זאָג ניט קײנמאָל
Hirsh Glik / הירש גליק| La versione ceca di J. Kraus | |
| Nie mów nigdy: „Oto jest ostatnia z dróg; mrok sinego nieba dni pogodę zmógł”. Przyjdzie dzień ów, wytęskniony z wszystkich dni, Zadudni światu krok nasz werblem: oto my. Od kraju palm aż do dalekich śnieżnych pól jesteśmy, z nami nasza męka i ból, a gdzie trysnęła kiedyś w ziemię nasza krew, tam zakwitnie nasze męstwo, bunt i gniew. Słońce jutra opromieni nasze dziś, nasze „wczoraj” zniknie z wrogiem jak zła myśl. Choćby się dla nas słońce nie zdążyło wznieść, jak hasło poprzez pokolenia pójdzie pieśń. Ołowiem pieśń ta napisana jest i krwią. To nie ptak wolny, co swobodę nuci swą. To naród pośród ścian, kruszących się już w gruz piosenkę w wargach, a nagany w dłoniach niósł. | ZPĚV PARTYZÁNŮ Z GHETTA Nemysli, že jdeš cestou poslední, když těžké nebe skrývá modro dní, neb ještě přijde chvíle našich snů, a naše kroky zaduní: Jsme tu! Od zemí palem po severský mraz jsme tu, a je v nás trýzeň, žal je v nás. Na půdě, jež se naší krví tmí, vykvete ještě naše hrdinství. Nám jitřní slunce dnešek pozlatí, s včerejškem nepřítel se vytratí, a zpěv náš bude, zpozdí-li se svit, od pokolení k pokolení znít. Nepsal jej inkoust, napsala jej krev, to není svobodného ptáka zpěv, s puškami v ruce jeden národ jen jej zpíval v hrůze řítících se stěn. Neříkej, že jdeš cestou poslední, když těžké nebe skrývá modro dní, neb ještě přijde chvíle našich snů, a naše kroky zaduní: Jsme tu! |
