Τάσου Λειβαδίτη
ΤΑ ΛΥΡΙΚΑ
Μίκη Θεοδωράκη
ΤΑ ΛΥΡΙΚΑ
Μίκη Θεοδωράκη
1. Την πόρτα ανοίγω το βράδυ
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.
Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.
Να βρούνε γωνιά ν’ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
2. Χαθήκανε τόσο νωρίς
Χαθήκανε τόσο νωρίς
μικραδέρφια της βροχής
επτά φορές κι αν σκοτωθούν
δεκαεφτά θ' αναστηθούν.
Γενιά μου δάκρυ και καημός
εμπρός σημαία και Χριστός
τροφή στη λησμονιά
το αίμα σας, καλά παιδιά,
και τώρα και ξανά.
Χαμένη γενιά τραγουδάς.
Χαμένη γενιά πού με πας;
3. Στο κατώφλι των καιρών
Στο κατώφλι των καιρών
γνέθουν οι μητέρες την ελπίδα,
και πριν γνωρίσουν τα φιλιά
φεύγουν τα παιδιά
και γίνονται άντρες στα βουνά
και τα κορίτσια π' αγαπούν
τη Γκουέρνικα κεντούν.
Άγια είναι η λευτεριά
κι ο καημός του κόσμου σημαία πλατιά
τη σκιά χαιρετά του Τσε Γκουεβάρα.
Είναι ο δρόμος μακρινός
πάμε για τη μάχη
κι ίσως νά 'σαι, μάνα,
αύριο μονάχη
4. Μια μέρα θα στο πω
Μια μέρα θα στο πω
το μαύρο παραμύθι εκείνο,
το μαύρο μυστικό
που κλαίει μες στ' άσπρο κρίνο.
Κι ω! τότε, τότε...
Ποιος είναι μη ρωτάς
αυτός που στέκει εκεί στη δύση,
πολύ να μ' αγαπάς
αυτός θα μας χωρίσει.
Κι ω! τότε, τότε...
5. 'Ηταν κάποτε δυο φίλοι
Ήταν κάποτε δυο φίλοι
σαν αρχάγγελοι κι οι δυο
κι απ' των κοριτσιών τα χείλη
εθερίζαν τον ανθό.
Τέτοια λεβεντιά δεν ξανάδαν πια
με τα όνειρά τους υψώναν κάστρα
σε δώδεκα χωριά.
Κι όταν άνοιξ' η πατρίδα
τις σημαίες της πλατιά
και οι δυο για την ελπίδα
σκοτωθήκαν στα βουνά.
Μα κάθε βραδιά όρθιοι στην πλαγιά
με το θάνατό τους υψώνουν κάστρα
αρχάγγελοι ξανά.
6. Εκίνησαν και πάνε
Εκίνησαν και πάνε
σε δρόμο μακρινό
στο αίμα τους κρατάνε
της γης το στεναγμό.
Ο θάνατος τους προσμένει
στου δρόμου τη στροφή
μα πλάι τους πηγαίνει
σαν ίσκιος μια προσευχή.
Παιδιά του καημού και της νύχτας
ψωμί και πικρό νερό
στρατί χωρίς γυρισμό
καημός χωρίς στεναγμό
που πάτε, παιδιά δε ρωτώ
μα κι εγώ κοντα στον σταυρό και στα πουλιά
ένα βράδυ θά 'ρθω
τον χαμένο καιρό
να τραγουδήσω.
7. Θυμήσου τον Μανωλιό
Θυμήσου τον Μανωλιό που στο σχολειό
φορούσε αρβύλες ξένες, νούμερα δυο
ξερό ψωμί στη βροχή
και που θα βγει.
Θυμήσου τον Μανωλιό
ο πρώτος που ανέβει αντάρτης
βρήκε βόλι πικρό
αχ, Φλεβάρη καιρό,
και πια δεν μας ξανάρθε ο Μάρτης.
Θυμήσου και τον Θωμά
που τα μυαλά τά 'χει χαμένα λίγο
και στα βουνά την Παναγιά
στο χιονιά είδε συχνά.
Θυμήσου και τον Θωμά
δυο τρένα καίει και πάει
σ' όλα πλάι τα χωριά
είδαν την Παναγιά
την είδαν να περνάει.
8. Μες στο πλήθος
Μες στο πλήθος
ποιος να προσέξει τον Χριστό
και ποιος να δει πως στην άλλη γωνιά
σπίρτα πουλά μες στο χιονιά.
Και τη νύχτα εκεί στη γωνιά
βάζει στα σπίρτα του φωτιά
και τότε απλώνει ως πέρα μακριά
σαν τη φωτιά η λευτεριά.
Και τη νύχτα εκεί στη γωνιά
βάζει στα ρούχα του φωτιά
και τότε απλώνει ως πέρα μακριά
σαν τη φωτιά η Λευτεριά.
9. Μοιρολόι της βροχής
Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.
Παλικάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.
Παλικάρι χλωμό
σ' ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π' αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.
10. Του κόσμου δρόμοι σκοτεινοί
Του κόσμου δρόμοι σκοτεινοί
μπροστά στην πόρτα μας περνάνε
της νύχτας παιδιά μες στη φωτιά
κινούν και πάνε.
Φυλαχτό κρατούν ένα άστρο, δυο φιλιά,
και τ βόλι ας έρθει στην καρδιά.
Σημαίες στο βάθος προχωρούν,
φεύγω, μάνα, έχε γεια - έχε γεια.
Κι αν στη μάχη πέσω, μην ξεχνάς,
γνέθε, μάνα, σα να πολεμάς.
×
![]()
