Αρκαδία V - Πνευματικό εμβατήριο

Mikis Theodorakis / Mίκης Θεοδωράκης

Originale	Gian Piero Testa.
ΑΡΚΑΔΊΑ V - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌ ΕΜΒΑΤΉΡΙΟ	ΑΡΚΑΔΊΑ V - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌ ΕΜΒΑΤΉΡΙΟ
'Αγγελου Σικελιανού ΠΜΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ (Αρκαδία V) Μίκης Θεοδωράκης Μαρία Φαραντούρη	Angelos Sikelianós MARCIA SPIRITUALE (Arcadia V) Mikis Theodorakis Maria Farandouri
Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι (δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) στο φωτογώνι της καινούργιας Λευτεριάς Σου Ελλάδα,	Quando anche l'estrema face scagliai nel braciere (face della mia vita rinchiusa dentro il tempo), nel braciere della Tua novella Libertà, o Grecia, mi si illuminò d'un tratto l'anima, come fosse tutto di bronzo lo spazio, o come se avessi a me d'intorno la sacra cella d'Eraclito, ove egli, anni e anni addietro, foggiava per l'Eternità i suoi pensieri e a guisa di panoplie li appendeva al tempio di Efeso...
μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή, σα να ’ταν όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου όπου χρόνια, για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος το Ναό· γιγάντιες σκέψες σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα άναβαν στο νου μου, τι όλη μου καίγονταν μονομιά η ζωή στην έγνια της καινούργιας Λευτεριάς σου Ελλάδα!	Visioni gigantesche, come nuvole ignee, ovvero come isole rivestite di porpora in un tramonto del mito, salivano alla mia mente, poiché d'un tratto ardeva l'intera mia vita nella vertigine della Tua novella libertà, o Grecia, epperò non dissi:
Γι’ αυτό δεν είπα: Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου. Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα, είμαι, και να, ας καεί σα δάδα το έρμο μου κουφάρι, καταβολάδα του Εμπυραίου, με την δάδα τούτην, ορθός πορεύοντας ως με την ύστερη ώρα, όλες να φέξουν τέλος, τις γωνιές της Οικουμένης ν’ ανοίξω δρόμο στην ψυχή, στο πνέμμα, στο κορμί Σου, Ελλάδα!	Questa è la luce della mia pira funebre
Είπα κι εβάδισα κρατώντας τ’ αναμμένο μου συκώτι στο Καύκασό Σου και το κάθε πάτημά μου ήταν το πρώτο, κι ήταν, θάρρευα, το τελευταίο τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αίματά Σου τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου γιατί το σώμα, η όψη μου, όλο μου το πνέμμα καθρεφτιζόταν σα σε λίμνη, μέσα στα αίματά Σου.	Face della Tua Storia son io, gridai, ed ecco, possa il mio cenere solingo ardere come esca, e di questa esca, procedendo lui eretto sino al supremo istante, possano rifulgere tutti gli angoli dell'ecumene, possa io aprire le strade alla Tua anima, al Tuo spirito, al Tuo corpo, o Grecia.
Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη, Ελλάδα, καθρέφτη απύθμενο, καθρέφτη της αβύσσου της Λευτεριά Σου και της δίψας Σου, είδα τον εαυτό μου βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο, καινούργιο Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης όπου να πλάσουμε για Σένα μέλλει, Ελλάδα!	Così parlai, e avanzai reggendo il mio fegato ardente verso il Tuo Caucaso, e ogni mio passo era il primo ed era, preso l'ardire, anche l'ultimo, poiché il piede mio nudo premeva il Tuo sangue, poiché il piede mio nudo inciampava nei Tuoi morti, poiché il mio corpo e la mia vista, tutto il mio spirito si specchiavano, come in un lago, dentro il Tuo sangue.
Κ’ είπα: Το ξέρω, ναι, το ξέρω, που κ’ οι θεοί Σου οι Ολύμπιοι, χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο, γιατί τους θάψαμε βαθιά-βαθιά να μην τους βρουν οι ξένοι. Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε, κι ετριπλοστέριωσε όλο, μ’ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε από πάνω. Κι ακόμη ξέρω, πως για τις σπονδές και το τάμα του νέου Ναού π’ ονειρευτήκαμε για Σένα Ελλάδα, μέρες και νύχτες, τόσα αδέλφια σφάχτηκαν ανάμεσό τους όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα!	Lì, in quello specchio rosso cupo, o Grecia, specchio insondabile, specchio dell'abisso, della Tua libertà e della Tua sete, vidi me stesso plasmato di greve argilla rossa, Adamo novello della più novella Creazione, che dovrà plasmare per Te, o Grecia.
