Fernande
Georges Brassens| Versione polacca di Zespół Reprezentacyjny | |
| ENRIQUETA | MAJA |
| Sóc un vell i trist conco, i no tinc gens de companyia, però em consolo cada dia al ritme d'aquesta cançó: | Zwyczajem starszych, także ja - już mam w tym dużą wprawę - umilam sobie swą samotność śpiewając piosenkę tę... |
| Quan penso en l'Enriqueta, se'm posa ben dreta. Quan penso en la Raquel, m'apunta al cel. Quan penso en la Cristina, renoi com se m'empina! P'rò penso en la Consol i ja no aixeca el vol. Trempar o no trempar, no sempre es pot triar. | Gdy czasem wspomnę Maję, to staje mi, oj staje. Na Ewy widok sam też wzwodzik mam. Gdy myślę o Małgosi, to jeszcze się podnosi. Lecz myśl o Krysi już zabija wszelką chuć, bo wzwód nie sługa, stary, nie poradzisz nic. |
| Aquesta mascla cantarella de molt viril collita ressona dins de la garita on s'avorreix el sentinella: | Ta tęskna nuta męskich łez, ryk samotnego samca, rozbrzmiewa w budce wartowniczej, to strażnik zawodzi tak w głos: |
| Quan penso en l'Enriqueta, se'm posa ben dreta. Quan penso en la Raquel, m'apunta al cel. Quan penso en la Cristina, renoi com se m'empina! P'rò penso en la Consol i ja no aixeca el vol. Trempar o no trempar, no sempre es pot triar. | Gdy czasem wspomnę Maję, to staje mi, oj staje. Na Ewy widok sam też wzwodzik mam. Gdy myślę o Małgosi, to jeszcze się podnosi. Lecz myśl o Krysi już zabija wszelką chuć, bo wzwód nie sługa, stary, nie poradzisz nic. |
| Està pansit com un xiprer i, enmig de la galerna, tot vigilant la gran llanterna, així canta el vell faroner: | Zaś by zagłuszyć chandrę swą o w pół do trzeciej w nocy, pod lampą słodząc życie swe latarnik wtóruje mu tak: |
| Quan penso en l'Enriqueta, se'm posa ben dreta. Quan penso en la Raquel, m'apunta al cel. Quan penso en la Cristina, renoi com se m'empina! P'rò penso en la Consol i ja no aixeca el vol. Trempar o no trempar, no sempre es pot triar. | Gdy czasem wspomnę Maję, to staje mi, oj staje. Na Ewy widok sam też wzwodzik mam. Gdy myślę o Małgosi, to jeszcze się podnosi. Lecz myśl o Krysi już zabija wszelką chuć, bo wzwód nie sługa, stary, nie poradzisz nic. |
| El seu reclinatori és dur, la cel.la és fosca i trista i entona això el seminarista de nit quan no el sent pas ningú: | Raz przemierzając Plac Zwycięstwa, do łez się aż wzruszyłem, gdy głos żołnierza nieznanego cichutko zaśpiewał tak: |
| Quan penso en l'Enriqueta, se'm posa ben dreta. Quan penso en la Raquel, m'apunta al cel. Quan penso en la Cristina, renoi com se m'empina! P'rò penso en la Consol i ja no aixeca el vol. Trempar o no trempar, no sempre es pot triar. | Gdy czasem wspomnę Maję, to staje mi, oj staje. Na Ewy widok sam też wzwodzik mam. Gdy myślę o Małgosi, to jeszcze się podnosi. Lecz myśl o Krysi już zabija wszelką chuć, bo wzwód nie sługa, stary, nie poradzisz nic. |
| Arc del Triomf, a tu he vingut per revifar la flama i em fa plorar sentir com brama el bon soldat desconegut: | Zaś po modlitwie swej wieczornej, choć jest mu trochę smutno, wciąż klęcząc jeszcze przed ołtarzem, młodziutki ksiądz nuci tak: |
| Quan penso en l'Enriqueta, se'm posa ben dreta. Quan penso en la Raquel, m'apunta al cel. Quan penso en la Cristina, renoi com se m'empina! P'rò penso en la Consol i ja no aixeca el vol. Trempar o no trempar, no sempre es pot triar. penso… | Gdy czasem wspomnę Maję, to staje mi, oj staje. Na Ewy widok sam też wzwodzik mam. Gdy myślę o Małgosi, to jeszcze się podnosi. Lecz myśl o Krysi już zabija wszelką chuć, bo wzwód nie sługa, stary, nie poradzisz nic. |
| I penso posar el punt final a uns versos lapidaris tot suggerint als solitaris que en facin l'himne nacional: | Więc, o samotni, siły swe zespólmy, aby wreszcie tę pieśń pociechy zatwierdzono jako państwowy nasz hymn. |
| Quan penso en l'Enriqueta, se'm posa ben dreta. Quan penso en la Raquel, m'apunta al cel. Quan penso en la Cristina, renoi com se m'empina! P'rò penso en la Consol i ja no aixeca el vol. Trempar o no trempar, no sempre es pot triar. | Gdy czasem wspomnę Maję, to staje mi, oj staje. Na Ewy widok sam też wzwodzik mam. Gdy myślę o Małgosi, to jeszcze się podnosi. Lecz myśl o Krysi już zabija wszelką chuć, bo wzwód nie sługa, stary, nie poradzisz nic. |
