La pianura dei sette fratelli
Gang| Versione in esperanto di ZugNachPankow | |
| LA LLANURA DE LOS SIETE HERMANOS | LA EBENAĴO DE LA SEP FRATOJ |
| Y tierra, y agua, y viento no había tiempo para el miedo, nacidos bajo la estrella, la estrella más bella de la llanura. Tenían una hoz y manos grandes de campesinos, y antes de dormir un padrenuestro, como cuando niños. | Tero, akvo, vento Ne estis tempo por timi Naskiĝintaj sub la stelo tiiu plej multe bela en la ebenaĵo Ili havis falĉilon kaj grandajn manojn, kiel kamplaboristoj |
| Siete hijos, siete, de pan y miel, ¿a quién se los doy? Siete como las notas, una canción les cantaré. | Sep junuloj, sep el pano kaj mielo, al kiu ilin mi donos? Sep, kiel la notoj, mi ilin kantos kanton. |
| Y lluvia, y nieve y helada, vino y historias cerca del hogar, y se van los pensamientos con el humo por la chimenea. Tenían un granero y el paso en tiempo de quien sabe bailar, de quien por la cintura toma a su amor, y lo sabe llevar. | Pluvo, neĝo, malvarmego Flugas la fajro kun la vino Flugas la pensoj kun la fumo tra la kameno Ili havis grenejon kaj la tempe irmaniero kiel tui kiu povas danci tiu kiu je la talio prenas ĝian amon, kapablas ĝin porti. |
| Siete hermanos, siete, de pan y miel, ¿a quién se los doy? No los daré a la guerra, al hombre de negro, no se los daré. | Sep fratoj, sep, el pano kaj mielo, al kiu ilin mi donos? Al la militio, ilin mi ne donos al la nigra monstro, ilin mi ne donos |
| Nube, relámpago y trueno, no hay perdón para esa noche que los escuadrones vinieron y se los llevaron con patadas y golpes. Tenían un saludo y, unos abrazos, los más fuertes, tenían la mirada, de quien se enfrenta a la suerte. | Nubo, fulmo, tondro Mi ne pardonu pri tiu nokto dum ĝi la faŝismagadgrupanoj venis kaj ilin elportis per frapoj Ili havis saluton kaj la plej multe forta brakumoj, ili havis la rigardo de kiu baldaû mortis. |
| Siete hijos, siete, siete hermanos, ¿a quién se los doy? Nos dijo la llanura: estos mis hijos nunca los olvidaré. | Sep junuloj, sep, sep fratoj, al kiu ilin mi donos? La ebenaĵo diris al ni: "Mi neniam forgesos ĉi tiu miajn filojn." |
| Siete hombres, siete, siete heridas y siete surcos. Nos dijo la llanura: Los hijos de Alcide no han muerto nunca. | Sep homoj, sep sep vundoj, sep sulokj La ebenaĵo diris al ni: "La filoj de Alcide neniam mortis" |
| Y en esa llanura, del Valle Real a los Campos Rojos, pasamos un día y en medio de la niebla nos descubrimos conmovidos. | Tra tiu ebenaĵo de Valle Re ĝis Capi Rossi unu tago ni pasis kaj meze en la nebulo ni kortuŝiĝis. |
