Ἀρκαδία IV- ᾩδαί
Α' - ΩΔΗ ΤΡΙΤΗ
Τὰ ἡφαίστεια
Τὰ ἡφαίστεια
θ'
Αὐγεριναὶ τοῦ ἡλίου
ἀκτῖνες, τί προβαίνετε;
Τάχα ἀγαπάει νὰ βλέπῃ
ἔργα ληστῶν τὸ μάτι
τῶν οὐρανίων;
κε'
Ὦ Ἕλληνες, ὦ θεῖαι
ψυχαὶ πού εἰς τοὺς μεγάλους
κινδύνους φανερώνετε
ἄκαμπτον ἐνέργειαν
καὶ ὑψηλὴν φύσιν !
κζ'
Πῶς, πῶς τῆς ταλαιπώρου
πατρίδος δὲν πασχίζετε
νὰ σώσητε τὸν στέφανον
ἀπό τὰ χέρια ἀνόσια
ληστῶν τοσούτων;
κη'
Εἶναι πολλὰ τὰ πλήθη των
καὶ τρομερά εἰς τὴν ὄψιν,
ἀλλ' ἕνας Ἕλλην δύναται.
Ἕνας ἄνδρας γενναῖος
νὰ τὰ σκορπίσει.
2. ΩΔΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Εἰς Σάμον
Εἰς Σάμον
α'
Ὅσοι τὸ χάλκαιον χέρι
βαρὺ φόβου αἰσθάνονται,
ζυγὸν δουλείας ἂς ἔχωσι
θέλει αρετὴ καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία.
β'
Αὐτὴ (καὶ ὁ μύθος κρύπτει
νοῦν ἀληθείας) ἐπτέρωσε
τὸν Ἴκαρον καὶ ἂν ἔπεσεν
ὁ πτερωθείς κι ἐπνίγη
θαλασσωμένος.
γ'
Ἀφ΄ὑψηλὰ ὅμως ἔπεσε
καὶ ἀπέθανεν ἐλεύθερος.
Ἂν γένῃς σφάγιον ἅτιμον
ἑνός τυράννου, νόμιζε
φρικτὸν τὸν τάφον.
3. ΩΔΗ ΕΚΤΗ
Αἱ εὐχαί
Αἱ εὐχαί
α'
Τῆς θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τὰ κύματα
νὰ πνίξουν τὴν πατρίδα μου
ὡσὰν ἀπελπισμένη
ἔρημον βάρκαν.
β'
Στὴν στεριάν, στὰ νησιά,
καλήτερα μία φλόγα
νὰ ἰδῶ παντοῦ χυμένην
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαοὺς καὶ ἐλπίδας.
γ'
Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οἱ Ἕλληνες
νὰ τρέχωσι τὸν κόσμον
με ἐξαπλωμένην χεῖρα
ψωμοζητοῦντες.
ιε'
Τὸ ξίφος σφίγξατ' Ἕλληνες,
τὰ ὀμμάτια σας σηκώσατε
ἰδοῦ εἰς τοὺς οὐρανούς
προστάτης ὁ Θεός
μόνος σας εἶναι.
ις'
Κι ἄν ὁ Θεὸς καὶ τ' ἄρματα
μᾶς λείψωσι καλήτερα
πάλιν νὰ χρεμετίσωσι
ς'τὸν Κιθαιρώνα Τούρκων
ἄγριαι φοράδες.
ιζ'
Παρὰ ... ἆ! ὅσον εἶναι
τυφλὴ καὶ σκληροτέρα
ἡ τυρρανὶς τοσοῦτον
ταχυτέρως ἀνοίγονται
σωτήριοι θύραι.
×
![]()
