פּאַפּיראָסן
Herman Yablokof [Herman Yablokoff] / הערמאַן יאַבלאָקאָף| Original | Adattamento di Rikle Glezer alle vicende del ghetto di Vilna,... |
| פּאַפּיראָסן | עס איז געװענ אַ זומער־טאָג |
| אַ קאַלטע נאַכט אַ נעפּלדיקע פֿינצטער אומעטום שטײט אַ ייִנגעלע פֿאַרטרױערט און קוקט זיך אַרום פֿון רעגן שיצט אים נאָר אַ וואַנט אַ קאָשיקל האַלט ער אין האַנט און זײַנע אױגן בעטן יעדן שטום איך האָב שױן ניט קײן כּוח מער אַרומצוגײן אין גאַס הונגעריק און אָפּגעריסן פֿון דעם רעגן נאַס איך שלעפּ אַרום זיך פֿון באַגינען קײנער גיט נישט צו פֿאַרדינען אַלע לאַכן מאַכן פֿון מיר שפּאַס | עס איז געװענ אַ זומער־טאָג װי שטענדיק זוניק־שײן, און די נאַטור האָט דאַן געהאַט אין זיך אזױ פֿיל חן, עס האָבן פֿײגעלעך געזונגען, פֿרײלעך זיך אַרומגעשפּרונגען, אין געטאָ האָט מען אונדז געהײסן גײן. |
| קופּיטיע קױפֿט זשע קױפֿט זשע פּאַפּיראָסן טרוקענע פֿון רעגן נישט פֿאַרגאָסן קױפֿט זשע ביליק בנאמנות קױפֿט און האָט אױף מיר רחמנות ראַטעוועט פֿון הונגער מיך אַצינד קופּיטיע קױפֿט זשע שוועבעלאַך אַנטיקן דערמיט ווערט איר אַ יתומל דערקוויקן אומזיסט מײַן שרײַען און מײַן לױפֿן קײנער וויל בײַ מיר ניט קױפֿן אױסגײן וועל איך מוזן ווי אַ הונט | אָך שטעלט זיך פֿאַר װאָס ס'איז פֿון אונדז געװאָרן! פֿאַרשטאַנגן האָבן מיר: ס'איז אַלץ פֿאַרלױרן. נישט געהאָלפֿן אונדזער בעטן, אַז ס'זאׇל עמעצער אונדז רעטן - פֿאַרלאָזן האָבן מיר דאָך אונדזער הײם. |
| מײַן טאַטע אין מלחמה האָט פֿאַרלױרן זײַנע הענט מײַן מאַמע האָט די צרות מער אױסהאַלטן נישט געקענט יונג אין קבֿר זי געטריבן בין איך אױף דער וועלט פֿאַרבליבן אומגליקלעך און עלנט ווי אַ שטײן ברעקלעך קלײַב איך אױף צום עסן אױף דעם אַלטן מאַרק אַ האַרטע באַנק איז מײַן געלעגער אין דעם קאַלטן פּאַרק אין דערצו די פּאָליציאַנטן שלאָגן מיך מיט שווערן קאַנטן ס העלפֿט ניט מײַן בעטן מײַן געווײן | געװעזן זײַנען מיר צופֿיל באַפֿױלן האָט דער האַר צו ברענגען ייׅדן פֿון אַרום און שיסן אױף פּאָנאַר. |
| קופּיטיע קױפֿט זשע קױפֿט זשע פּאַפּיראָסן טרוקענע פֿון רעגן נישט פֿאַרגאָסן קױפֿט זשע ביליק בנאמנות קױפֿט און האָט אױף מיר רחמנות ראַטעוועט פֿון הונגער מיך אַצינד קופּיטיע קױפֿט זשע שוועבעלאַך אַנטיקן דערמיט ווערט איר אַ יתומל דערקוויקן אומזיסט מײַן שרײַען און מײַן לױפֿן קײנער וויל בײַ מיר ניט קױפֿן אױסגײן וועל איך מוזן ווי אַ הונט | פּוסט זײַנען געװאָרן שטיבער, אָבער פֿול דערפֿאַר די גריבער. דער שׂונא האָט דערגרײכט וײַן גרױסן ציל. |
| איך האָב געהאַט אַ שוועסטערל אַ קינד פֿון דער נאַטור מיט מיר צוזאַמען זיך געשלעפּט האָט זי אַ גאַנצן יאָר מיט איר געווען איז מיר פֿיל גרינגער לײַכטער ווערן פֿלעגט דער הונגער ווען איך פֿלעג אַ קוק טאָן נאָר אױף איר מיטאַמאָל געוואָרן איז זי שוואַך און זײער קראַנק אױף מײַנע הענט איז זי געשטאָרבן אױף אַ גאַסן באַנק און אַז איך האָב זי פֿאַרלױרן האָב איך אַלץ אָנגעווױרן זאָל דער טױט שױן קומען אױך צו מיר | אױף פּאָנאַר איצט זעט מען אױף די װעגן זאַכן, היטלען דורכגענעצט פֿון רעגן, דאָס זײַנבן זאַכן פֿון קרבנות, פֿון די הײליקע נשמות, די ערד האָט זײ אױף אײביק צוגעדרעקט. |
| קופּיטיע קױפֿט זשע קױפֿט זשע פּאַפּיראָסן טרוקענע פֿון רעגן נישט פֿאַרגאָסן קױפֿט זשע ביליק בנאמנות קױפֿט און האָט אױף מיר רחמנות ראַטעוועט פֿון הונגער מיך אַצינד קופּיטיע קױפֿט זשע שוועבעלאַך אַנטיקן דערמיט ווערט איר אַ יתומל דערקוויקן אומזיסט מײַן שרײַען און מײַן לױפֿן קײנער וויל בײַ מיר ניט קױפֿן אױסגײן וועל איך מוזן ווי אַ הונט | און איצט איז װידער זוניק־שײן, שמעקט פּראַכטפֿול אַלץ אַרום, און מיר זײַנען פֿאַרפּײַניקטע און לײַדן אַלע שטום. אָפּגעשניטן פֿון דער װעלט, מיט הױכע מױערן פֿאַרשטעלט. אַ שטראַל פֿון האָפֿנונג דערװעכט זיך קױם. |
