Totu, in bidda, mi fentòmana
Culubiancu, campanarzu.
So pagadu pro sonare.
Sa idda est unu trighinzu
e bi morit paga zente,
ma sa campana ’e sos mortos
at sempre ite fàghere: trigésimos,
annales, deghennales, chentenàrios.
Sos chi restan pagan e deo sono
e, segundu sa paga, su mementomo.
Cherzo narrer, pro sos pòveros
sos toccos sunu ses,
dóighi pro sos riccos,
degheotto pro sos preìderos.
A contos fattos, non b’at mancu male
s’arte ’e su campanarzu.
Oe, a la narrer giusta,
sos toccos de campana sunu gratis:
su mìnimu chi deo pota fagher
pro ammentu de sos laribiancos,
sa classe ’e ferru, sos cumpagnos mios
interrados in-d unu campusantu,
in mesu a sas àrvures biancas,
addae, in terra ’e Russia.
Nd’amus fatu ’e caminu
dae Arasolè
fintzas a sas àrvures biancas.
Inoghe sun restadas
sas candelas de mortu,
sas féminas nieddas,
sos toccos de campana,
sas préigas de Don Fele.
In bidda, naran chi mi so sarvadu
ca sono sas campanas.
Su passadu est passadu.
Segundu Preidu Fele,
Deus at fraigadu sa Sardigna
cattighende, cun su pê a fiamaridas,
unu trighinzu ’e pedras
restadu in su cestinu.
Segundu me, aiat unu gallu
su pê chi at cattigadu Arasolè.
Cherzo narrer: su passadu est passadu
ma nudda est cambiadu.
Inoghe, sutta s’umbra ’e campanile,
sos piseddos de oe
giogan a su giogu de sos caddos.
Est unu giogu chi faghiamus nois,
sos de sa classe ’e ferru, dae piseddos.
B’est un’isquadra ’e pòveros,
sos mammutones, fàghene sos caddos,
comente a narrer, grùsciana s’ischina;
e un’isquadra de riccos,
insocatores, faghen cavaglieris,
comente a narrer, sàltiana sos caddos:
Una brincat sa luna…
Duos brincan sos boes…
Tres brincan sos res…
Chimbe brinca e linghe…
Ah, ah, azis isbagliadu…
azis ismentigadu…
Battor brincat su attu…
Ma… bae… nisciunu isbàgliu…
Emmo… emmo… isbagliadu…
Bè… mudos… grusciàdebos…
si no… ispuntadas de pê…
Cumpresu, bona zente?
Nudda est cambiadu.
Sos pòveros si torran a grusciare,
toccat sempre a issos
a fàghere sos caddos:
sos riccos brincan semper
e no si grùscian mai.
Culubiancu, campanarzu.
So pagadu pro sonare.
Sa idda est unu trighinzu
e bi morit paga zente,
ma sa campana ’e sos mortos
at sempre ite fàghere: trigésimos,
annales, deghennales, chentenàrios.
Sos chi restan pagan e deo sono
e, segundu sa paga, su mementomo.
Cherzo narrer, pro sos pòveros
sos toccos sunu ses,
dóighi pro sos riccos,
degheotto pro sos preìderos.
A contos fattos, non b’at mancu male
s’arte ’e su campanarzu.
Oe, a la narrer giusta,
sos toccos de campana sunu gratis:
su mìnimu chi deo pota fagher
pro ammentu de sos laribiancos,
sa classe ’e ferru, sos cumpagnos mios
interrados in-d unu campusantu,
in mesu a sas àrvures biancas,
addae, in terra ’e Russia.
Nd’amus fatu ’e caminu
dae Arasolè
fintzas a sas àrvures biancas.
Inoghe sun restadas
sas candelas de mortu,
sas féminas nieddas,
sos toccos de campana,
sas préigas de Don Fele.
In bidda, naran chi mi so sarvadu
ca sono sas campanas.
Su passadu est passadu.
Segundu Preidu Fele,
Deus at fraigadu sa Sardigna
cattighende, cun su pê a fiamaridas,
unu trighinzu ’e pedras
restadu in su cestinu.
Segundu me, aiat unu gallu
su pê chi at cattigadu Arasolè.
Cherzo narrer: su passadu est passadu
ma nudda est cambiadu.
Inoghe, sutta s’umbra ’e campanile,
sos piseddos de oe
giogan a su giogu de sos caddos.
Est unu giogu chi faghiamus nois,
sos de sa classe ’e ferru, dae piseddos.
B’est un’isquadra ’e pòveros,
sos mammutones, fàghene sos caddos,
comente a narrer, grùsciana s’ischina;
e un’isquadra de riccos,
insocatores, faghen cavaglieris,
comente a narrer, sàltiana sos caddos:
Una brincat sa luna…
Duos brincan sos boes…
Tres brincan sos res…
Chimbe brinca e linghe…
Ah, ah, azis isbagliadu…
azis ismentigadu…
Battor brincat su attu…
Ma… bae… nisciunu isbàgliu…
Emmo… emmo… isbagliadu…
Bè… mudos… grusciàdebos…
si no… ispuntadas de pê…
Cumpresu, bona zente?
Nudda est cambiadu.
Sos pòveros si torran a grusciare,
toccat sempre a issos
a fàghere sos caddos:
sos riccos brincan semper
e no si grùscian mai.
×
![]()
