω πρεσαδόρος
μιλώ στη μηχανή
χωρίς υπερωρίες
δε βγαίνω στη ζωή

Τη μέρα που κοιμάμαι
τη λένε Κυριακή
χωρίς υπερωρίες
δε βγαίνει το ψωμί

Απόκαμε ο γέρος
σπουδάζει κι η μικρή
με τις υπερωρίες
μου βγαίνει η ψυχή

7. Οικοδόμος δίχως σπίτι (*)

Οικοδόμος δίχως σπίτι
κι άμα λάχει μπετατζής
δώσε βάση σ’ ό,τι λέω
γιατί είμαι μπεσαλής

Γυναίκα λεβεντόκορμη
γυναίκα μου ωραία
εμείς οι δυο, βρε μάτια μου
θα ζήσουμε παρέα

Οικοδόμος δίχως σπίτι
μα σ’ το λέω καθαρά
θέλω ντόμπρες εξηγήσεις
να περάσουμε καλά

Γυναίκα λεβεντόκορμη
γυναίκα μου ωραία
εμείς οι δυο, βρε μάτια μου
θα ζήσουμε παρέα

Οικοδόμος δίχως σπίτι
μα τα μπράτσα δυνατά
ό,τι θέλεις θα το έχεις
δε φοβάμαι τη δουλειά

Γυναίκα λεβεντόκορμη
γυναίκα μου ωραία
εμείς οι δυο, βρε μάτια μου
θα ζήσουμε παρέα

8. Σου μιλώ πατέρα (*)

Αν σου λέω ψέμα, χτύπησέ με
σου μιλώ, πατέρα, άκουσέ με

Σ’ αγαπώ και νιώθω πόσο υποφέρεις
που ’χω το μυαλό μου στα πολιτικά
βρε πατέρα, πρέπει να το ξέρεις
από σένα ζουν τ’ αφεντικά

Αν σου λέω ψέμα, χτύπησέ με
σου μιλώ, πατέρα, άκουσέ με

Βρίζουν τη γενιά μου, βρίζουν κάθε μέρα
η δικιά σου, όμως, έχασε πολλά
ξύπνα επιτέλους, βρε πατέρα
άκουσε το γιο σου μια φορά

Αν σου λέω ψέμα, χτύπησέ με
σου μιλώ, πατέρα, άκουσέ με

9. Η συντροφιά (*)
(Ορχηστρικό)


10. Εσείς του κόσμου τα παιδιά
(Γιώργου Χρονά και Γιάννη Μαρκόπουλου)


Γιώργος Χρονάς (γ. 1948)
Γιώργος Χρονάς (γ. 1948)


Μικρό παιδί απέθανε
κατέβηκε στον Άδη
η μάνα του η εργάτισσα
επνίγηκε στο δάκρυ

Την ώρα που κατέβαινε
βλέπει άλλα δυο παιδάκια
που για το κρύο φόραγαν
κάτι φαρδιά σακάκια

Το ένα ήτανε ξανθό
και τ’ άλλο μαύρο χρώμα
κι όλα μαζί καθίσανε
στ’ αραχνιασμένο χώμα

Εσείς εδώ τι κάνετε
η μέρα πώς περνάει
αν θέλουμε να παίξουμε
πώς θα φανεί του Άδη;

Απάνω η μάνα του βογκά
χτυπιέται με μανία
η μάνα του η εργάτισσα
βρίζει την κοινωνία

Εσείς του κόσμου τα παιδιά
του κόσμου τα φτωχάκια
περνάτε μόνο πλούσια
στου Άδη τα σοκάκια;

11. Τα κόκκινα λουλούδια
(Μιχάλη Φακίνου)


Μιχάλης Φακίνος (γ. 1940)
Μιχάλης Φακίνος (γ. 1940)


Κατέβηκε η Κοκκινιά
η Νέα Ιωνία
το Περιστέρι η Ζοφριά
ο Ταύρος τα Σφαγεία

Και η πλατεία γέμισε
φωνές πανό τραγούδια
ταράμ ταμ ταμ ταράμ ταμ ταμ
και κόκκινα λουλούδια

Κατέβηκαν απ’ τα γιαπιά
κι απ’ τα υφαντουργεία
απ’ τα νταμάρια τα παλιά
κι από τα συνεργεία

Και η πλατεία γέμισε
φωνές πανό τραγούδια
ταράμ ταμ ταμ ταράμ ταμ ταμ
και κόκκινα λουλούδια

12. Καταγωγή
(Σόλο κλαρίνο)


13. Εμείς
(Γιώργου Χρονά και Γιάννη Μαρκόπουλου)


Εμείς είμαστε το αίμα
εμείς είμαστε φωτιά
εμείς είμαστε οι εργάτες
χτίζουμε εμείς τη Λευτεριά

14. Επίλογος
(Κώστα Ταχτσή)


Πλάι στο ακριβό ξενοδοχείο
είναι μια οικοδομή
οι τουρίστες με το πούλμαν
πάνε στο μουσείο για να δούνε τον Ερμή
και δεν βλέπουν το κορμί
του λεβέντη οικοδόμου
που σμιλευμένο από την δουλειά είναι το πιο ωραίο άγαλμα
ολόκληρου του κόσμου



Pagina principale CCG

Segnalate eventuali errori nei testi o nei commenti a antiwarsongs@gmail.com




hosted by inventati.org