Μοίρα· κ’ η μοίρα Σου ως τα τρίσβαθα δική μου! Κι απ’ την Αγάπη, απ’ τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη, να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν, εσκλήρυνε και μπαίνει ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου να πλάσει τη νέα καρδιά που χρειάζεται στο νιο Σου αγώνα Ελλάδα! Τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα μέσα στα στήθη, και κράζω σήμερα μ’ αυτή προς τους Συντρόφους όλους:	E dissi:
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο! Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη, κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα! Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος, σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα. Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του! Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»	Lo so, sì lo so, anche i Tuoi Dei, gli Dei Olimpii, hanno preso forma di sotterranei pilastri, poiché così profondamente li abbiamo sepolti, affinché non li trovassero gli stranieri. E i pilastri due e tre volte più forti si sono fatti con quante ossa i nostri nemici hanno ammassato sopra di loro, e ancora so che per libare e fare offerte nel nuovo Tempio, nel nuovo Tempio che abbiamo sognato per Te, o Grecia, giorno e notte tanti fratelli si sgozzarono l'un l'altro, quanti agnelli non si sgozzarono mai per la Pasqua...
"Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος! Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα! Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του! Χίλια καπούλια ταύροι τού κρατάν τη βάση δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα! Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός συντρόφοι βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα!	Destino, il tuo Destino che sin nelle viscere è anche il mio, ecco che la mia anima s'induriva, s'induriva e s'immerge ormai dentro il fango e dentro il Tuo sangue, per plasmare il cuore rinnovato che occorre per il Tuo nuovo agone, il cuore rinnovato che ancor più profondamente ho chiuso nel petto, e con lui oggi grido a tutti i compagni:
Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι. Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου! Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι! Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια, τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη. Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει, και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.	Avanti, aiutate a sollevare il sole sopra la Grecia, avanti, aiutate a sollevare il sole sopra il mondo ! Perché, vedete, la sua ruota è sprofondata giù giù dentro il fango, e, guardate, il suo asse è immerso giù giù dentro il sangue. Avanti, ragazzi, ché non può da solo sollevarsi il sole, spingete con le braccia e coi petti per toglierlo dal fango, per levarlo fuori dal sangue ! Guardate ! Stanno sopra di lui i fratelli di sangue. Avanti, fratelli, è lui che ci ha dato la vita col suo fuoco, avanti, avanti, è la sua fiamma che ci ha avvolti, fratelli miei.
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος. Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα, σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»	Avanti, costruttori...la vostra possente spinta, sostenetela con le teste e con le gambe, affinché non sprofondi il sole. Aiuto aiuto, e i fratelli stavano ai loro posti, perché non sprofondassi con lui. Poiché esso già sta sopra e intorno a me. Perché già vortico con lui come in un grande Turbine. Mille tori dai lombi possenti trattengono la sua base, aquila bicefala che agita su di me le sue ali, con un ansito rombante sul mio capo accanto e dentro la mia anima, mentre il lontano e il vicino sono tutt'uno ormai, per me... Inaudite, profonde Armonie mi cingono. Avanti, compagni, aiutate a farlo sollevare, a far diventare spirito il sole.
Έτσι σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι (δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) στο φωτογώνι της καινούριας λευτεριάς Σου, Ελλάδα,	E' prossimo il nuovo Verbo che rinnoverà i colori di tutte le cose nella sua nuova fiamma, mente e corpo d'un sol blocco d'acciaio. La nostra terra abbastanza fu insozzata dai cadaveri dell'uomo...e ne è grassa e ferace, per non lasciar rinsecchire i nostri corpi in questo profondo bagno di sangue, più copioso, più profondo del primo diluvio. Che domani esca qualcuno con dodici coppie di buoi per arare questa terra imbevuta di sangue... Che fiorisca il lauro sopra di essa e vi nasca l'albero della vita e la nostra Vigna si protenda sino ai termini dell'ecumene...
αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ’ταν όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος το ναό, ως σας έκραζα, συντρόφοι!	Così, quando scagliai l'estrema face nel braciere ( face della mia vita rinchiusa nel tempo) nel braciere della Tua novella Libertà, o Grecia, si levò d'un tratto il mio grido, come fosse tutto di bronzo lo spazio, e come avessi a me d'intorno la sacra cella d'Eraclito, dove egli anni e anni addietro, foggiava per l' Eternità i suoi pensieri e a guisa di panoplie li appendeva al tempio di Efeso, come vi andavo gridando, compagni.