25 Μαίου
Endropia / ΕντροπίαOriginale | Deutsche Übersetzung von Jan Kuhlbrodt und Giorgos Kartakis |
25 ΜΑΊΟΥ Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα βγω στους δρόμους όπως και χτες. Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα -αυτά που μ' άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. Και τους φίλους μας που χάθηκαν. Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα ίσα ολόισα στη φωτιά και θα μπω όπως και χτες φωνάζοντας "φασίστες!!" στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες μ' ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. Θ' ανοίξω την πόρτα και είναι -όχι πως φοβάμαι- μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μην κατεβαίνεις στο δρόμο χωρίς όπλα όπως εγώ - γιατί εγώ δεν πρόλαβα- γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ "έτσι" "αόριστα" σπασμένη σε κομματάκια από θάλασσα, χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα. Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ΄όνειρο της επανάστασης μες την απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται, μες την απέραντη μοναξιά των χάρτινων οδοφραγμάτων με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- Προβοκάτορας. | 25. MAI Eines Morgens werde ich die Tür öffnen und auf die Straße gehen wie gestern auch. Und ich werde an nichts denken nur an einen Moment mit Vater und an ein Stück Meer, das sie mir ließen - und an die Stadt. Die Stadt, die sie zersetzten. Und an unsere verschwundenen Freunde Eines Morgens werde ich die Tür öffnen aufrecht ins Feuer gehen und werde einschreiten wie gestern. “Ihr Faschisten!“ werde ich brüllen Straßensperren errichten und Steine werfen unter der roten Fahne die in der Sonne brennt. Ich werde die Tür öffnen und werde dir sagen, nicht weil ich Angst habe, sondern, weil es mir misslang und weil du lernen musst nicht ohne Waffen auf die Straße zu gehen denn ich habe es nicht geschafft – und du würdest zugrunde gehen wie ich “so' ' vage' in Fetzen gerissen aus Meer, Kindheitsjahren und roten Fahnen. Eines Morgens werde ich die Tür öffnen und mit dem Traum von der Revolution in der endlosen Einsamkeit der Straße verschwinden, die brennen wird, in die endlose Einsamkeit der Straßensperren aus Papier mit dem Stigma der Provokateurin - glaub ihnen nicht ! |